Ένα από τα μεγαλύτερα πάθη στη ζωή του γράφοντα.
Μια μπάντα που απετέλεσε ένα ολοκληρωτικό πολιτισμικό σοκ για την αντίληψή του και του άλλαξε σε ένα συντριπτικό ποσοστό τη στάση του για την ίδια τη ζωή (να ‘ναι καλά η Δέσπω που με έφερε σε επαφή με το “The Gallery”, επαρκής λόγος που θα την αγαπάω μέχρι να σβήσει ο ήλιος, μάνα κράτα γερά!).
Κι έχω ξαναπεί, οι στιγμές που πρέπει να γνωμοδοτήσω για τη νέα κυκλοφορία οποιασδήποτε από αυτές τις μπάντες – γονείς μου, είναι από τις δυσκολότερες. Ευχή και κατάρα, τιμή και κρύος ιδρώτας. Ο σκοπός φυσικά είναι να ναρκώσω την υποκειμενικότητά μου, κάτι που θέλω κι εγώ ο ίδιος γιατί εδώ που τα λέμε, ο ενθουσιασμός μου για το προ τριών ετών “Construct” ήταν υπέρμετρος. Ο Πέτρος (συνφανατικός της τέχνης των Dark Tranquillity και πολύ καλός, αν και τρελούτσικος, φίλος με τον οποίο όποτε συναντιόμαστε δεν υπάρχει περίπτωση να μην αναλύσουμε κάτι από τον μουσικό έρωτά μας με κάποια καντήλια προς τον Daniel των Pain Of Salvation να ακολουθούν, αγνός hater το φιλαράκι) από την αρχή είχε ενστάσεις με την άποψή μου. Και η αλήθεια είναι ότι όσο και να υπερασπίστηκα το εν λόγω album, τελικά παραδέχτηκα ότι είχε δίκιο. Το ίδιο το “Construct” δεν άντεξε στο χρόνο. Σε σχέση φυσικά με το υπέρλαμπρο παρελθόν τους και φυσικά μάλλον θα πρέπει να θεωρηθεί η μοναδική “κοιλιά” σ’ αυτήν την καριέρα….
Της οποίας τον επόμενο σταθμό τον περίμενα με ανυπομονησία. Και το “Atoma” δε με απογοήτευσε συνολικά. Σε όποιες διαθέσεις κι αν το άκουσα και για πρώτη φορά επιφυλακτικός απέναντί του ή μάλλον, απέναντι στον ίδιο μου τον εαυτό. Για να μην μετανοήσω για ούτε μισή λέξη και να προσπαθήσω να είμαι ακριβοδίκαιος.
Στιλιστικά δεν υπάρχει η παραμικρή έκπληξη και δεν το λέω με την έννοια της στασιμότητας. Ένα από τα αξιωματικά δεδομένα που εμπεριέχονται στην έννοια των σουηδών είναι και το ότι από πολύ νωρίς όρισαν το δικό τους αυθεντικό όσο και χαρακτηριστικό ύφος μελωδικού death metal. Και η φύση των Dark Tranquillity δεν έχει παρεκκλίνει, εξακολουθούν να είναι το ίδιο metal, το ίδιο μελωδικοί, το ίδιο συγκρατημένα αφλύαρα προοδευτικοί, μάλλον πιο τιθασευμένοι ρυθμικώς από ποτέ και πάνω απ’ όλα αντιπροσωπευτικοί της ιστορίας τους.
Μελωδικότατη, εν πολλοίς ατμοσφαιρική (η συμβολή του παραγωγού / keybordίστα Martin Brandstrom είναι καθοριστική, αν και η προσωπική μου άποψη είναι ότι θα μπορούσε να είναι πιο διακριτική η παρουσία του, αλλά από την άλλη πλευρά, με το συγκεκριμένο συνθετικό πρόσωπο που δείχνουν εν έτει 2016 οι Dark Tranquillity, η χρήση των synths από τον μουσικό είναι αριστοτεχνική στο “Atoma”) όσο και πολυπρόσωπη μουσική, σίγουρα σουηδικήw κοπής αλλά απομακρυσμένης, πλέον, από το λεγόμενο “Gothenburg death metal”, από έμπειρους στο αντικείμενο παίχτες.
Η αποχώρηση του μεγάλου Martin Henriksson (κιθάρες / μπάσο) μετά από 20 χρόνια δεν θεωρώ ότι έπληξε σημαντικά την μπάντα, από τη μια έτσι κι αλλιώς ο Niklas Sundin (κιθαρίστας / συνθέτης / σχεδιαστής) ήταν ο βασικός συνθέτης ανέκαθεν και εξακολουθεί να ηγείται με τα πολυδιάστατα παιχνιδίσματα που επιχειρεί στις κιθάρες και από την άλλη ο πολύπειρος Anders Iwers (μπάσο – Tiamat, Cemetary, μέχρι και στην απαρχή των In Flames συμμετείχε) συνθέτει ένα άρτιο ρυθμικό δίδυμο με τον αξεπέραστο Anders Jivarp (drummer – από τους μεγαλύτερους που ανέδειξε η ευρωπαϊκή metal σκηνή) χωρίς καμία υποψία ανομοιογένειας, η απόδοση των μουσικών είναι πολύ υψηλή σε συνθέσεις που είναι απλές, άμεσες, χωρίς ιδιαίτερες τεχνικές απαιτήσεις, αργές στην πλειοψηφία τους.
O δε Εξοχότοτατος Mikael Stanne δίνει μια συγκλονιστική ερμηνεία. Παντοδύναμος στα growls του κι έχοντας παράλληλα μια πανέμορφη καθαρή φωνή (αποδεικνύοντάς το για άλλη μια φορά και σ’ αυτό το album, σε διάφορες διάσπαρτες στιγμές και κυρίως στα καταπληκτικά, σχεδόν post rock, – και bonus tracks αν θυμάμαι καλά – “The Absolute” και “Time Out of Place”), ο Stanne είναι ο απόλυτος βιωματικός εκφραστής της πάντα αιχμηρής, ρεαλιστικότατης ποιήσεώς του, η οποία συμπλέει αρμονικά με τη μουσική του Sundin. Εξυπηρετεί τις συνθέσεις άριστα, άλλοτε θυμωμένος, άλλοτε μοχθηρός, άλλοτε λυρικός και θεατρικός, δίνοντας μια αίγλη ηχητικής “υποκριτικής” δεινότητας. Θαυμάσιος για άλλη μια φορά.
Το “Atoma” έχει πολλές στιγμές που παραπέμπουν σε παλαιότερους “εαυτούς” της μπάντας και περιέχει καλά τραγούδια. Το album είναι ως επί τω πλείστω αργό στις ταχύτητες του αλλά υπάρχουν κάποιες υπέροχες speed στιγμές όπως στο εξαιρετικό intro του opening track “Encircled”, ενός αρκετά καλού κομματιού που ίσως και να αποπροσανατολίζει, δημιουργώντας προσδοκίες για μια επιστροφή των Dark Tranquillity στα παλιά πυρηνοκίνητα θέματα που υπήρξαν σήματα – κατατεθέντα της μπάντας – κάτι που δεν συμβαίνει στο album – ή το πειραματικό thrash του “When the World Screams”, μια εν δυνάμει εξέλιξη υλικού από το “Mind’s I”.
Από εκεί και πέρα όμως, οι Dark Tranquillity φέρνουν στην επιφάνεια έναν πλήρως μελαγχολικό εαυτό και τον καταθέτουν με κομμάτια όπως το ομότιτλο track που παραπέμπει στις εποχές του “Haven”, Paradise Lostικής υφής ή με το “Neutrality” που φέρνει στο νου τον “Character” εαυτό τους. Επίσης εξαιρετικά κομμάτια το “Force of Hand”, με αυτήν την απαράμιλλη ξεσπασματική συναισθηματική ιδιότητα με την οποία ρέπουν progressiveοειδώς τις συνθέσεις τους όποτε τους γκαυλώσει, το “Faithless by Default”, ίσως το σκοτεινότερο τραγούδι του “Atoma”, εκχέει πίκρα και θεωρώ ότι για τους ίδιους Dark Tranquillity είναι ένα δείγμα μιας σχετικά νέας εκτελεστικής “φόρμας” (που ξεκίνησε ως τάση στο “We Are the Void”) αλλά την έχω συναντήσει ως επιρροή σε πρόσφατες εξαιρετικές δουλειές, όπως για παράδειγμα των φοβερών αθηναίων RandomWalk του περυσινού “Declaration” τους), με όλα τα υπόλοιπα κομμάτια να προσεγγίζουν το ίδιο επίπεδο εκτός ίσως των “Merciless Fate” και “Caves and Embers”, τα οποία είναι μάλλον το πρόσωπο των Dark Tranquillity που πραγματικά δεν θέλω να ακούω. Ασαφή, χωρίς συγκεκριμένο συναισθηματικό στόχο, με καλές μελωδίες μεν, αλλά που δεν οντοποιούν κάποιο “peak”, μου φάνηκαν μάλλον αδιάφορα, θα μπορούσαν και να λείπουν μιας και το υπόλοιπο υλικό του “Atoma”, είναι υπεραρκετό.
Οι σπουδαίοι σουηδοί βρίσκονται σε άλλη ρότα αλλά το νέο album τους είναι αξιοπρεπέστατο. Περιέχει μεγάλες δόσεις ρομαντισμού, στέκεται άνετα απέναντι στο παρελθόν της μπάντας, είναι πολύ καλύτερο από το “Construct” που προηγήθηκε αλλά δεν το θεωρώ κι εξελικτικό βήμα. Θα το ήθελα σίγουρα πιο γρήγορο (ενδόμυχος πόθος μου είναι να κλείνει το “Atoma” μια τριλογία δίσκων και μετά να πάρει μπροστά ξανά η θεριστική μηχανή που λέγεται Anders Jivarp και να σαρώσει τα πάντα) αλλά ένα δεδομένο πλέον που επίσης πρέπει να ακολουθεί την μπάντα είναι ότι τα μέλη της μεγάλωσαν, ωρίμασαν και συνεχίζουν να εκφράζουν την ψυχή τους. Με τιμιότατα αποτελέσματα. Προσωπικά δηλώνω πολύ ευχαριστημένος. Η τελική κρίση, δική σου φυσικά.
796 
