Αφού δε διαλύθηκαν με την αποχώρηση τριών βασικών μελών τους (πρόκειται για αυτούς που έφτιαξαν τους The Unguided με το συμπαθητικό δισκάκι “Lust and Loathing” που κυκλοφόρησαν τον Φεβρουάριο της χρονιάς που διανύουμε), οι Σουηδοί Sonic Syndicate επέστρεψαν πλήρως ανανεωμένοι σε ύφος και τεχνοτροπία όσο και μακριά από τον βραχνά της Nuclear Blast.
Γιατί βραχνάς; Γιατί οι τύποι μάλλον δεν είναι τόσο metal όσο θα ήθελε η εταιρία και το νέο, έκτο τους album, “Confessions”, το δηλώνει περίτρανα. Η επιστροφή τους είναι το λιγότερο μεγαλειώδης και απέχει ολοκληρωτικά και από τον όρο “heavy metal” όσο και από το ίδιο το παρελθόν (σχετικά φημισμένο τα τελευταία χρόνια) της μπάντας.
To υλικό του “Confessions” είναι σύγχρονο pop rock με εξαιρετικά, universal αέρα, τραγουδάκια μικρής διάρκειας, σε αρκετά σημεία dance floor / electro αισθητικής (στο ομότιτλο track επί παραδείγματι ή στο “Falling”), άμεσες, πανέμορφες, αν και τυπικές μελωδίες στις σχετικά αβαρείς κιθάρες του Robin Sjunnesson, καλή ρυθμική ροή και τέλεια ταγμένο στις επιταγές που προστάζει το σύγχρονο mainstream, σαφώς προσανατολισμένο προς τη νέα γενιά αισθητικώς αλλά και στιχουργικώς (“την αγαπάω αλλά κάνει like στον εαυτό της κι έχω κι αγγλικά έξι με οχτώ”), κάτι που δεν αποτελεί φυσικά κριτήριο ποιότητας από τη στιγμή που το μουσικό αποτέλεσμα με μια λέξη είναι αριστουργηματικό.
Highlights; Τα πάντα. Κ-α-τ-α-π-λ-η-κ-τ-ι-κ-ά ρεφρέν από τον Nathan James Biggs σε όλα ανεξαιρέτως τα τραγούδια του “Confessions”, κομμάτια υψηλότατου ενδιαφέροντος και της μέγιστης ακουστικής απόλαυσης που θα μπορούσες να λάβεις από ένα δίσκο μελωδικής rock μουσικής, με όλα να έχουν κάτι διαφορετικό και συνάμα όμορφο να πουν, παρά το οικείον του ακούσματος μουσικά (σίγουρα δεν επανεφευρείται ο τροχός, αλλά γιατί να ζητήσει κανείς κάτι τέτοιο;). Και πραγματικά καταευχαριστήθηκα τραγούδια σαν τα “It’s a Shame”, “Start a War”, “I Like it Rough” (που “αγριεύει” λίγο κιθαριστικώς πλησιάζοντας το πεδίο του καθαρού U.S. hard rock με πανέμορφο solo), “Still Believe”, “Crystalize” ή τα εκπληκτικά “Burn to Live”, “Russian Roulette” και “Life is Not a Map”.
Για να τελειώνω. Οι αδιάλλακτοι παλιακοί, οι “δεν τα φτιάχνουν όπως παλιά” μακριά, όντως η ποιότητα αυτού του “νεανικού” ακούσματος δεν σας χρειάζεται κι άμα λάχει σας βάζει γυαλιά στα μυωπικά αυτιά σας. Οι υπόλοιποι, ανεξαρτήτως ηλικίας και προσκείμενου ιδιώματος, με τα μούτρα πάνω του. Προσωπικώς και με όλον τον πριμιτιβισμό μου σε κάποια μουσικά θέματα, οι Sonic Syndicate με σαγήνευσαν. Πολύ ψηλά στην 20άδα για φέτος, αβλεπί. Καταπληκτική δουλειά που για φέτος τουλάχιστον δεν συγκρίνεται με τίποτα άλλο στο είδος τους (ίσως οι Adept με τη συγκλονιστική επίσης φετινή δουλειά τους αλλά και πάλι οι τελευταίοι, σε εντελώς άλλο σύμπαν του εκμοντερνισμένου αυτού ύφους και πολύ πιο metal φύσεως).
Και που ‘σαι τρουά μου. Προτιμώ απείρως να ακούσω αυτό το άνευρο μεταλλικώς πράγμα, παρά για άλλη μια φορά το “Trooper”, το “Paranoid” και τα λοιπά “ασφαλή” κωλογερίστικα που θα βάλεις για να σαγηνεύσεις “μεταλλικώς” το πιπινάκι / αγοράκι και να πουλήσεις μια μπίρα παραπάνω, ξεπουλώντας ο ίδιος για άλλη μια φορά το rock και το metal. Κάλλιο χίλιες φορές αυτό, μα την Αγία! Το παν είναι το headbanging και οι Sonic Syndicate το επιτυγχάνουν με πολύ καλύτερα αποτελέσματα από το 90% του σύγχρονου αμιγώς metal χώρου. Κι ας μην ανήκουν πλέον σε αυτόν οι ίδιοι. Χίλια μπράβο.
704 
