Όταν μετά από 38 χρόνια επιστρατεύεις τον Glyn Johns, παραγωγό ενός εκ των πιο επιτυχημένων album της 55χρονης σχεδόν καριέρας σου (“Slowhand”) και δημιουργείς μια νέα δουλειά βασιζόμενη σε 9 (ως επό το πλείστον) Blues διασκευές, δε μπορούν οι απαιτήσεις παρά να είναι αρκετά υψηλές.
Στην ουσία, ο Clapton στο νέο του εγχείρημα “I Still Do”, χρησιμοποιεί τον Johns ώστε να δημιουργήσει ένα album το οποίο έχει ως στόχο να αποτυπώσει το πορτρέτο του καλλιτέχνη (βλ. εξώφυλλο) στην παρούσα φάση της ζωής του (το τετριμμένο “πιο ώριμη φάση”, ταιριάζει γάντι).
Αν το πετυχαίνει; Ασφαλώς.
Πρόκειται, σαφώς, για ένα blues album το οποίο ακούγεται σα νεράκι, ακούραστα κι επαναληπτικά. Το “Alabama Woman Blues” του θρυλικού Leroy Carr είναι μια όμορφη προσέγγιση του Clapton στις επιρροές του από τα blues του Μισσισιπή (ο ίδιος δήλωσε πρόσφατα ότι δεν έχει ταξιδέψει εκεί και δε σκοπεύει να το κάνει για να μην καταρρεύσει ο μύθος που έχει χτίσει ο ίδιος για την περιοχή και τη μουσική της). Στο ίδιο μήκος κύματος (των απαρχών του blues δηλαδή) το “Cypress Grove” του Skip James, το “Little Man, You’ve Had a Busy Day” των Sigler, Wayne, και Hoffman και το παραδοσιακό “I’ll Be Alright”, τα οποία ναι μεν έχουν την “Clapton-ική” χροιά, αλλά διατηρούν το ύφος και το χαρακτήρα τους, με τη χρήση παραδοσιακών τεχνικών και οργάνων (εκκλησιαστικό όργανο, άφρο κρουστά κλπ) κι άλλες φορές με απαλές δεύτερες φωνές και μικρές – διακριτικές χορωδιακές παρεμβάσεις.
Από την εξίσωση δε θα μπορούσε να λείπει ο JJ Cale, που όλοι γνωρίζουμε κι αναγνωρίζουμε τον κομβικό ρόλο του στην καριέρα του Clapton, με δυο πολύ όμορφες διασκευές το “Can’t Let You Do It” σε boogie ρυθμούς και το “Somebody’s Knockin’” πειραγμένο κάπως στους blues δρόμους του Albert King. Φαίνεται οι “λογαριασμοί” με τον JJ Cale δεν έκλεισαν με την έκδοση του “The Breeze: An Appreciation of JJ Cale” το 2014 από τον Clapton και ο φόρος τιμής προς αυτόν συνεχίζεται.
Το στίγμα του Eric Clapton, μπαίνει νωρίς σχετικά στο album (4ο και 5ο track) με δυο καταπληκτικά blues το “Spiral” (Clapton, Andy Fairweather Low, S. Climie) – με εμφανείς τις επιρροές του JJ Cale – και ίσως το καλύτερο όλων “Catch the Blues” αποκλειστικά γραμμένο από τον ίδιο τον Ε.C. δυναμικό κι αισθαντικό blues τόσο στο στίχο του, όσο και στο παίξιμο και τα φωνητικά του.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η διασκευή στο “I Dreamed I Saw St. Augustine” του Bob Dylan και το ψαγμένο “I’ll Be Seeing You” των Irving Kahal και Sammy Fain (που το ξέθαψε!?!), σε πιο απαλούς και τζαζέ ρυθμούς.
Δε λείπει όμως και το μυστήριο από την όλη κατάσταση. Στο “I Will Be There” μια πολύ όμορφη μπαλάντα (που θα μπορούσε να είναι και το hit του album) των P. Brady και John O’Kane, συμμετέχει ο Angelo Mysterioso, με φήμες να λένε ότι είναι ο γιος του George Harrison, Dhani Harrison στα φωνητικά, χρησιμοποιώντας αυτό το ψευδώνυμο, όπως είχε κάνει κι ο πατέρας του για δεσμευτικούς λόγους από τα συμβόλαια των δισκογραφικών, όταν είχε συμπραξει στο “Badge” του Clapton το μακρινό 1969, με το ψευδώνυμο “L’Angelo Misterioso” . Ο Clapton δεν διέψευσε τίποτα.
Το “I Still I Do”*, θα μπορούσαμε να πούμε οτι είναι ένα δείπνο με “υλικά”, πρόσωπα και ατμόσφαιρα που ο Clapton επέλεξε να προσφέρει στη μουσική κοινότητα. Αγαπημένοι συνθέτες, στιχουργοί, παραγωγοί, πιστοί ακροατές και οπαδοί, πρόσωπα χαραγμένα στην ψυχή του Clapton, τα οποία συντέλεσαν σε μια τέτοια πολυτάραχη και άκρως επιτυχημένη διαδρομή. Δεν είναι ένα album που θα συγκαταλέγαμε στα κυκνεια άσματα ενός καλλιτέχνη, αλλά ένα επιμύθιο μιας διαδρομής του ”Slowhand Eric”, η οποία δε δηλώνει, ούτε φωνάζει: “Μπορώ ακόμα -είμαι ικανός (I still do) μετά τα 70 μου”, αλλά πολύ δωρικά όπως οι ανάλαφρες blues πεντατονικές του μας ψιθυρίζει: “Μπορώ ακόμα να προσφέρω”.
Ο Clapton δε χρειάζεται καμία επιβεβαίωση της αξίας του, κάνοντας επίδειξη κιθαριστικής τεχνικής (όχι ότι δε μπορεί βέβαια), ούτε επιδιώκει να μας επανασυστηθεί με μια νέα πτυχή της καλλιτεχνικής του ταυτότητας, απλά κάνει αυτό που γουστάρει και το κάνει άψογα, ως ένας από τους κορυφαίους βρετανούς bluesmen.
* Όπως δήλωσε ο Clapton σε πρόσφατη συνέντευξή του ο τίτλος του album “I Still Do” είναι ένας φόρος τιμής στη θεία του, η οποία απεβίωσε πριν ένα χρόνο. Σε μια από τις τελευταίες συναντήσεις τους ο Ε.C. αφηγείται ότι: “Όταν πήγα να τη δω, της είπα, «θέλω να σε ευχαριστήσω για την παρουσία σου στη ζωή μου, που ήσουν εκεί για μένα πάντα και με πρόσεχες, είδικα όταν ήμουν μικρός και πόσο μάλλον ένα δύσκολο μικρό αγόρι» και μου απάντησε, «Λοιπόν, πάντα μου άρεσες και σ΄αγαπούσα, κι ακόμα και τώρα νιώθω το ίδιο (I still do)»”
703 
