Συστάσεις δεν χρειάζονται για αυτόν τον κύριο που έχει περίοπτη θέση στο λεγόμενο desert rock.
Ένας ακόμα προσωπικός δίσκος για τον πάλαι ποτέ τυμπανιστή των κραταιών Kyuss, και πάλι με τους φίλους του, Low Desert Punk Band.
Προ δυο ετών είχε κυκλοφορήσει το εξαιρετικό “Black Flower Power”, το οποίο με είχε παρασύρει σε διθυραμβική κριτική (διαβάστε εδώ) και ο πήχης ανέβηκε στα ψηλά κλαδιά χιλιοετούς γεροπλάτανου.
Στο άκουσμα όμως του νέου “Tao of the devil”, κάτι έσπασε μέσα μου. Το κιθαριστικό σήμα κατατεθέν του Brant τείνει να εξαφανιστεί και ο δίσκος φαντάζει φόρος τιμής σε ήρωες παλαιούς, όπως Rory, Jimi (άκου το “Luvin'”) και το λατινογενή Carlos Santana (το δεύτερο μισό του κομματιού “Dave’s war” είναι τέτοιας λογικής). Δεν μπορώ να πω βέβαια πως εξαφανίστηκαν οι όμορφες προσωπικές του γκρούβες, στις οποίες μας έχει συνηθίσει, ενώ η heavy rock βαρύτητα είναι ακόμα παρούσα, αλλά φαίνεται σαν να έχει θυσιάσει τη μοναδική του Bjork-αισθητική, κλασικοποιώντας τρόπον τινά το όλο αποτέλεσμα.
Η παραγωγή βέβαια είναι εκπληκτική και η φωνή του σου θυμίζει πόσο τον λατρεύεις, αλλά το album δε φτάνει τα 40 λεπτά και έχει εξώφυλλο που μοιάζει Aerosmith.
Κομμάτια σαν το “Stackt” και τα προαναφερθέντα στο άρθρο, είναι πραγματικά όμορφα, αλλά θεωρώ πως το “Tao of the devil” είναι κατώτερο των προσδοκιών. Καλό για άλλους, αλλά από σένα Brant απαιτώ το κάτι άλλο!
804 
