Θεωρούνται οι νονοί του όρου djent, η οποία δημιουργήθηκε για να περιγράψει τη θυμωμένη μεριά του progressive metal.
Τρία χρόνια από το “II: This Time It’s Personal”, οι Αμερικανοί Periphery επιστρέφουν και με ποιότητα και με ποσότητα, κόβοντας το concept τους “Juggernaut” σε δύο album, “Alpha” και “Omega”, δημιουργώντας ένα ενιαίο.
Αυτό που με ελκύει προσωπικά στους Periphery, εκτός του γουστάρω το μεσουγκικό του μουσικό στυλ είναι και η ικανότητα του τραγουδιστή Spencer Sotelo, να ακουμπά μελωδικά την pop μεριά του ήχου, χωρίς όμως να ακούγεται σαν καταπιεσμένος νεαρός ευνούχος και να σκληραίνει εκεί που πρέπει χωρίς να προσπαθεί να αποδείξει ότι είναι “κακός.”
Καλό παράδειγμα εξαρχής, το “MK Ultra”, το οποίο τελειώνει με ένα jazz αυτοσχεδιασμό και ακολουθεί το πρώτο χιτάκι του “Juggernaut”, “Heavy Heart” (ίσως και να είναι επιτομή του σύγχρονου ήχου) όπου ο Sotelo δείχνει τις μεγάλες του ικανότητες σαν τραγουδιστής.
Ακόμα μεγαλύτερο hit μπορεί να θεωρηθεί το “Alpha”, που ζωντανά θα δίνει πολύ ενέργεια και σίγουρα θα παίξουν οι Αμερικάνικοι ραδιοσταθμοί. Οι βαριές κιθάρες δένουν πολύ με τις φωνητικές εναλλαγές μεταξύ Sotelo και Jake Bowen, ο οποίος ασελγεί πάνω στις χορδές τις κιθάρας του.
Το δεύτερο μέρος “Omega” ξεκινάει με ένα όμορφο intro που δένει με το προηγούμενο κομμάτι της ιστορίας και έτσι, ξεχνάς πως είναι δύο τα κομμάτια της, δίνοντας τη σκυτάλη στο πανέμορφο “The Bad Thing”. Τα πράγματα βεβαίως και δεν αλλάζουν ραγδαία, αν εξαιρέσεις πως ακούγεται ελάχιστα πιο άγριο από το πρώτο μέρος, μπαίνει η jazz χρήση στο τελείωμα του “Hell Below” και ακολουθεί ίσως η πιο σκληρή στιγμή με το “Omega”.
Οι Periphery αποδεικνύουν και πάλι πως είναι μάστορες ακροβάτες και ισορροπούν εξαίσια στο τεντωμένο σκοινί μεταξύ σκληράδας και συναισθηματισμού, με ένα υπόβαθρο κλασικομουσικής παιδείας.
Πολύ περιποιημένη δουλειά, με εξαιρετική παραγωγή, προσεγμένα και πολύ δεμένα rhythm sections, που απευθύνεται σε ένα πολύ ευρύ ακροατήριο. Από τα ωραία της χρονιάς!
770 
