Η ακρόαση του ομότιτλου album των Space Slavery, με το οποίο μας συστήνονται σαν μπάντα, πετυχαίνει ακριβώς το σκοπό του!
Να ταξιδέψεις με τη μουσική τους, να παρασυρθείς από το δυναμισμό τους, να απολαύσεις ένα ανεξάντλητο ροκ ταξίδι, μια διαδρομή από τους Hawkwind και τους Sabbath μέχρι τους Karma to Burn, από την “αλητεία” των ‘90s, μέχρι την βαβούρα, τη μουντίλα και την “υποτονικότητα” της σύγχρονης Αθήνας. Τα συναισθήματα που ο καθένας προσλαμβάνει είναι θέμα υποκειμενικό, αλλά χωρίς αμφιβολία είναι μια δουλειά που μπορεί να εκφράσει ένα φάσμα ανθρώπων με διαφορετικές προσλαμβάνουσες, να ενώσει μισού αιώνα γενιές κάτω από την ίδια μουσική στέγη.
Δεν είναι ένα εύκολο album τόσο στην ακρόασή του, όσο και για την αποδοχή του, από μη εκπαιδευμένα αυτιά (με όποια υποκειμενικότητα μπορεί να χαρακτηρίσει την παραπάνω φράση). Προσωπικά και τηρουμένων των αναλογιών, μου επανέφερε μνήμες από όταν άκουσα το “Ummagumma” των Pink Floyd πριν από 20 χρόνια, στο να εξοικειωθώ με τον ήχο τους κι εν τέλει να παρασυρθώ από τη μουσική τους.
Βρώμικα επαναλαμβανόμενα riff, μεγάλες space γέφυρες και μίνιμαλ φωνητικά, underground κιθαριστικά σόλο και γενικότερα ένα επιτηδευμένα θολό ηχητικό αποτέλεσμα παράγοντας 10λεπτα (τουλάχιστον) tracks, τα οποία παρασύρουν νου και ψυχή, δίχως να κουράζουν ή να κάνουν κοιλιά. Θα αφήσω στην ευχέρεια του ακροατή να ξεχωρίσει κάποιο θέμα από το “Space Slavery”, διότι όσοι το ακροάστηκαν από το περιβάλλον μου, εντόπισαν διαφορετικά στοιχεία, εντούτοις θεώρησα ιδιαίτερα εμπνευσμένο το “Space Vision”, ενώ με καθήλωσαν οι indie psychedelic επιρροές, με αρκετά στοιχεία doom, του “Roll Alone”.
Αν δε γνωρίζαμε ότι η μπάντα μπήκε στο στούντιο και ηχογράφησε το album τζαμάροντας, ήδη δουλεμένα θέματα, live χωρίς μετρονόμο και overdubs (όπως μας δήλωσαν σε συνέντευξή τους στο rockway.gr), θα λέγαμε πως κινούνται σε ένα καθαρά προσωπικό μοτίβο καλά δουλεμένο με καντάρια δουλειάς και ιδρώτα στο στούντιο.
Για την ιστορία, τα μέλη των Space Slavery, αποτελούνται από τα ¾ των Lord 13 και παίζουν μαζί από το 1998 κι έχουν κατορθώσει να ανέβουν στη σκηνή με ηχηρά ονόματα του χώρου (Nightstalker και Karma to Burn) και χαίρουν την αναγνώριση τόσο από το ελληνικό κοινό, όσο και από κριτικούς του εξωτερικού.
Το μόνο που θα επιθυμούσα μετά την ακρόαση του πρώτου εγχειρήματος των “Space Slavery”, πέρα από το να έχει συνέχεια και αποδοχή αυτή η προσπάθεια, είναι να είχα το album αυτό σε βινύλιο.
519 
