Από τα πιο ποιοτικά εξαγώγιμα προϊόντα της Σουηδικής σκηνής, οι εκ των πιονέρων του μουσικού ιδιώματος που καλείται “melodic death metal” Dark Tranquillity, επανέρχονται στα μουσικά δρώμενα με το 10ο full length album τους, το “Construct”.
Mια μπάντα, που κατά την πορεία της μας πρόσφερε καταπληκτικές δουλειές, με δίσκους- σημεία αναφοράς στο μουσικό ύφος που διαπραγματευόταν κάθε φορά, ορίζοντας νέα δεδομένα και σταθερές, δημιουργώντας κι αυτοί το δικό τους ρεύμα, το οποίο ακολούθησαν πολλοί.
Η εξέλιξή τους, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αλματώδης. Από το black/ death ορόσημο “The Gallery”, στο in-your-face thrash του “Mind’s I” κι από το new age/ goth των “Projector” και “Haven”, στις καταθέσεις ψυχής των “Character”, “Damage Done” και “Fiction”, οι Dark Tranquillity απολάμβαναν ανέκαθεν και δικαίως την ολική αποδοχή, της μεταλλικής κοινότητας.
Το “We Are The Void” του 2010, ήταν η πρώτη δουλειά της μπάντας που δίχασε. Θες λίγο η παραγωγή του δίσκου, θες λίγο η επιβράδυνση στις ταχύτητες, το album χαρακτηρίστηκε αμφιλεγόμενο και κατηγορήθηκε από πολλούς και δη φανατικούς ακόλουθους της μπάντας. Ως ένα σημείο μπορώ να συνταυτιστώ με αυτές τις απόψεις, αν και συνθετικά δεν με απογοήτευσε ούτε μια στιγμή. Κι αυτό γιατί, οι Dark Tranquillity, έχουν σαν trademark, τον επαναπροσδιορισμό τους, κάτι που εκτιμώ πολύ, γιατί είναι κι αυτός ένας έμμεσος τρόπος της μπάντας να δηλώσει την ανεξαρτητοποίησή της από εξωτερικές, μη μουσικές παρεμβάσεις τρίτων, που θα μπορούσαν να καθορίζουν τη δημιουργία του υλικού τους, σύμφωνα με τις τάσεις της “αγοράς”.
Αυτή τη φορά οι Σουηδοί με το “Construct”, ολοκληρώνουν κατά κάποιο τρόπο τον κύκλο του “Projector”, αυτού του σημαντικότατου δίσκου, που κυκλοφόρησε το 1999. Μια εξαιρετική “κρίση ταυτότητας”, η διαπίστωση ότι οι Tranquillity δεν είναι άλλη μια μπάντα της σειράς, η γέννηση μιας εντελώς καινούργιας και διαφορετικής συνθετικής οδού, σε σχέση με ότι είχε παρουσιαστεί ως τότε και που αποτέλεσε την αφετηρία της “Νέας Εποχής” για το συγκρότημα σε όλα τα επίπεδα, που ολοκληρώθηκε με το death metal του“Fiction”. Kαι μετά από έναν σεβαστό αριθμό ακροάσεων, μπορώ να πω με ασφάλεια ότι οι Dark Tranquillity που γνώρισα τα τελευταία 15 χρόνια, είναι εδώ, είναι το ίδιο φίδι με αλλαγμένο το δέρμα του για μια ακόμη φορά, αλλά με εμφανείς όλες τις αρετές του.
Παραμένουν στο ίδιο μελωδικό death metal, συνεπώς μην πιστέψεις ότι ξαφνικά τους γύρισε η βίδα και αποφάσισαν να εγκαταλείψουν αυτά που οι ίδιοι άλλωστε όρισαν, αλλά το ύφος τους είναι για μια ακόμη φορά, άλλη μια άγνωστη ως τώρα όψη του ίδιου νομίσματος. Τα “αστροναυτικά” πλήκτρα του “Uniformity” ή τα σχεδόν pop καθαρά φωνητικά στο “State of Trust”, ακούγονται οικεία μεν στο αυτί αλλά με τέτοιο τρόπο που είναι εντελώς νέος για την τεχνοτροπία της μπάντας. Αυτά τα στοιχεία βέβαια, αποτελούν μέρος της συνθετικής νοοτροπίας των Dark Tranquillity και βρίσκονται σε όλα τα album τους, με μεγαλύτερη βέβαια συχνότητα στις τελευταίες δουλειές, αλλά που δεν κυριαρχούν ποτέ έναντι του metal DNA τους.
Ίσως το κέντρο βάρους του δίσκου που το διαφοροποιεί από την υπόλοιπη δισκογραφία, να είναι τελικώς η ίδια η ατμόσφαιρά του, η οποία κατά το μεγαλύτερο μέρος της εστιάζει σε σκοτεινά, μελοδραματικά θέματα και στριφνές φράσεις από τις κιθάρες των Sundin/ Henriksson. Μπορεί να απουσιάζουν για μια ακόμη φορά οι παραπομπές στα πρώτα θηριώδη album, αλλά το “Construct” στέκεται άνετα και χωρίς αυτές. Εξαιρετικές και οι παιχνιδιάρικες “χαριτωμενιές”, με τις κιθαριστικές εναλλαγές ανάμεσα σε power riff και ακουστικά ακόρντα/ ιντερλούδια, με τη συνοδεία της φιγούρας του Ποιητή Mikael Stanne και της φωνή του – ορισμό ερμηνείας για το ιδίωμα. Συνδύασε όλα αυτά τα στοιχεία με μια τραγουδοποιία πιο ποικίλη σε σχέση με το “We Are The Void” και πιο τολμηρή από τα “Damage Done” και “Haven” και θα αντιληφθείς ότι το νέο υλικό ηχεί μεν φρέσκο και νέο αλλά δεν θα πάψει ποτέ να ηχεί ως Dark Tranquillity.
To “Construct” είναι σφιχτοδεμένο και πολύπλοκο album. Και μάλλον αυτή είναι και η “αδυναμία” του, σε σύγκριση βέβαια με το προγενέστερο υλικό της. Απογυμνωμένο σχεδόν από εύληπτα riffs, η μπάντα μοιάζει να αποστασιοποιείται από τον όρο “hit songs”, πράγμα που ίσως δυσαρεστήσει αυτούς που περίμεναν άλλο ένα “Lost To Apathy” ή άλλη μια συνέχεια του “Monochromatic Stains”. Τα τραγούδια ποικίλουν σε διαθέσεις. Από το εναρκτήριο “For Broken Words”, το οποίο παραδόξως, δεν θα μπορούσες να χαρακτηρίσεις ως εντυπωσιακή εισαγωγή, μιας και πρόκειται για ένα mid-tempo ατμοσφαιρικό κομμάτι, μέχρι τα εντυπωσιακά επικά επίπεδα του “None Becoming”, οι Tranquillity ελίσσονται στα μονοπάτια των τελευταίων κυρίως album τους. Φυσικά, η συνάφεια με την συνθετική άποψη του νωπού ακόμη “We Are The Void”, είναι εμφανής. Η τάση αυτή εκδηλώνεται στο ρόλο των πλήκτρων, που ηχούν αιθέρια σε κομμάτια όπως το “Endtime Hearts” και προσδίδουν μια πολύ ενδιαφέρουσα αντίθεση με τα έντονα κιθαριστικά θέματα.
Η άμεση παραπομπή όπως προανέφερα, είναι το “Projector”. Από μια άποψη, αυτό αποτελεί άλλο ένα θετικό στοιχείο, διαφοροποιώντας το group από το σύνηθες φαινόμενο, μιας μπάντας 20ετίας που ανακυκλώνει τα ίδια θέματα εσαεί, με τη λογική της παγίωσης ενός συγκεκριμένου ύφους. Προς στιγμήν, ίσως να έχεις την αίσθηση, ότι και οι Dark Tranquillity, έπεσαν στην ίδια παγίδα, αλλά το ίδιο το “Construct” σου αποδεικνύει ότι αυτό απλά δεν συμβαίνει. Η προσωπική μου εκτίμηση, είναι ότι το album, σημαίνει πολλά για την μπάντα, παρά το γεγονός ότι σίγουρα η θέση που θα λάβει στις συνειδήσεις των ακόλουθων της μπάντας, θα είναι υποδεέστερη σε σχέση με κάποιους από τους ακρογωνιαίους λίθους του παρελθόντος.
Το “Construct” περιέχει έντεχνη, εκλεπτυσμένη μουσική, που ρέει με άνεση, είναι ένα νέο βήμα στην εξέλιξη των Dark Tranquillity, διαφορετικό από τα standard που έχει θέσει η ίδια η μπάντα με τις κυκλοφορίες της. Απολαυστικό εν γένει, είναι το album που η ίδια η μπάντα ήθελε να βγει έτσι, χωρίς να σκέφτεται πωλήσεις, promotion, αγορές και όλα τα συναφή που πολύ λίγη σχέση έχουν με την Τέχνη. Και με τον τρόπο που το επιτυγχάνουν, δηλώνουν ευθαρσώς ότι ήταν και προσωπική τους ανάγκη αυτός ο δίσκος. Σαν μια απολογία προς τον ίδιο τους τον εαυτό. Και αυτό είναι ίσως το σημαντικότερο στοιχείο αυτής της κατάθεσης. Η πιο γλυκιά έκφανση στην μελαγχολία, the Dark Tranquillity way.
Τα σέβη μου, τα συγχαρητήρια μου και… (whispering) NO TRUTH, NO LIE!!!
793 
