Για τον Kai Hansen, μια από τις συμπαθέστερες όσο και αναγνωρίσιμες φιγούρες στο χώρο του ευρωπαϊκού heavy metal, έχουν γραφτεί πάρα πολλά.
Ο πάλαι ποτέ ηγέτης των Helloween και νυν των Gamma Ray, δεν σταμάτησε ποτέ να δημιουργεί μουσική εδώ και 35+ χρόνια, με πολλές από τις δουλειές του να θεωρούνται ακρογωνιαίοι λίθοι για το ιδίωμα. Παράλληλα, δεν σταμάτησε ποτέ να συνεργάζεται με λογής μουσικούς ή να βοηθά νεότευκτα ταλαντούχα σχήματα.
Το προ διετίας Gamma Ray album “Empire of the Undead”, απέδειξε ότι η στασιμότητα που παρουσίαζε καλλιτεχνικώς ήταν μια πραγματικότητα. Κι αν εξαιρέσουμε την κυκλοφορία του αρκετά καλού “Light Of Dawn” των Unisonic, η αναμονή ενός αριστουργήματος (εδώ και πολλά χρόνια είναι η αλήθεια) ήταν μακρά έως και εκνευριστική. Συμπαθητικότατος δίσκος ο “Empire…” αλλά μέχρι εκεί, αναμφιβόλως.
Το “XXX – Three Decades In Metal” είναι το album ενός ακόμη νέου project του Kai που κυκλοφορεί ως η πρώτη solo δουλειά του (σχήμα οξύμωρον θα μου πεις, λες και οι Gamma Ray είναι κάτι άλλο), στο οποίο αφού κάλεσε μια ορδή καταξιωμένων guests, επιδόθηκε στο αγαπημένο του sport. Ποιο είναι αυτό; Μα τι άλλο από heavy metal;
Δεν υπάρχει καμία διαφορά στο συνθετικό στυλ του Kai Hansen. Με την έννοια ότι η γενική πλέον τάση του μουσικού προς αμιγώς heavy metal ηχοτόπια στα οποία κυριαρχεί το στακάτο, mid tempo στυλ των μεσαίων Judas Priest και Accept (και αν εξαιρέσουμε το επιλογικό speed power “Follow the Sun”) δεν είναι δα και κανένα πρωτόγνωρο γεγονός, από την απαρχή των Rays υπήρχε αυτό το στοιχείο (και που για τον γράφοντα ήταν το διαχωριστικό σημείο το οποίο ράγισε τον αρχικό πυρήνα των Helloween, τουλάχιστον συνθετικώς και απόδειξή είναι τα όσα επακολούθησαν δισκογραφικώς από τις δυο μπάντες).
Στο “XXX – Three Decades In Metal” θα συναντήσεις αυτό που λέει ο τίτλος του. Μουσική που αποτελεί και ένα είδος σύνοψης του heavy metal των τριών τελευταίων δεκαετιών. Και αυθαίρετα υποθέτω ότι υιοθετεί μάλλον την άποψη του συνθέτη ως προς τι θα έπρεπε να είναι το ‘heavy metal”. Η οποία άποψη εκφράζεται εμφανώς. Οικειέστατα riff, περίτεχνη σολιστική δουλειά (και γιατί να μην τον θεωρήσω guitar hero; Ο οποιοσδήποτε σε εξωθεί σε air guitar, δεν είναι τέτοιος;), όμορφοι ρυθμοί από το back δίδυμο και γαμάτα ανθεμικά ρεφρέν στην πλειοψηφία των κομματιών, στα οποία ο ίδιος ο Kai δεν υποκρύπτει τη φυσιολογική χρονική φθορά της φωνής του, αξιοπρεπέστατος αλλά μην περιμένεις να ακούσεις τις σχεδόν thrash εξαλλοσύνες του παρελθόντος.
Από εκεί και πέρα οι συνεργάτες που επελέχθησαν για να στηρίξουν τη δημιουργία του αποδίδουν τα μέγιστα, κάτι αναμενόμενο σύμφωνα με τη γενικότερη πορεία τους στο χώρο. Πέρα από την πλειάδα μουσικών που εμφανίζονται ως guests (επί παραδείγματι οι “οικογενειακοί φίλοι / συγγενείς” Michael Weikath, Michael Kiske, Ralf Scheepers, Roland Grapow, Hansi Kursch και η Clementine Delauney των Visions of Atlantis, μεταξύ άλλων), ο Alex Dietz (κιθαρίστας των Heaven Shall Burn) που έχει αναλάβει το μπάσο, ο παραγωγός Eike Freese που έχει αναλάβει τις ρυθμικές κιθάρες και ο Daniel Wilding (drums, νυν Carcass) συγκροτούν μια στιβαρή ομάδα, εκτελεστικά όλοι τους είναι δεινοί παίχτες.
Εξαιρετικά τα “Making Headlines”, “Fire and Ice” και “Stranger in Time”, υμνάκος το “Follow the Sun”, πολύ καλή η μπαλάντα “All Or Nothing” αλλά και γενικά τα υπόλοιπα κομμάτια είναι αρκετά υψηλού επιπέδου και ενδιαφέροντος. Σίγουρα σαν δίσκος είναι ανώτερος από το τελευταίο album της μπάντας του, το “ΧΧΧ” περιέχει έξοχο υλικό και πρεσβεύει απολύτως την καλλιτεχνική αξία του δημιουργού του. Τον τίτλο ενός εξαιρετικού heavy metal δίσκου τον κερδίζει άνετα.
Εύχομαι άλλα 30 χρόνια καλλιτεχνικής δημιουργίας στη μεγάλη αυτή μουσική προσωπικότητα. Η οποία σφράγισε πολλές από τις αντιληπτικές μου αφετηρίες. Αυτό δεν πρόκειται να ξεχαστεί ποτέ και να πάνε να συνουνιαστούν οι όποιες αντικειμενικότητες σηκώσουν κεφάλι.
861 
