Όσο κι αν φαίνεται απίστευτο, αυτό το εξαιρετικό project, δυο μήνες περίπου μετά την κυκλοφορία του debut του “Agrypnia”, επανέρχεται με ακόμη μια full length δουλειά που αποτελεί ποιοτικά (το σπουδαιότερο) ένα ισάξιο καλλιτεχνικό βήμα σε σχέση με τον εξαιρετικό προκάτοχό του, αν και εμφανώς σε διαφορετικές εικαστικές τάσεις.
Τι θέλω να πω; Εννοώ ότι αν το “Agrypnia” ήταν η ακουστική αποτύπωση μιας πτυχής της τεχνολογικής / πειραματικής μουσικής του σήμερα, το “Sex is Fear” είναι μάλλον το αντικατοπτρικό του είδωλο. Είναι ένα album πλήρως βουτηγμένο στα ’80s και σε ηχοτόπια που θα τα συναντούσες σε μπάντες όπως οι Depeche Mode, οι Duran Duran, οι New Order ή ακόμη και οι Cure, σε σαφώς σκοτεινότερα πλαίσια φυσικά.
Έξοχος προγραμματισμός που παραπέμπει άμεσα σε ντισκομπάλες, πίστες, τον Μητσιμπόνα και τη Βουτυρίτσα από τον “Ροζ Γάτο” του θεούλη Σωτήρη Μουστάκα, με πολλά λεπτεπίλεπτα τρικ που προσδίδουν περίσσιο ενδιαφέρον και απονέμουν τον τίτλο του “προοδευτικού” στο όλο άκουσμα (intros που στην αρχή σου φαίνονται παράταιρα με το κυρίως θέμα που σχεδόν σε κάθε τραγούδι σου μαγκώνει το νου επιβάλλοντας να παρακολουθήσεις τη ροή της μουσικής – για παράδειγμα σου αναφέρω το αλλόκοτο ομότιτλο track το οποίο είναι μια ηλεκτρονική μίξη των Paradise Lost και του doom αν το ερμήνευαν οι π.χ. New Order ή το “We Need to Vocode” το οποίο συνειρμικά με έστειλε σε μαυρόασπρα πλάνα ελληνικών ταινιών των mid to late ’60s τα οποία είχαν ως soundtrack “νεοκυματικά” θέματα, ασχέτως σχεδόν πάντα με το τι διαπραγματευόταν η ταινία, πριν γυρίσει σε ελληνικά neopunk / Nirvanοειδή ύδατα).
Θεωρώ ότι αυτές οι ευφάνταστες συναισθηματικές εναλλαγές των τραγουδιών είναι το μεγάλο highlight αυτού του album, οι ενορχηστρώσεις του Δημήτρη Ντελή είναι παράδοξα πάμπλουτες αν και σχετικά minimal φύσεως, τα πάντα ακούγονται ολοκάθαρα, ο Μαρίνος στα φωνητικά είναι εκφραστικότατος και συναισθηματικός με μεγάλη τροπική γκάμα χωρίς εμφανείς προφορικές αδυναμίες και το αποτέλεσμα αγγίζει το άριστο για μια ακόμη φορά.
Συνολικά το “Sex Is Fear” είναι μια αξιοπρόσεκτη συνθετική πρόταση και κομμάτια όπως το πανέμορφο “Love the enemy” (του οποίου τα πρώτα κουπλέ δεν προϊδεάζουν με τίποτα τη συνέχεια που μου έφερε στο νου πολλά από τα καλύτερα στοιχεία των Pearl Jam, των Alice In Chains ή και των Lou Reed / Iggy Pop – αισθητικώς τους αναφέρω, πριν κάνεις facepalm), τα πολύ ωραία ’80s dark wave / dance floor αισθητικής “Baalroom”, “Pistola”, “Silent Nation” και το Nick Caveικό “Womb 128” που κλείνει έξοχα με τον hidden επίλογό του τη θαυμάσια αυτή δημιουργία, είναι απτά τεκμήρια ποιότητας.
Η νέα δουλειά των God In A Cone αποδεικνύει πολλά πράγματα πέρα από την εμφανή δημιουργικότητα, τον επαγγελματισμό και την τόλμη να προσφέρουν σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα δυο εξαιρετικές full length κυκλοφορίες. Το σπουδαιότερο γεγονός είναι ότι και οι δυο κυκλοφορίες είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσες, το “Sex is Fear” μου άρεσε το ίδιο, καταευχαριστήθηκα την ακρόαση του.
Είναι ένα μείγμα καλής τραγουδοποιίας και καλλιτεχνικής διαύγειας σε ασυνήθιστο για την ελληνική πραγματικότητα ύφος. Το σίγουρο είναι ότι απευθύνεται σε ένα ακροατήριο το οποίο έχει απαλλάξει τον εγκέφαλό του από ταμπελικές παρωπίδες. Από την άλλη, σίγουρα θα αρέσει σε οποιονδήποτε ανδρώθηκε στη δεκαετία του 1980, τα ηχητικά θέματα είναι οικειέστατα και αποτελούν ένα τέλειο πισωγύρισμα νοσταλγικής διάθεσης προς εποχές που έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Οπότε βάζεις ένα ποτό στο ποτήρι σου – άμα λάχει ρίχνεις και μια ματιά στο The Κόπανοι, “ποιος είσαι ρε μεγάλε; Ο Ροκαυλόν;”- πατάς play και… θυμάσαι. Το φινάλε της διαδικασίας, δικό σου φίλε ακροατή.
667 
