Ήμουν άτυχος, όταν μια φορά που το πρόγραμμα μου, μου επέτρεπε να τον δω ζωντανά, ο καπνός της έκρηξης του Ισλανδικού ηφαιστείου που κανείς δεν ξέρει πραγματικά πως προφέρεται, τον ανάγκασε να αναβάλλει τη συναυλία του.
Κάποια χρόνια μετά, κατάφερα να τον δω στις 24 του περασμένου μήνα και να γράψω μάλιστα για αυτό.
Σε εκείνο το live στο An Club, το αθηναϊκό κοινό είχε την ευτυχία να ακούσει πριν την επίσημη κυκλοφορία κάποια κομμάτια από το παρόν νέο του album.
Όπως το εναρκτήριο “Controllers Destroyed”, που δείχνει πως ο Brant Bjork και οι νέοι του συνεργάτες, παίρνουν το πόδι από το φρένο, όπου ήταν στο “Gods & Godesses” και αφήνουν το μουσικό τετράτροχο να πάει εκεί που θέλει.
To εξώφυλλο (μην διανοηθείς να ισχυριστείς πως δεν ξέρεις τι είναι) και ο τίτλος “Black Flower Power”, εκπέμπει τη σιγουριά πως αυτό που θα ακούσεις είναι ποτισμένο σε κουβά ψυχεδέλειας, αλλά αντισταθμίζεται από την λέξη punk στο όνομα του συνόλου των συνοδευόμενων, εξαιρετικών ομολογουμένως, μουσικών και σε προδιαθέτει για λίγο περισσότερη ταχύτητα.
Η groovy funk αίσθηση δε χάνεται, αλλά αφήνει χώρο περισσότερο για την doom/stoner τραχύτητα. Ο τζιμιχεντριξικός προσανατολισμός δεν αλλάζει, αλλά παίρνει φόρα και κορνάρει μανιωδώς για να κάνεις άκρη.
Και αν νομίζεις πως το πρώτο κομμάτι είναι για ξεκάρφωμα, κάνεις λάθος. Ένα ακόμη εξαιρετικό riff από εκείνα που έχεις συνηθίσει να ακούς και στα προηγούμενα εφτά του album, κάνει την εμφάνιση του στο “We don’t serve their kind”, πρόδρομος του αγαπημένου μου ήδη, “Stokely up now”.
Στο “Buddha Time (Everything Fine)”, τα πράγματα είναι πιο blues και η πολλή “βαβούρα” κρύβεται, αφήνοντας το groove να πάρει τα ηνία, ακολουθούμενο από ένα επίσης, πολύ blues ρυθμό στο “Soldier of love”.
“Boogie Woogie on your brain” με ένα ξεκίνημα μπάσου, που θυμίζει στιγμές βαρέως παιγμένου punk και μετά μια κιθάρα που παίζει με αφήσματα κάργα, δημιουργούν ένα όσο πιο αβάσταχτο ηχοτόπιο θα μπορούσε να έχει σύνθεση με τη σφραγίδα του Brant Bjork, ο οποίος παίζει από πάνω εύθυμα psych rock riffs, κάνοντας αντίθεση.
Το “Ain’t running” είναι τυπικό Brant Bjork κομμάτι, το “That’s a fact, Jack” είναι τόσο ευφυές που θέλω να το ακούω συνεχώς για να μαθαίνω μπαλίτσα, το “Hustler’s Blues” είναι αυτό ακριβώς που λέει η δεύτερη λέξη του και παράλληλα η πιο ήρεμη στιγμή του album (κομμάταρος όμως), ενώ το “Where you from man” θα μπορούσε να είναι κομμάτι των Monster Magnet, αφού τα εφέ το πάνε ταξίδι στο διάστημα. Σχεδόν instrumental και το μεγαλύτερο σε διάρκεια κομμάτι του album, με τον Bjork να παίζει και με τη space rock πλευρά της μουσικής.
Το “Black Flower Power” είναι ότι θυμάται κανείς από τον Brant Bjork, με έξτρα ταχύτητα και βαρύτητα στην παραγωγή, εκεί που πρέπει, γεμάτο με όμορφες και εξυπνότατες συνθέσεις που σε κάνουν οπαδό του καλλιτέχνη μεμιάς!
Τέσσερα χρόνια που περιμέναμε, πιστέψτε με, άξιζαν με το παραπάνω! Τόσο ώριμο, τόσο μαγικό που πάει να σπάσει το κλοιό και να πλασαριστεί σε εικοσάδα… ΘΕΛΩ ΚΑΙ ΑΛΛΟ!
605 
