Ένας από τους σημαντικότερους λευκούς αντιπροσώπους της ηλεκτρικής blues, επανέρχεται με νέο album.
Έχοντας ξεκινήσει την καριέρα του στους Yardbirds, όπως κι οι Eric Clapton και Jimmy Page, άρχισε κι εκείνος μια προσωπική δισκογραφία, χώρια τις συνεργασίες με καλλιτέχνες από Jagger ως Morrissey φτάνοντας τώρα, αισίως, στο 11ο solo πόνημά του.
Το “Loud Hailer” είναι ένα ακόμα παράδειγμα της κιθαριστικής virtuosité του Jeff Beck, με όμορφα και ουσιαστικά σόλο να εμφανίζονται σε εξαιρετικά κομμάτια σαν τα “Living in the dark”, “Scared for the children” και “Right Now”.
Να υπογραμμίσω την σύγχρονη πινελιά των ηλεκτρονικών εφέ στα “Pull it” και “Thugs Club” που δείχνει το ανοιχτό μυαλό του 72-χρονου μουσικού, που ενώ οι νεότεροι του προσπαθούν να ξεπατικώσουν το μεγαλείο της δικής του εποχής, εκείνος κάνει βήματα προς το μέρος τους.
Ερωτευμένος ο ίδιος με τα γυναικεία φωνητικά παρουσιάζει εδώ την εξαιρετική Rosie Bones, που δίνει μοναδικές ερμηνείες κατά μήκος του album, είτε σε πιο hard rock τραγούδια σαν το “Edna”, είτε σε πιο soul/funk σαν το “The Ballad of the Jersey Wives” κι ανεβάζει πολύ το ήδη αυξημένο επίπεδο του album.
Ασυνήθιστα μοντέρνο για την ιστορία του Beck, αλλά αυτό οφείλεται στην μπάντα της κυρίας Bones που συμπληρώνει το ρόστερ του δίσκου. Οι στίχοι είναι άκρως πολιτικοί, όπως δηλώνει το εναρκτήριο “The Revolution will be televised” (ο Gil Scott-Heron δε θα συμφωνούσε) και το “Ο.I.L. (Can’t get enough…)”.
Η παραγωγή σε σημεία ίσως μπορούσε να είναι καλύτερη, αλλά όπως και να έχει ο Jeff Beck επιλέγει να συνεργαστεί με μουσικούς που βλέπουν το blues rock με πιο σημερινό μάτι και δημιουργεί ένα radio friendly δίσκο, που μπορεί να μην είναι το αριστούργημα τη ζωής του, αλλά είναι άκρως διασκεδαστικός.
Δεν κατάφερε να βγάλει πιο όμορφο album από τον παλιόφιλό του, Clapton, αλλά θα το ακούσεις με παρόμοια ευχαρίστηση. Στο υπόσχομαι!
753 
