Οι Suicidal Angels είναι εδώ και χρόνια η απόδειξη πως η σοβαρή κι οργανωμένη δουλειά θα σου ανταποδώσει τα μέγιστα αποτελέσματα.
Ξεκινώντας από το 2001 σε πρωτόλεια φάση, φτάνοντας το 2007 να κυκλοφορούν την πρώτη ολοκληρωμένη τους δουλειά και το 2009 να καταλήγουν στην πρώτη θέση του Rock The Nation, που έμελλε να δώσει και τη μεγάλη ώθηση ώστε να προχωρήσουν αρκετά βήματα παρακάτω στον χώρο, κατοχυρώνοντας τη φήμη τους ως ενός από τα πλέον υποσχόμενα νέα σχήματα της thrash σκηνής, φτάνοντας σήμερα να έχουν ήδη συμμετοχές στα διασημότερα ευρωπαϊκά festivals, πολλές περιοδείες τόσο μαζί με μεγάλα ονόματα του χώρου, όσο και ως headliners και το προηγούμενο album τους να σκαρφαλώνει στο top 100 των γερμανικών charts.
Δυο χρόνια μετά το “Divide And Conquer”, ίσως τον δίσκο με τους περισσότερους πειραματισμούς τους έως τώρα, επανέρχονται για να σπάσουν πάλι μερικά κεφάλια και παρουσιάζουν φέτος την έκτη full length κυκλοφορία τους με τίτλο “Division Of Blood”.
Something old/ something new:
Σταθερά στη στέγη της NoiseArt Records και με τον Ed Repka να αναλαμβάνει για ακόμα μία φορά το artwork του δίσκου. Το νέο μέλος στο line-up, ο Gus Drax, λαμβάνει πλέον τη θέση στις κιθάρες του σχήματος. Στην παραγωγή έρχεται αυτήν τη φορά ο Jörg Uken.
Το “Division Of Blood” από τα πρώτα δείγματα που δόθηκαν στην κυκλοφορία, βλ. “Capital Of War” και “Image of the Serpent”, είχε δείξει τις πολεμοχαρείς διαθέσεις του. Ταχύτητα, ένταση στο αμείωτο, γνήσιο thrash γεμάτο πάθος κι οργή, όπως πρέπει να είναι. Το ρυθμικό δίδυμο σε ασταμάτητες ριπές σε τύμπανα (Orpheas) και μπάσο (Aggelos), συνοδεύεται από έξυπνα riffs και καλοπαιγμένα solos (Gus/ Nick), χωρίς υπερβολές και φλυαρίες, τόσο – όσο χρειάζεται ενώ τα φωνητικά του Nick αξιοποιούν τις δυναμικές τους δένοντας πλήρως με τη μουσική.
Ο νέος δίσκος ακολουθεί σε πρώτη φάση την νοοτροπία των Suicidal Angels όπως τη γνωρίσαμε από τους προηγούμενους δίσκους και τις σαφείς επιρροές τους από την κλασική σκηνή της thrash, ενώ παράλληλα καθιστά και προφανή τη συνεχή τους εξέλιξη, αφού η συνθετική τους ωριμότητα και ο συνδυασμός της με μία σύγχρονη παραγωγή διατηρεί παράλληλα τόσο την old-school αίσθηση όσο και τον ραφιναρισμένο ήχο. Είναι ένα από τα πιο, αμιγώς, σκληρά τους πονήματα, χωρίς ιδιαίτερους πειραματισμούς και υπερβολές και εν τέλει ένα straight forward album, τριανταπέντε λεπτά ακατάληπτου headbanging (plus την παύση στο τέλος που κλείνει τον δίσκο με ένα μονόλεπτο instrumental, επομένως μη βιαστείτε να σταματήσετε την αναπαραγωγή) που υπόσχονται μεγάλες στιγμές στο mosh-pit, ακριβώς όπως τους πρέπει.
Για το τέλος, η προσέγγισή του μοιάζει με concept βασισμένο στον θεματικό πυρήνα του πολέμου που εν τέλει τροφοδοτεί κι ανατροφοδοτείται από τον ήχο, αφού είναι κυριολεκτικά μία μάχη που μαίνεται στα αφτιά του ακροατή σε όλη τη διάρκεια. Δεδομένων των συνθηκών, μπορούμε καταχρηστικά να πούμε πως θεματικά είναι up to date με όσα συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια (αν όχι σχεδόν πάντοτε).
Στο overall, έχουμε να κάνουμε με έναν εξαιρετικό δίσκο στη φαρέτρα της σύγχρονης thrash σκηνής και ένα από τα καλύτερα album του σχήματος -αν όχι το καλύτερο μέχρι στιγμής.
Βέβαια θεωρώ πως δεν έχουν κατακτήσει ακόμα τις κορυφές τους κι έχουμε ακόμα πολλά να δούμε από τους Suicidal Angels.
Τhrash till death!
619 
