Τρίτο full length για τους The Unguided, το σχήμα που δημιούργησαν οι Richard Sjunnesson, Roland Johansson (κιθάρες αμφότεροι) και Roger Sjunnesson (growls) μετά τη φυγή τους από τους φημισμένους Sonic Syndicate, προσπαθώντας να δημιουργήσουν κάτι πιο βαρύ, πιο δυνατό από την προηγούμενη μπάντα τους.
Και η αλήθεια είναι ότι στο “Lust and Loathing” τα καταφέρνουν αρκετά καλά, μια και το μπολιασμένο με keyboard layers μελωδικό modern metal τους, ηχεί ενδιαφέρον, αν και ακολουθεί πολλές από τις επιταγές που προστάζει το σημερινό maistream. Το ύφος τους σίγουρα δεν αποστρέφει το βλέμμα από τα κλισέ του είδους, εντούτοις δε, η μπάντα δανείζεται τα καλύτερα στοιχεία αυτών και τα παρουσιάζει αξιοπρεπώς αποφεύγοντας τον στυγνό πιθηκισμό.
Πάρα πολύ όμορφα τα “Enraged”, “The Worst Day (Revisited)”, “Heartseeker” και “Black Eyed Angel” (σε ένα δίσκο που δεν διέκρινα κάποιο κομμάτι ως filler), με αέρα hit όλα τους, ρεφρενάτα, τα μοιρασμένα φωνητικά ανάμεσα σε growls και καθαρά είναι πολύ δυναμικά και απολύτως ταιριαστά, οι κιθαρίστες παράγουν αξιομνημόνευτα catchy riffs ενώ συνολικά η ρυθμική φύση του “Lust and Loathing” ενδεικνύει κάτι το συμπαγές, χωρίς ιδιαίτερες κοιλιές στη ροή του. Ηχητικά δεν υπάρχει η παραμικρή αδυναμία, η παραγωγή αγγίζει το τέλειο (βέβαια στη σημερινή εποχή το αξιοπερίεργο πλέον είναι να έχει μια κυκλοφορία άσχημο ήχο) καθιστώντας το άκουσμα ευχάριστο.
Αν και παλιακός μεταλλάς, το album των The Unguided μου άρεσε, έχει πολλά καλά στοιχεία που σε κάνει να το συμπαθήσεις. Δεν είναι κάτι που θα σου αλλάξει τη ζωή, αλλά αν δεν έχεις πρόβλημα με τους νεωτερισμούς, αυτό που θα αποκομίσεις θα είναι μια ευχάριστη, “νεανική” ακρόαση. Κάθε γενιά έχεις τους ήρωές της και σίγουρα δεν θα με εκπλήξει αν οι συμπαθείς αυτοί σουηδοί ανακηρυχθούν μελλοντικά ως τέτοιοι.
610 
