Δυο χρόνια ύστερα από το διπλό “Z2”, ένας από τους πιο ιδιοφυείς καλλιτέχνες στον ευρύτερο metal χώρο, ο Devin Townsend, επιστρέφει στα μουσικά δρώμενα με το “Transcendence”.
Με τις πιο ακραίες ηχητικές αναφορές της εποχής των Strapping Young Lad να έχουν περάσει ανεπιστρεπτί και με τον ίδιο τον Townsend να έχει βρει μια δική του συνταγή όλα αυτά τα χρόνια, το νέο album των DTP ακολουθεί πιστά τις φόρμες που όρισαν τα πιο πρόσφατα “Epicloud” και “Dark Matter” (το δεύτερο σκέλος του “Z2”), παραδίδοντας όμως ένα σύνολο που θα χαρίσει χαμόγελα στους λάτρεις του ήχου που υπηρετεί ο Devin, ο οποίος δύσκολα ορίζεται κατά καιρούς, αλλά ας τον βαφτίσουμε σε γενικές γραμμές prog rock.
Η εκκίνηση γίνεται με το “Truth” (που πρωτοακούσαμε στο “Infinity” του 1998), το οποίο λειτουργεί ουσιαστικά ως intro, όχι από εκείνα όμως που γεμίζουν ανούσια ένα δίσκο, αλλά από εκείνα που έχουν όντως ουσία. Το ταξίδι στο απόκοσμο ξεκινάει επίσημα με το “Stormbending”, στο γνωστό κι αναγνωρίσιμο ύφος των DTP. Ακολουθεί το υποδόρια μελαγχολικό “Failure”, το οποίο αποτελεί κι ένα εκ των highlight του δίσκου, με ένα αργόσυρτο refrain που μου θύμισε Hypocrisy. Το πιο ρυθμικό “Secret Science” δείχνει την πιο κατασταλαγμένη space υφή του Townsend, η οποία σε στιγμές αγγίζει εποχές “Terria”.
Το σχεδόν δεκάλεπτο “Higher” διαθέτει όλα τα χαρακτηριστικά που έχουν κάνει τον Devin αγαπητό (ή και μισητό), με σκαμπανεβάσματα, εξάρσεις, εναλλαγές και δικασίλες να γεμίζουν γέφυρες που κάλλιστα θα μπορούσαν να αποτελούν μέρος ενός πιο symphonic εγχειρήματος. Την σκυτάλη παίρνει το όμορφο “Stars”, το οποίο κινείται σε εξίσου mid-tempo ρυθμούς, ενώ το ομώνυμο “Transcendence” είναι ιδιαίτερα επιβλητικό και μοιάζει λες και βγήκε από το soundtrack κάποιας σκοτεινής sci-fi ταινίας, η οποία διαδραματίζεται στο διάστημα.
Κάπου εδώ πρέπει να σημειωθεί πως πέραν της αλλαγής στα keyboards από τον Mike St Jean, το line-up παραμένει ίδιο με τις προγενέστερες δουλειές των DTP, ενώ στα β’ φωνητικά κάνει εξαιρετική δουλειά για πολλοστή φορά η αγαπημένη Anneke van Giersbergen.
Πλησιάζοντας προς το τέλος του CD, το “Offer Your Light”, το οποίο αποτελεί και τη μικρότερη σε διάρκεια σύνθεση -όντας 4 λεπτά-, είναι και η πιο up-tempo, με το οκτάλεπτο “From the Heart” που έρχεται μετά να σε πιάνει από το χέρι και να σε πηγαίνει μια νοσταλγική βόλτα σε δρόμους στους οποίους μεγάλωσες. Άξιος επίλογος, η διασκευή στο “Transdermal Celebration” των Ween (το οποίο περιέχεται στο “Quebec” album τους, του 2003).
Ο δίσκος είναι γεμάτος ανθεμικά κομμάτια κι ουδεμία έκπληξη περιμένει τον ακροατή, κάτι όμως που δεν είναι κακό στην προκειμένη, καθώς η περισσή μαεστρία που διακατέχει την πλειοψηφία των κυκλοφοριών του Townsend είναι πάντα ευπρόσδεκτη και έχοντας εξερευνήσει αρκετά χιλιόμετρα πενταγράμμου, δεν έχει ανάγκη για εκ νέου ηχητικούς αναπροσδιορισμούς.
Νομίζω πως ο καλύτερος χαρακτηρισμός για το “Transcendence” θα ήταν “ήρεμη δύναμη”, μιας και από τη μια το διατηρείται η προγενέστερη μουσική ταυτότητα των DTP, από την άλλη διαφαίνεται μια διάθεση για λιγότερα ξεσπάσματα δίνοντας περισσότερη βάση στην ταξιδιάρικη εκφορά των συνθέσεων, μέσω ambient στοιχείων, κάτι που συναντάται και σε προγενέστερες δουλειές του Townsend, απλά σε μικρότερο βαθμό. Ίσως ο πιο ύπουλα prog δίσκος του προσωπικού σχήματος του Devin.
700 
