Το progressive metal σαν απέραντος ζωντανός οργανισμός έχει απλωθεί κι αυτοεξελισσόμενο γέννησε πολλά παρακλάδια.
Το djent είναι μια από τις σκληρές του εκφάνσεις και οι Periphery είναι σίγουρα οι πιo hot εκπρόσωποι του σήμερα, ορμώμενοι από την Washington D.C., πόλη με ένδοξο hardcore παρελθόν.
18 μήνες μετά το διπλό album “Juggernaut” (review) κι ενώ σχεδίαζαν την κυκλοφορία ενός ΕP, παγιδεύτηκαν στην ίδια τους την δημιουργικότητα, προσφέροντας ένα ακόμη εξαίσιο full length.
To “III”, ίσως να μην φτάνει στο έπακρο, το μεγαλείο του περσινού “Juggernaut”, αλλά δεν απέχει πολύ από αυτό. Οι τύποι ετούτοι έχοντας σταθεροποιήσει τη θέση του τραγουδιστή, όπου ο Sotello ισορροπεί με μαεστρία μεταξύ σκληρών και μαλακών φωνητικών, βάζουν στη μουσική τους, ακόμη και στοιχεία συμφωνικής ορχήστρας (“Habitual Line-Stepper”, “Marigold”), δείχνοντας πως δεν στέκονται στην έτοιμη συνταγή, αλλά γουστάρουν να εμπλουτίζουν ολοένα και περισσότερο τον ήχο τους. Τα σίνθια που διακριτικά υποβοηθούν τις τρεις γεωμετρικές κιθάρες και την αλγεβρική ρυθμική δυάδα, απογειώνουν το σύνολο της πανέξυπνης παραγωγής και με κάνουν να αγαπώ ακόμη περισσότερο τους Αμερικανούς.
Αν ξεχάσω τα κατά καιρούς πολύ “φλώρικα” φωνητικά, που αν δεν είμαι σε φάση, με ξενερώνουν λίγο, μιλάμε για ένα ακόμη αριστούργημα των Periphery. Ακούγοντας κομμάτια σαν τα “The price is wrong”, “Marigold” και “Player Position”, απλά επιβεβαιώνουν τα γραφόμενα.
Συγχαρητήρια λοιπόν, για την αέναη παραγωγικότητα τους που φτάνει στο πέμπτο καταπληκτικό album κι εύχομαι να μην καούν προσπαθώντας αναγκαστικά να κυκλοφορήσουν και του χρόνου.
525 
