Είμαι από αυτούς που στο άκουσμα / ανάγνωση της φράσης “Kreator, Sodom, Destruction – η Αγία Τριάδα του γερμανικού thrash”, χαμογελώ ειρωνικά κι επιθυμώ διακαώς να ανοίξω την πεντάλφα της παλάμης μου και να μοιράσω κάνα φάσκελο.
Όχι ότι έχω αντίρρηση περί της επισφραγισμένης εδώ και χρόνια αξίας των προαναφερθέντων, κάθε άλλο, λατρεμένες οντότητες και οι τρείς, αλλά η αδικία της εξαίρεσης των Tankard από αυτή την υπόθεση, φαντάζει στον εγκέφαλό μου ως εξοργιστική. Γιατί; Μα γιατί απλά οι Tankard ήταν και είναι ισοδύναμη αξιακά μονάδα η οποία φυσικά ποτέ δεν απήλαυσε την αντίστοιχη αίγλη. Λόγω image; Λόγω του beer στιχουργικού attitude που από κάποιους χαρακτηρίστηκε ως “γραφικό” (ενώ αν θεματολογείς για διαβόλους, τριβόλους, βιασμένες παρθένες και ανάποδους σταυρούς για 15 δίσκους είναι “intellectual” χρυσή μου…) από κάποιους μυωπικούς που έβλεπαν το δέντρο και έχαναν το δάσος; Κανείς δεν ξέρει.
Η ουσία είναι ότι αυτοί οι ενσυνείδητοι χούλιγκανς είχαν μια αξιοπρεπέστατη πορεία η οποία με την έλευση του Andy Gutjahr (από τους καλύτερους ευρωπαίους κιθαρίστες που έχουν εμφανιστεί στο ιδίωμα, εξαιρετικός heavy thrashing riffολόγος και ως σολίστας με μοναδική τεχνοτροπική αντίληψη) από το 2000 και έπειτα, βρίσκεται σε μια διαρκώς ανοδική πορεία η οποία δείχνει να έχει κλιμακωθεί, με τους thrashers να έχουν δημιουργήσει τρία αριστουργηματικά albums, το έπος “Vol(l)ume 14 ” και τα φοβερά “A Girl Called Cerveza ” και το προ τριετίας “R.I.B.”, τη δεκαετία που διανύουμε.
Στο νέο album “One Foot in the Grave” οι γερμανοί συνεχίζουν να παράγουν πρωτοκλασάτο υπερδυναμικό metal σεμιναριακού επιπέδου. Για τον Andy, αναφέρθηκα παραπάνω, λάμπει σε όλη τη διάρκεια του δίσκου (κ-α-τ-α-π-λ-η-κ-τ-ι-κ-ά solos σε όλα τα τραγούδια), χειμαρρώδης ρυθμικώς όπως και τα εχέγγυα στιβαρότητας και υποστήριξης που έχει πίσω του, οι Frank Thorwarth (μπάσο) και Olaf Zissel (drums). Και το μεγάλο highlight του album είναι ο Gerre, αυτός ο σπουδαίος performer ο οποίος ακούγεται πιο ώριμος παρά ποτέ, σαφής ως προς τις διαθέσεις της μπάντας, φωνάζοντας σαν να μην υπάρχει αύριο με εφηβικό πάθος.
Σε τρομερή φόρμα όλοι τους, με εκπληκτικές ερμηνείες και εκτελέσεις στα έπη “Secret Order 1516”, “Syrian Nightmare”, “The Evil That Men Display” και το ομώνυμο (έχει περάσει ένας μήνας από τότε που είδα το video clip, μου “ενυδάτωσε” σε πολλές φάσεις τα μάτια και συνεχίζει να μου ξεσκίζει τα σωθικά κάθε φορά που το παρακολουθώ) και στα γρήγορα, pure Tankard metal, “Don`t Bullshit Us!”, “ Sole Grinder” και “Northern Crown (Lament Of The Undead King)”. Όλα σκεπασμένα με τέλειο ήχο.
Για να τελειώνω, το 17ο full length σφραγίζει με ιδανικό τρόπο μια καριέρα τριάντα χρόνων και δηλώνει την οντότητα των Tankard ως αυτόνομο μουσικό είδος από μόνη της. Παρουσιάζει μια σπουδαία μπάντα σε μεγάλα δημιουργικά κέφια, τέσσερις μεταλλάδες που φανερά διασκεδάζουν με αυτό που κάνουν, απέχοντας κατά το δοκούν από την επαγγελματική / εμπορική στυγνότητα της αγοράς. Πηγαία ευφυής thrash μουσική και ταυτόχρονα τεκμηριωμένο επιχείρημα για να κουνάς το κεφάλι πάνω – κάτω με ύφος “γάμησέ τα ρε φίλε, δεν είναι ζωή αυτή αλλά είμαστε μεταλλάδες κι οφείλουμε να το παλέψουμε”. Μπαντάρα / δισκάρα με τα -ρα πλήρως δικαιολογημένα.
http://www.tankard.info/
https://www.facebook.com/tankardofficial
884 
