Φτάνοντας λίγο πριν τις 21:00 στο Fuzz Live Music Club, το πρώτο πράγμα που αντικρίζω είναι όμορφες παρουσίες σε αναμονή για ένα ακόμα πιο όμορφο live.
Κόσμος, με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά και δεν ξέρω αν είναι ιδέα μου, αλλά σε ζωντανές εμφανίσεις συγκροτημάτων από την εγχώρια σκηνή μας, πάντα το κλίμα έχει μια εμφανή οικειότητα που σε αγκαλιάζει πολύ θετικά με το που φτάσεις στο χώρο.
Χωρίς καμία καθυστέρηση, στις 21:00 ακριβώς βγαίνουν στη σκηνή οι Omega Monolith. Τι να πω τώρα για το μαγευτικό αυτό ντουέτο; Το Σάββατο που μας πέρασε ήταν η πρώτη φορά που τους απόλαυσα ζωντανά και θα πω πολύ απλά ότι σίγουρα δε θα είναι η τελευταία.
Παρουσίες απλές, χωρίς να είναι στο ελάχιστο απλοϊκές στο παίξιμό τους, χωρίς φωνητικά αλλά με μουσική που παραπέμπει σε ISIS και τις ψυχεδελικές στιγμές των Pelican. Μας πρόσφεραν μια γενναία ποσότητα ατμοσφαιρικού sludge/ doom/ post ήχου με πολύ μεγάλη δυναμική και τζαμαρίσματα που έκαναν εμφανή τη μουσική χημεία των δυο μελών.
Πολύ ενδιαφέροντα κιθαριστικά σημεία που μεταμόρφωναν τον ήχο από αμιγώς ηλεκτρικό σε ηλεκτρονικό, τουλάχιστον στα δικά μου αυτιά. Και μπορεί να μην έχω την στοιχειώδη μουσική παιδεία, αλλά αυτό που εντόπισα ηχητικά ήταν ένα πολύ ευχάριστο μουσικό μπλέξιμο που έκανε τη κιθάρα να παραπέμπει πολύ σε μπάσο. Δεν ξέρω πώς τα κάνετε αυτά τα ωραία μαγικά εσείς οι μουσικοί, αλλά μπράβο σας!
Ο κόσμος έχει καλύψει το χώρο του Fuzz και εντός του προγραμματισμένου χρόνου υποδεχόμαστε τους black/doom metallers Agnes Vein.
Μια παρουσία πολύ δυναμική με ερεβώδη χροιά. Υπέροχα κιθαριστικά riff, ένα μπάσο που είχε πάρει φωτιά, τύμπανα που πρόσδιδαν το κερασάκι στον ευχάριστα βαρύ ήχο τους και φυσικά όλα αυτά δεμένα με μια εξαιρετική φωνή τόσο στα “καθαρά” όσο και στην πολυπόθητη brutal πλευρά της. Ειδικά τα “καθαρά” φωνητικά νομίζω άγγιζαν μια μοναστηριακή χροιά που δημιουργούσε μια ακόμα πιο doom ατμόσφαιρα μουσικά.
Οι Agnes Vein έκλεισαν τη ζωντανή τους εμφάνιση με ένα τραγούδι αφιερωμένο στη Χρυσούλα (ποια είναι, μη με ρωτήσετε, δεν ξέρω) και την ευχαριστούμε γιατί για πάρτη της τα σπάσανε όλοι και μας προετοίμασαν για τη συνέχεια του συναυλιακού προγράμματος.
Στην σκηνή δημιουργείται ένα κενό… χωροταξικό κενό. Τα όργανα έχουν στηθεί περιφερειακά του κι υπάρχει αρκετός χώρος που θα μπορούσε να φιλοξενήσει χορευτικό σχήμα.
Στις 23:00 ακριβώς οι UNIVERSE217 ξεκινούν τα δικά τους μαγικά. Για όποιον δε τους έχει δει ζωντανά, αλλά και για όσους τους έχουμε απολαύσει ξανά, ένα πράγμα μου έρχεται πάντα στο νου, μια φράση… “Σαν το live δεν έχει!”. Ε, δεν έχει, όχι.
Ένα αργόσυρτο άγγιγμα της φωνής της Τάνιας στο χώρο με μια αμυδρή μουσική συνοδεία και μετά από το ελάχιστο αυτό ζέσταμα μερικών δευτερολέπτων το “Nobody Sincere” μας καθηλώνει από το την αρχή στο doom ήχο τους.
Μια φωνή μαγευτική, που αναδεικνύει πραγματικά τη γυναικεία χροιά της χωρίς να στερείται τη βραχνάδα και τη μπρουταλιά του είδους τους. Σαγηνευτική, με ένα δικό της τρόπο και παράλληλα απόκοσμη, σε κάνει να χάνεσαι μαζί με την εκστατική δυναμική στο παίξιμο όλων των μελών.
Η βραδιά συνεχίζεται κι απολαμβάνουμε κομμάτια από τη νέα τους δουλειά και όχι μόνον, όπως τα “Mouth”, “Harm”, “Never”. Και αν δεν είχε καταφέρει να τραβήξει όλων τη προσοχή μέχρι εκείνη τη στιγμή η παρουσία των UNIVERSE217, η εκτέλεση του “She” πρέπει να τους άρπαξε από τα μαλλιά, ειδικά στο σημείο που η Τάνια χωρίς τη συνοδεία άλλων οργάνων και μικρόφωνου, έκανε τη φωνή της να καλύψει όλο το χώρο με την ένταση της.
Έπεσαν φυσικά πολλές μασέλες και στο “Change” από την καθηλωτική τους εκτέλεση και την ανατριχιαστική ατμόσφαιρα που δημιούργησαν. Από τη νιρβάνα της στιγμής μόνον τα απότομα κοψίματα στα drums μας επανέφεραν στη πραγματικότητα.
Αφού ευχηθήκαν χρόνια πολλά στο Νίκο τους (μπάσο, πλήκτρα), μας χάρισαν το “Nothing” και μας καληνύχτισαν.
Ένα πολύ όμορφο βράδυ Σαββάτου έκλεισε με πολύ ποιοτική μουσική και χαρούμενη διάθεση και δε μπορεί να ζητήσει κανείς τίποτα παραπάνω από αυτό. Ευχαριστούμε όλα τα συγκροτήματα και ευχόμαστε ό,τι καλύτερο για όλους! Εις το επανιδείν λοιπόν!
photos: Ανδρέας Πανόπουλος
445 
