Τα διαπιστευτήριά τους τα έχουν δώσει ως μονάδες.
Ο λόγος για τους πατρινούς Manhattan Project οι οποίοι, είτε με τις συμμετοχές τους σε διάφορες κυκλοφορίες, είτε με τις διαδικτυακές τους αναρτήσεις στις οποίες έδιναν δείγματα μέχρι την ολοκλήρωση της debut full length δουλειάς τους, μας απασχόλησαν αρκετές φορές τελευταία. Μιας δουλειάς η οποία κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό και με μια λέξη είναι εντυπωσιακή.
Η μουσική των Manhattan Project θα μπορούσε να περιγραφεί με έναν και μόνο όρο. Αυτήν την αμφιλεγόμενη έννοια που καλούμε κάποια πράγματα “prog”. Με πλήρη την έννοια του όρου και σε όποιες απολήξεις θέλεις να τη θέσεις. Θέλεις να το πείς math, djent, BeyondThePeraCampus; Πες το, δεν θα είσαι καθόλου έξω. Αν θέλεις εξειδίκευση στην ορολογία, μπορώ να σου προσθέσω μια ακόμη “εικόνα”. Ολοκληρωτική μουσική! Ή αν θέλεις πάλι, μπορείς άνετα να υιοθετήσεις την ορολογία της ίδιας της μπάντας: Pragmatic / Avant-Garde metal, έναν όρο που μετά από αλλεπάληλλες ακροάσεις με βρήκε απολύτως σύμφωνο και στα δυο σκέλη.
Εξωπραγματικές κιθάρες από τον Γιώργο Κράτσα ο οποίος είναι μάλλον “διακριτικός”, με την έννοια ότι είναι αφλύαρος, σαφής στη soloλογία του χωρίς τάσεις επιδειξιομανίας, με υπερτεχνικά riffs εν μέσω των πανδύσκολων tempo που επιχειρούν οι Νικήτας Μάντολας (drums) και Άκης Καρπάνος (μπάσο), ενώ για τον Λεωνίδα Διαμαντόπουλο (keyboards, μας απασχόλησε πρόσφατα με τους Enemy of Reality και τα όσα εξωπραγματικά διαπράττει κι εκεί) δεν έχω να πω κάτι παραπάνω εκτός από το ότι είναι ένας πραγματικός επιστήμονας των synth (όπως είναι και όλοι οι μουσικοί στις τάξεις της μπάντας άλλωστε). Καθορίζει εν πολλοίς το πολυσχιδές background των περφεξιονιστικών συνθέσεων, θυμίζοντας άλλες φορές τεχνοτροπικώς τον μεγάλο Kevin Moore (Chroma Key, πρώην Dream Theater), άλλες προσφέροντας αυθεντικής κινηματογραφικής αντίληψης απόπειρες (“Metanoia”) και με highlight θα έλεγα την μελωδικότητα που εκχέεται στις γέφυρες που λειτουργούν ως κλιμακωτές κορυφές σε κάθε track.
Παρά την πλήρως τεχνοκρατική αντίληψη που διέπει τα πάντα μέσα σ’ αυτή τη δημιουργία, η μουσική των Manhattan Project είναι αξιομνημόνευτη και σοφά δομημένη, μην κουράζοντας σε καμία στιγμή τον ακροατή (θεωρώ ότι το “Engineering Chaos” μπορεί κάλλιστα να απευθυνθεί και σε ακροατές που δεν γεννήθηκαν με ταμπλατούρες στο χέρι, έχει την αρετή να μπορεί να γίνει κτήμα ακόμη και μη δουλεμένων αυτιών) και σε αυτό παίζει ρόλο και ο ολοκάθαρος, αμβλύς, “γλυκός” ήχος της παραγωγής που εξισορροπεί το μουσικό υλικό ανάμεσα στην ακρότητα και την λεπτεπίλεπτη μελωδία.
Μου άρεσε συνολικά το album και τα στοιχεία που φέρει. Στοιχεία όπως οι Dream Theaterισμοί του “A Vitruvian Paradox” (με τον φουτουριστικό επίλογό του), του ομότιτλου track και του “X-10”, κομμάτια όπως το “Day One: Trinity” το οποίο ακούγεται μαγευτικό σε κάθε νότα του (και με τη συμβολή του Γιάννη Παπαδόπουλου των Wardrum στα φωνητικά, στη μόνη vocal στιγμή του “Engineering Chaos”), το πολύ καλό “Nuclear Sun” που μου έφερε στο νου μια post μυρωδιά από παλαιούς Sieges Even, η πλήρως αυθεντική prog αισθητική στο “The God Complex” με στοιχεία βάρβαρου metal (εμφανές peak απόδοσης από τον Μάντολα στα drums) και στον αμανέ “Vishnu” στο οποίο κυριαρχεί το ούτι του Τάσου Σερεμέτη και γενικά έμεινα απολύτως ευχαριστημένος με τις ισοεπίπεδες ποιοτικά συνθέσεις που δεν θα απογοητεύσουν κανέναν φίλο της “δύσκολης” μουσικής.
Δεν έχω να πω κάτι άλλο, ένα ακόμη διαμαντάκι ξεπετάχτηκε στη χώρα μας, αλώνοντας άλλο ένα μουσικό “ταμπελικό” οχυρό. Φοβερή εκτελεστική δεινότητα από τα μέλη της μπάντας σε ένα στιλιστικό ύφος το οποίο την απαιτεί άλλωστε, εξαιρετικές συνθέσεις που ανέλπιστα δεν χρειάζονται ιδιαίτερη προσπάθεια να σου μείνουν στο νου και μετά την ακρόαση, ευπρεπέστατη ηχητική παρουσίαση των ιδεών, οπτική καλαισθησία (θαυμάσιο artwork που εξυπηρετεί το concept της μπάντας από την Ελεάνα Δημοπούλου) και με δεδομένο ότι πρόκειται για debut εγχείρημα, το αποτέλεσμα αγγίζει το άριστο. Το “Engineering Chaos” των Manhattan Project είναι μια ελπιδοφόρα και φιλόδοξη εικαστική δουλειά που αξίζει τις αυτιές της στο έπακρο. Και έχω και μια διόραση ότι το concept αυτό μπορεί να επεκταθεί σε ένα πλήθος μη μουσικών project. Ένα πραγματιστικό “εύγε” αξίζει σ’ αυτούς τους κυρίους φίλε αναγνώστη.
https://www.facebook.com/PragmaticManhattanProject/
https://manhattanprojectbandofficial.bandcamp.com/album/engineering-chaos
704 
