Αρκετά καλοκαιρινός ήχος από το αινιγματικό κουαρτέτο των Αθηναίων, παρά το ότι δεν έχουμε δει όσο καλοκαίρι θα θέλαμε ακόμη.
Υπό την αιγίδα της Inner Ear, και πάλι, μετά το ομώνυμο EP του 2014, κυκλοφορούν το παρόν και συνεχίζουν την πορεία τους στον πολύχρωμο κόσμο του ανεξάρτητου κιθαριστικού pop ήχου.
Αν πήρατε την λέξη “πολύχρωμο” της μετρητοίς πράξατε πολύ ορθώς, αγαπητοί αναγνώστες, καθώς οι Melt Mountain -όνομα και πράμα- έχουν ως κοινό παρονομαστή με τους υπόλοιπους συστεγαζόμενους της Inner Ear την καθαρά χαλαρή και εκλεκτική προσέγγιση στο κλασικό rock’n’roll τρίπτυχο τύμπανα- μπάσο – κιθάρα (ok, κι αρκετά πλήκτρα). Παρεμπιπτόντως, αν το τρίπτυχο που περιμένατε είναι το sex, drugs and rock’n’roll, τότε θα χρειαστεί να κάνετε κάποια έκπτωση, εφόσον δεν γνωρίζω το πλήρες πλαίσιο και περιβάλλον στο οποίο δημιουργούν οι MM, αλλά, ενδεχομένως, κατά το δεύτερο μέρος υπάρχει κάποια προτίμηση. Το νέο LP λοιπόν των ΜΜ, με το βιτσιόζικο τίτλο “Superfetish”, είναι αρκετά συγγενές και οικείο προς τις λοιπές παραγωγές ανάλογων καλλιτεχνών της Inner Ear και, ομολογουμένως, εκπέμπει κάτι αρκετά ελληνοπρεπές ως προς το κομμάτι της παραγωγής.
Ως προς τα καθέκαστα, είναι ηλίου φαεινότερον ότι η μπάντα ξέρει να παίζει, καθώς ο αυτοσχεδιασμός είναι διάχυτος στον παρόντα δίσκο, ήδη, από το εναρκτήριο “Fascinating Things”, αυτοσχεδιασμός, μάλιστα, που σίγουρα απαιτεί κάποια jazz παιδεία, πέραν του γεγονότος ότι υπάρχουν αρκετά ορχηστρικά σημεία στα τραγουδάκια. Από εκεί και πέρα, υπάρχει αυτή η κάτσε-σήκω αίσθηση σε συνάρτηση με τα παραπάνω, αλλά, αν περιμένατε κάποιο μανιασμένο indie rock, πλανάστε πλάνην οικτρά, αν και κάπου στο “Saturdays” θυμίζουν Arctic Monkeys περιόδου Humbug χωρίς την εφηβική ανασφάλεια και τη συνδρομή του Homme.
Οι κλίμακες είναι κατά συντριπτική πλειοψηφία ματζόρε (τα “κινέζικα” lead στην κιθάρα είναι, αν μη τι άλλο, πολύ χαρακτηριστικά σε τέτοιου είδους παραγωγή) και διάθεση ελαφρότατη και lounge, τόσο από απόψεως ενορχηστρώσεων, όσο και από απόψεως φωνητικών, όπου φαίνεται και περισσότερο η κλίση τους προς τη σύγχρονη ψυχεδέλεια και μπάντες όπως οι Tame Impala και οι Whereswilder. Η χαλαρότητα των συνθέσεων γίνεται πιο αισθητή, ιδιαίτερα μετά τα μέσα του παρόντος, σε σημείο που πραγματικά θα έλιωναν και βουνά, όπως ακούγεται και στο ψυχεδελικό βαλς του “Leaves” και συνεχίζει ως το τέλος του.
Μια κυκλοφορία χαρακτηριστική για τις σταθερές της εταιρείας και παραδέχομαι ότι μου άφησε καλύτερες εντυπώσεις απ’ ό,τι δεκαπέντε ημέρες πριν. Εύχομαι μόνο να μην πιαστεί στα ίδια της τα δίχτυα, όπως η Domino ας πούμε.
705 
