Οι Hostage Of Fate είναι ένα διμελές σχήμα από τη Ρόδο που κινείται σε βαβουριάρικους death / grind χώρους και το οποίο κυκλοφορεί αυτόν τον καιρό το νέο, ομότιτλο album του, τρία χρόνια μετά από το debut “At First, Man Tried to Create God and He Succeeded”.
Το νέο υλικό διαφέρει αρκετά σε σχέση με το debut τους το οποίο ήταν αρκετά τεχνικό. Το “Hostage Of Fate” κλίνει θα έλεγα πιο πολύ προς την πλευρά του grind και μάλιστα από τα πιο θυμωμένα και σχετικά “έντεχνα”. Θέλω να πω πως, οκ, θα ακούσεις κιθαριστικές λαμαρινιές και κατεδαφιστικό drumming αλλά εντούτοις το αίσθημα που μου άφησε ηχητικά το υλικό μου ακούγεται επαρκώς δομημένο (για grind μιλάμε, έτσι; Αν είσαι ανεξοικείωτος σε βαρβαρότητες καλύτερα μείνε μακριά).
Θα μπορούσες να θεωρήσεις την ηχητική πρότασή τους σαν κάτι ανάμεσα σε Napalm Death και σαλεμένο post hardcore, σαν να τα πήραν οι Fugazi με τη μάνα τους επειδή τους έφτιαξε φακές Κυριακάτικα, σαν να έστειλε στον κουβά η Μπαρτσελόνα τους Neurosis και συναφείς εικονικούς συνειρμούς που θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω ως περιγραφή.
Κομμάτια όπως τα “Dead”, “Red Blue Black”, “The Deathbed” και “We Will Pierce the Heavens by Tearing You Apart” είναι από αυτά που λέμε για δέσιμο (μου θύμισαν εν πολλοίς το δισκάκι του Anselmo και των Illegals του “Walk Through Exits Only” που είχε κυκλοφορήσει το 2013) αλλά υπάρχουν και κάποιες πιο “μελωδικές” στιγμές (ανάλογα τι εννοούμε “μελωδία”, μεγάλη συζήτηση) όπως αυτές που παρεμβάλλονται στο “I love you” με τους αιθέριους κιθαριστικούς αρπισμούς, στο “Would you Ever Bring us Peace” ή πιο “κανονικές” απόπειρες όπως τη διασκευή στο “March of the Fire Ants” των Mastodon (απολύτως ταιριαστή θα έλεγα στο ύφος και καλά θα έλεγα προσαρμοσμένη από τους Hostage αν και υστερεί σε σχέση με τον ήχο των – πολυεθνικών, μην ξεχνάμε – Mastodon).
Ο ήχος φυσικά είναι εξοντωτικός, έχω την εντύπωση ότι θα μπορούσαν να ακουστούν καλύτερα με μια πιο αμβλυμμένη παραγωγή αλλά αυθαίρετα υποθέτω ότι το κυρίως πνεύμα που προσπάθησαν να εμφυσήσουν οι Αχιλλέας Καραγεωργίου (κιθάρες, μπάσο) και Γιώργος Αδαμίδης (όλα τα υπόλοιπα όργανα και φωνητικά – απολύτως κτηνώδη, για καντάδα σε πρώην) είναι ο πόλεμος, η ψυχική συντριβή και το μηδενιστικό μίσος.
Αυτά, όσοι πιστοί σάλτες, ρίξτε μια αυτιά. Οι “ορθόδοξοι”, μακριά. Εμένα μου άρεσε ως κάτι διαφορετικό από τα συνήθη ακούσματά μου αλλά σίγουρα είναι για πολύ ειδικές περιπτώσεις. Ιδανικό soundtrack, αν πετύχεις “άσπονδο” πρόσωπο στο δρόμο (“εγώ δεν σ’ αγαπάω που του έσπασα μόνο δύο πλευρά του δικού σου;”). Και χίλια μπράβο για την κίνηση δωρεάς των όποιων εσόδων αυτής της κυκλοφορίας σε ανθρώπους που μάχονται την επάρατη νόσο. Και μόνο γι’ αυτό…
http://hostageoffate.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/Hostageoffate/
698 
