Υποθέτοντας ότι σαν πιστός αναγνώστης του rockway.gr είχες διαβάσει την γνώμη μου για το “Retinal Circus”, νομίζω ότι είναι εύκολο να καταλάβεις το μέγεθος της εκτίμησης που τρέφω για τον Devin Townsend.
Λογικό κι επόμενο είναι να κινεί το ενδιαφέρον μου, οτιδήποτε έχει να κάνει μ’ αυτόν τον σπουδαίο καλλιτέχνη, πόσο μάλλον όταν αυτός προχωρά στην κυκλοφορία δυο ολοκαίνουργιων album, ένα ως Devin Townsend Project που ονομάζεται “Sky Blue” και ένα υπό την solo ιδιότητα του, το “Dark Matters”, με τις δυο αυτές δουλειές να συνδέονται θεματικά κάτω από τον κοινό τίτλο “Ζ2”, το οποίο αποτελεί την μεγαλεπήβολη συνέχεια του concept “Ziltoid the Omniscient” του 2007.
Με την τζογαδόρικη λογική που πρέπει να έχει κάποιος, για να κάνει την παραμικρή πρόβλεψη για τον Townsend και την τέχνη του, ξεκίνησα την ακρόαση του έργου (το concept άνετα θα μπορούσε να μεταλλαχθεί σε υπερπαραγωγή πάμπολλων απολήξεων εκμετάλλευσης από τις μεγαλοεταιρείες του ψυχαγωγικού χώρου) αδειάζοντας όπως πάντα το νου μου, από οτιδήποτε είναι πέρα από τη μουσική αυτή καθεαυτή. Δεν σου κρύβω ότι περίμενα υλικό εντελώς “φευγάτο”, αλλοπρόσαλλο και σε εξωγαλαξιακές αποστάσεις από οποιονδήποτε μέσο όρο εικαστικών σταθερών. Και σαν άνθρωπος κατειλημμένος από πλείστα δαιμόνια, με ένα από αυτά να είναι μια “αφοσίωση” σε μεγάαααλα concept albums, μπορώ μετά την ακρόαση να σε διαβεβαιώσω ότι το “Ζ2” είναι ένα φαντασμαγορικό επίτευγμα καθαρής Τέχνης, εντελώς οικείο με τον ακροατή, που από μόνο του απαιτεί να το ζήσεις, βαρυφορτωμένο, ογκωδέστατο, πομπώδες, με αφηγηματικό ύφος, με αποτέλεσμα να ανήκει ισότιμα στην elite των σπουδαιότερων concept album από καταβολής ηλεκτρικής μουσικής (και ως σπουδαία εννοώ albums όπως τα “Crimson I, II” των Edge Of Sanity, το “Death of Art” των Renaissance, το ομώνυμο των Darkstar του Dan Rock και κάποια ακόμη συναφή).
Ερμηνεύοντας την ιστορία του Ziltoid και του πολέμου των Ziltoidians με τις γήινες δυνάμεις, ο Townsend και οι συνεργάτες του (το ίδιο line up του “Epicloud” με την προσθήκη της υπέρτατης θεάς Anneke Van Giersebergen, η οποία φαίνεται ότι απολαμβάνει τα τελευταία χρόνια την τρομακτική δημιουργική εξέλιξη και έχει εξελιχθεί σε μόνιμη συνεργάτιδα του Devin, φυσικά εκτυφλώνοντας όπως πάντα με την απόδοσή της σε κάθε δουλειά που συμμετέχει) σε βάζουν από την αρχή και πανεύκολα στο πνεύμα των album, με αποτέλεσμα να σε καθιστούν Ziltoid yourself κατά κάποιο τρόπο, με ομορφότατες συνέπειες για το ακουστικό και συνεπώς για το εγκεφαλικό σου περιβάλλον.
Εκτελεστικά, για αμιγώς progressive δουλειά (ο μόνος ευδόκιμος όρος που μπόρεσα να σκεφτώ, ο επόμενος ήταν femaled backed space futuristik operaclassicalpowerprog symphonicsountrackcinema metal), δεν νομίζω να περίμενε κανείς κάτι άλλο από εκπληκτική κιθαριστική δουλειά, με συμπλεγμένες ανάμεσα στα riff μελωδίες κινηματογραφικής υφής που πάλλονται ανάμεσα στις καθηλωτικές αφηγήσεις του Townsend και στα χορικά της Anneke της οποίας ο ρόλος είναι ισότιμα πρωταγωνιστικός.
Φοβεροί στους ρόλους τους και τα υπόλοιπα μέλη που απαρτίζουν την ορχήστρα (η λέξη “μπάντα”, φαντάζει πολύ λίγη σ’ αυτήν την περίπτωση), με τους Dave Young (κιθάρες), Brian Waddell (μπάσο) και Ryan Van Poederooyen (drums), να οργιάζουν εξίσου με τον Εγκέφαλο, παράγοντας μουσική – εφιάλτη για επίδοξους οργανοπαίχτες σε κομμάτια-δοκίμια ευρηματικότητας όπως τα “Fallout”, “Midnight Sun”, “Universal Flame” (απόλυτος ύμνος φίλε) -τυχαία παραδείγματα από το “Sky Blue”– ή τα καραεπικά new tech παραληρήματα του ομώνυμου “Ζ2”, του “Ziltoidian Empire” και την συνέπεια του “War Princess” το οποίο κορυφώνει την ιστορία, ή του “Death Ray”, του φοβερού “March of the Poozers” και του, υπαινισσόμενου ενός τέλους, “Dimension Z” από το “Dark Matters”.
Ο ήχος της διπλής αυτής κυκλοφορίας είναι εξωπραγματικός (πραγματικά αναρωτιέμαι το ύψος του budget που διατέθηκε), αγγίζει τα επίπεδα όπως είπα κινηματογραφικών παραγωγών και είμαι σίγουρος ότι το “Ζ2” έχει τα φόντα να γιγαντωθεί είτε μέσα στη μουσική βιομηχανία, είτε κυρίως στις συνειδήσεις των μουσικόφιλων, γιατί πολύ απλά αξίζει κάθε επιβραβεύσεως και εκτιμήσεως. Με μια λέξη για να μη στα πολυλογώ, που αντιπροσωπεύει τα πάντα. Τεράστιο. Όσο κι ο Δημιουργός του.
674 
