Τα έχουμε ξαναπεί για την άνθηση της εγχώριας μουσικής σκηνής μας. Από άκρο εις άκρον της ταλαίπωρης πατρίδας μας, δεν σταματούν να ξεπετάγονται δουλειές οι οποίες, το κυριότερο, έχουν να πουν αρκετά και ενδιαφέροντα.
Όλα είναι εξηγήσιμα. Το home computing βοήθησε κατά πολύ το ταλέντο των μουσικών μας να βγει στην επιφάνεια και φυσικά, σαν κατά βάση έξυπνος λαός που είμαστε, θα ήταν παράλογο αυτό το γεγονός να μείνει ανεκμετάλλευτο. Από εκεί και πέρα, το όριο στη δημιουργικότητα και τη φαντασία, είναι στον ουρανό.
Το ντουέτο των Hostage Of Fate που έχουν σαν βάση τη Ρόδο, οι Γιώργος Αδαμίδης (κιθάρες, μπάσο) και Αχιλλέας Καραγεωργίου (όλα τα υπόλοιπα όργανα και φωνητικά), μόλις ένα εξάμηνο μετά την κυκλοφορία του αρκετά καλού “ΙΙ”, επανέρχονται με άλλη μια…. όχι, λάθος, με άλλες δυο (!) κυκλοφορίες πριν καν καλά – καλά κλείσει αυτό το 2016. Ένα EP κι ένα full length LP, κάτι που αν μη τι άλλο δείχνει άκρατο συνθετικό οίστρο και συνάμα τόλμη για το εγχείρημα της κυκλοφορίας τόσου υλικού σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα.
Εν αρχή, στο στιλιστικό ύφος δεν υπάρχει καμία διαφοροποίηση. Λυσσαλέο thrash / death που περνά αβίαστα τα σύνορα του grind, με βάρβαρα φωνητικά, απολύτως ξυλοφορτωτικών διαθέσεων. Όμως σε σχέση με το “ΙΙ” και οι δυο δουλειές ακούγονται βελτιωμένες. Σε όλους τους τομείς. Από τη μια, οι δομές των κομματιών για ακόμη μια φορά είναι τακτές, απέχοντας από το φλύαρο χάος που ίσως θα περίμενες από μια grind μπάντα. Από την άλλη εμφανίζονται κάποια πρωτόγνωρα για το ύφος στοιχεία (τα οποία πρωτοεμφανίστηκαν στο “ΙΙ”), όπως είναι η φοβερή ακουστική γαλήνη του ομώνυμου track του EP “Takes Life”. Ο ήχος επίσης είναι βελτιωμένος, βέβαια μη φανταστείς κάτι “γυαλισμένο” ή επιτηδευμένα άγαρμπο, αλλά η χύμα ηχητική παρουσίαση του υλικού από τους Hostage Of Fate προσδίδει τιμιότητα και πηγαίο ακραίο συναίσθημα.
Οι επιρροές επίσης εμφανίζονται διακριτές (για άλλη μια φορά επαναλαμβάνω ότι τα ονόματα που παρατίθενται είναι ενδεικτικά της αντιληπτικής ικανότητας του γράφοντος, θα μπορούσε ο οποιοσδήποτε να παραθέσει κάποια άλλα, καμία αντίρρηση) με το death metal των Napalm Death (“Arc Gurren Lagann”, “Atlas”) να αναμειγνύεται με το ύφος των Entombed (π.χ. τα “Emotions”, “Kiss”, “Bearing No Meaning”, “Shelter”, “Universe in her Eyes” (ύμνος) και “Trojan War” μου έφεραν καρφί τους σουηδούς στο νου) κάτω από ένα σχετικά αυθεντικό προσωπικό πρίσμα στην απόδοσή του, ενώ μου άρεσαν και κάποιοι Sodomισμοί (“Discarded”) που δίνουν μια thrash “αλητεία” στο όλο άκουσμα όπως και οι λίγες post saltirized στιγμές (“Life is Never Enough”).
Τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο από αισθητικά αντιπροσωπευτικότατο death / grind, με μια ιδιαίτερη οπτική στο riffing (riffολογική επάρκεια από τον Καραγεωργίου που ισορροπεί ανάμεσα στην αλλοφροσύνη και τη σαφήνεια) και στις δυο νέες δουλειές τους. Ωμό συναίσθημα, παροιμιώδης οργή από τον Αδαμίδη στα φωνητικά, ισοπεδωτικό drumming και γενικά αν είσαι φίλος του ηχητικού χουλιγκανισμού, μισείς όλον τον κόσμο τα Δευτεριάτικα πρωινά και θέλεις να καρυδώσεις την πρώην ή τη γειτόνισσά σου που σου τα έχει κάνει τσουρέκια με την Μποφίλιου και την Ζουγανέλη, θα βρείς αρκετά στοιχεία που θα τους κατασυμπαθήσεις. Αν είσαι από τους ορθόδοξους metal ακροατές, μάλλον πρέπει να μείνεις μακριά. Οι Hostage Of Fate ΔΕΝ απευθύνονται σε συμβατικούς ακροατές, όντας ένα μη συμβατικό σχήμα. Για να σου το θέσω αλλιώς, δύσκολα θα γαμήσεις με δαύτους γιατί το έτερον ήμισυ μάλλον θα την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια από τα πρώτα δευτερόλεπτα. Είμαι σαφής θαρρώ.
http://hostageoffate.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/Hostageoffate/
737 
