“Άλλο και τούτο πάλι!”.
Φράση που σχηματίζεται στο νου και στα χείλη του γράφοντος κάθε φορά που πρέπει να γνωμοδοτήσει για δουλειές που πετάγονται από το πουθενά και τον κάνουν ανέλπιστα (ως κάργα metaller που είναι) να ενθουσιάζεται από το ενδιαφέρον και την καλλιτεχνική φρεσκάδα που αποπνέουν.
Μια τέτοια δημιουργία είναι και το “Agrypnia” του Νίκου Μαρίνου, τραγουδιστή επίσης των αθηναίων neo rock / metal Madleaf και των Slitherum (αποκλισαρισμένο doom σχήμα που κυκλοφόρησε το παρθενικό δείγμα του “Godbox Suicide” στις αρχές του έτους που διανύουμε και που πρέπει να το ακούσετε, τουλάχιστον οι πιο “υποψιασμένοι” του prog χώρου), ο οποίος με τη συμμετοχή του παραγωγού Δημήτρη Ντελή στις κιθάρες (επαρκέστατος όταν απαιτείται), κυκλοφορεί αυτές τις ημέρες το debut LP του “Agrypnia” υπό το νεοσύστατο project God In A Cone (επιφυλάσσομαι δια της προελεύσεως του ονόματος σε μελλοντική συνέντευξη).
Μουσική υψηλού συνθετικού επιπέδου και αυθεντικότητας, προσανατολισμένη καθαρά στην electronic τεχνοτροπία ως background, με όλα τα tracks να έχουν μια ιδιαίτερη, προσωπική αυτοτέλεια, ένα έξοχο ενδοσκοπικό soundtrack (όταν οι παραμορφώσεις και το overdrive των ενισχυτών σιγούν, γεγονός που συμβαίνει σε μεγάλο ποσοστό στο “Agrypnia”).
Αν και είναι λίγο άσκοπο να αραδιάζω ονόματα και τίτλους, θα μπορούσα να σου αναφέρω μια παρέλαση επιρροών φιλτραρισμένη αξιοθαύμαστα μέσα στη ροή, ως προσεγγιστικές αφετηρίες. H μουσική έθεσε ενώπιόν μου συνειρμικά άλλες φορές τους Chroma Key του Kevin Moore, άλλες φορές straight ’80s goth rock / post punk ηχοτόπια (“30 Days”, “Death Laments”), η ατμόσφαιρα με παρέπεμψε στους Paradise Lost του “Host”, στις ήσυχες (αλλά καθηλωτικές) στιγμές των Fear Factory (“Beddrug” ή στο ομότιτλο “God in a Cone”, πανέμορφες προτάσεις σε έναν όχι και τόσο δημοφιλή στη χώρα μας καλλιτεχνικό ορίζοντα) και στους Ulver των μεσοΰστερων χρόνων (“Perdition City” και δώθε), ενώ πολλές φορές κατά την ακρόαση μου ήρθαν 80’s electronic pop ή και Stereo Nova φλασάκια.
Φωνητικώς, η δουλειά που έχει γίνει είναι αξιοπρεπέστατη. Σε αντίθεση με τους Slitherum, ο Νίκος Μαρίνος εδώ δείχνει κυρίως μια άλλη πλευρά της φωνής του (αν και υπάρχουν σημεία που θυμάται την growl ταυτότητά του, όπως στο “Dog Dust” ή στο “DWN”). Χρησιμοποιεί τις φωνητικές του αρετές ως ένα ομοιογενές όργανο σε σχέση με τις συνολικές ηχητικές στάθμες του album και ίσως αυτή η υποτονικότητα να είναι και το μεγάλο ατού του, μιας και οι ίδιες οι συνθέσεις αναδεικνύουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο των, χαμηλών τόνων, λυρικών φωνητικών του. Επαρκέστατος σ’ αυτόν το ρόλο, όσο και εκφραστικότατος (σε στιγμές, όπως το ομότιτλο track, ακούγεται στοιχειωτικός).
Ανορθόδοξη αλλά πολύ ενδιαφέρουσα η μουσική κατάθεση των God In A Cone. Και μη βιαστεί κάποιος να χαρακτηρίσει το album ως “mainstream” λόγω της ηχητικής του περιβολής. Είναι synth based rock προγραμματισμένο υλικό, εξαιρετικά καλοδουλεμένο αλλά είναι μελωδικότατο, πιασάρικο, εικονοπλαστικό και οξύνει το πνεύμα με την έμπνευση του. Τη δε ψυχή, άμα την πετύχει στα “μπόσικα”, στη μαύρισε αυτοστιγμεί. Άκρως ελπιδοφόρο όσο και πεντανόστιμο. Τείνω χείραν και αποτάσσομαι του καπέλου μου από της κεφαλής. Πολλά μπράβο.
https://www.facebook.com/godinacone
815 
