Ο τίτλος προϊδεάζει για κάτι διαστημικό και δεν είναι καθόλου αποπροσανατολιστικός, τουλάχιστον ως προς τη θεματολογία του συγκεκριμένου δίσκου, δεύτερου κατά σειρά για το συγκρότημα από το Ohio των Η.Π.Α.
Το αξιοσημείωτο με την μπάντα αυτή είναι ότι ο frontman της, Duston Bates, είναι υποψήφιος διδάκτωρ ηλεκτρολόγων/μηχανολόγων, ερευνητής της πολεμικής αεροπορίας των Η.Π.Α. και διδάκτωρ στο διεθνές πανεπιστήμιο διαστημικών ερευνών της Γαλλίας. Κάτι σαν τον Howard από το Big Bang Theory δηλαδή, αλλά με περισσότερες περγαμηνές και λιγότερες ώρες διαστημικών πτήσεων.
Αυτές τις γνώσεις και τα φώτα του επιχειρεί ο κύριος Bates με τους τρεις συνεργάτες του να μας μεταδώσει μέσω του μουσικού αυτού project.
Η ηχητική υπόκρουση είναι κάτι το οποίο κινείται, μουσικά, από τους 30 Seconds to Mars του Jared Leto μέχρι τις πιο πρόσφατες , και σαφώς μελωδικότερες, αν όχι πιο φλώρικες , κυκλοφορίες των Βρετανών Bring Me The Horizon. Τα κομμάτια άλλοτε αφήνονται περισσότερο στις σειρήνες του progamming, των ηλεκτρονικών sequencers και των λουπών και άλλοτε καταλήγουν σε παραμορφωμένες κιθαριστικές μανιέρες που εκρήγνυνται σαν βαρελότα.
Η φωνή του Bates ακολουθεί κατά πόδας το κατά Leto ευαγγέλιο και λιγότερο αυτό του Oli Sykes, προσδίδοντας ένα θλιμμένο τόνο στα, ούτως ή άλλως, μινόρε τραγούδια. Ενίοτε, σε κάποιο κρεσέντο, αυτή σκίζεται ακολουθώντας τις post-hardore τάσεις του προαναφερθέντος καλλιτέχνη.
Εντούτοις, η μπάντα δεν έχει τη δυνατότητα να στηρίξει τεχνικά ούτε ένα δίσκο τέτοιας διάρκειας ούτε τέτοιας διάρκειας τραγούδια και το αποτέλεσμα είναι αρκετά μονότονο και βαρετό, καθώς στο τέλος δεν σου μένουν και πολλά πράματα ούτε από τις ιδέες της μπάντας ούτε από την παραγωγή και μίξη των Rob Graves και Ben Grosse αντίστοιχα.
518 
