Η ελληνική underground σκηνή γιορτάζει και υποδέχεται πίσω στην αγκαλιά της το πιο άτακτο παιδί της, τους Nightfall, όχι γιατί αυτό το παιδί δεν την έκανε υπερήφανη ποτέ, ίσα ίσα το αντίθετο μάλιστα, αλλά γιατί ήταν και θα είναι ατίθασο και δεν θα συμβιβαστεί ποτέ με τα θέλω και τις υποχρεώσεις της.
Ο λόγος όλων αυτών είναι, ότι η ψυχή και η καρδιά αυτού του παιδιού, ο Ευθύμης Καραδήμας, κάθεται σε μια γωνία σαν κάποιο άγριο θηρίο, που καραδοκεί το θήραμα του και θήραμα αυτή τη φορά, είναι το συμβόλαιο με τη θρυλική MetalBlade. Ναι καλά διαβάσατε, δεν είναι οφθαλμαπάτη!
Ο χρόνος της σιωπής του τον δικαίωσε και όχι μόνο αυτό, αλλά μας προσφέρει ίσως το καλύτερο Nightfall album. Το Astron Black And The Thirty Tyrants πραγματεύεται την αντίθεση του φωτός με το σκότος, της αλήθειας και του φόβου, του αρσενικού και του θηλυκού. Βυθισμένο στην ελληνική ιστορία, τιμά τις ρίζες του και συναρπάζει. Ο δίσκος ξεκινά με ένα intro φορτωμένο με όμορφα πλήκτρα και έναν Ευθύμη να γρυλίζει δυνατά “Astron Black” και ιδού το “Astron Black” έρχεται να μας καθηλώσει με τις όμορφες μελωδίες του και να συνδυάσει την ευθύτητα του gothic με την επιθετικότητα του black metal με τον πιο “Nightfall” τρόπο. Τα πλήκτρα στο τέλος είναι μαγικά και μας ηρεμούν πριν την επίθεση του “Astronomica/ Satwrnian Moon”, που θυμίζει έντονα τους Therion του “Lemuria” και η αλλαγή στη μέση του τραγουδιού με τα κοφτά riffs θα κάνει πολλά κεφάλια να κουνηθούν ρυθμικά. Στη συνέχεια έρχεται το “Astra Planeta/ We Chose The Sun”, που ενώ ξεκινά με μια απίστευτη μελωδία, αλλάζει σε ένα καθαρά gothic τραγούδι, που ίσως σε άλλο album των Nightfall να είχε πρωταγωνιστικό ρόλο, αλλά εδώ μάλλον δεν ταιριάζει με το ύφος του δίσκου. Κυρίες και Κύριοι… “Ambassador Of Mass”, ένα από τα καλύτερα black metal τραγούδια που έχει προσφέρει η ελληνική σκηνή τα τελευταία χρόνια. Με ένα συναρπαστικό video clip να το συνοδεύει, που μας βάζει στο τρυπάκι να σκεφτούμε αν τελικά είναι καλύτερο το clip ή το τραγούδι, αν και βέβαια το ένα ενέπνευσε το άλλο, γι αυτό έχουμε έναν καυτό συνδυασμό. Ακολουθεί το “The Criterion”, που ειλικρινά μέσα του περιλαμβάνει μια μουσική πανδαισία ήχων και στο 1:14, η μελωδία που μπαίνει εμβόλιμη, πλημμυρίζει τον ακροατή με χιλιάδες συναισθημάτων και σε ότι ψυχική διάθεση να βρίσκεται, η αδρεναλίνη θα ανέβει σίγουρα στο κατακόρυφο. “Asebeia”. Ο τίτλος μιλάει από μόνος του, το σκότος πέφτει βαθύ και τα riffs είναι βαριά σαν ογκόλιθοι. Μπροστά σε αυτόν τον ύμνο απλά στέκεσαι περήφανος και η σημαία του ελληνικού black metal κυματίζει ψηλά και ένδοξα. Το “I-I”, είναι ένα μικρό ιντερλούδιο, επηρεασμένο από την αρχαία ελληνική μουσική και σε βάζει να σκεφτείς ό,τι έχεις ακούσει μέχρι τώρα, μιας και ακολουθεί το καλύτερο τραγούδι του album το “Archon Basilews”, που έχει επιρροές από τους ένδοξους Rotting Christ!!! Ακολουθει το “Proxima Centawri/ Dead Bodies”, με έναν doom ρυθμό και ένα epic black metal ρεφραίν. Είναι σίγουρα το πιο progressive τραγούδι του δίσκου, καθώς ενδιάμεσα έχει ένα πανέμορφο συνδυασμό solo πλήκτρων και κιθάρας, που το καθιστούν ιδιαίτερο, όπως άλλωστε είναι και οι ίδιοι οι Nightfall, που δεν σταμάτησαν ποτέ όλα αυτά τα χρόνια τους πειραματισμούς στον ήχο τους. Το “The Thirty Tyrants” που έπεται, μεγάλες μπάντες του χώρου, όπως οι Dimmu Borgir και οι Cradle Of Filth, θα το ήθελαν σίγουρα στη δική τους δισκογραφία. Το album κλείνει με το συμπαθητικό “Epsilon Lyrae” και μας κάνει να αναρωτηθούμε, αν τελικά αυτό το παιδί της ελληνικής σκηνής δεν ήταν τόσο άτακτο, πού θα είχε φτάσει; Πάντως η underground σκηνή μπορεί να χαίρεται γιατί ένα από τα σημαντικότερα παιδιά της, την έκανε πάλι υπερήφανη. Hail!
Δημήτρης Άγας
517 
