Καταρχάς, άραξε, χαλάρωσε, πάω εγώ για τις μπύρες.
Το λένε και τα τρελά αγόρια από τη Φρανκφούρτη, οι Tankard, το αλκοολικό ego του συλλογικού ευρωπαϊκού thrash. “R.I.B.”, δηλαδή προτροπή για Rest In Beer καταστάσεις, ανέμελες, ξέγνοιαστες, κτηνοβατικές….
Πιο ώριμοι παρά ποτέ, το 16ο album τους, συνεχίζει την ακολουθία μιας σειράς δίσκων που κυμαίνονται από πολύ καλοί έως αριστουργηματικοί, και η οποία ξεκίνησε περίπου με το Vol(l)ume 14 του 2010. Θεμελιώδες deutchen thrash με την επαρκή αναντικατάστατη δόση του pure 80’s heavy metal που συμβιώνει σε όλες τους τις δουλειές, όλοι τους σε τρομερή φόρμα, τα κομμάτια είναι όλα ένα προς ένα hit στο είδος και το “R.I.B.” είναι μια εγγυημένη δόση καθαρής headbanging καύλας.
Highlight, εκτός βέβαια από την δεδομένη φοβερή απόδοση του Gerre στα φωνητικά, (μακράν ο αγαπημένος μου hooligan), η ηγετική φυσιογνωμία του Andreas, ενός από τους πιο ευφάνταστους συνθέτες που έχει αναδείξει αυτή η μουσική φόρμα, ο οποίος, με εντυπωσιακή απλότητα στο λόγο του, σε συγκινεί με την ολοκληρωτική riffολογία του και τα ε-κ-π-λ-η-κ-τ-ι-κ-ά solo του. Απλά σπουδαίος κιθαρίστας, παράδειγμα προς μίμηση για τον τρόπο έκφρασής του.
Με αναμενόμενο το υψηλό επίπεδο στην ηχητική επένδυσή του, το “Rest In Beers”, με μάγεψε. Όπως με μάγευε πάντα η Τέχνη των Tankard. Αυτή που σου δακρύζει τα μάτια από την καύλα, που ευλογεί τον Κύριο εκεί ψηλά που σε ευλόγησε με το χάρισμα της εκτίμησης της, που σου δίνει δείκτες νοημάτων σε έναν χαοτικό κόσμο. Γιατί, μετά τις μπύρες, τα προβλήματα επανέρχονται και οι Tankard δεν σου αποσπούν την προσοχή απ’ αυτό. Είναι πολύ τίμιοι για να σε αποπροσανατολίσουν.
Τα σέβη μου. Μετά υπαρξιακής πωρώσεως και υπερηφάνιας… Heavy Metal ρε αιδοία!!! (όχι εσείς ρε μαλάκες… τα άλλα, τα κανονικά…)
610 
