Έχουν περάσει περίπου δυόμιση χρόνια από τότε που είχα παρουσιάσει / προτείνει στον αγαπητό και αξούριστο αρχισυντάκτη του Rockway.gr μια μπάντα από την Πτολεμαΐδα, πόλη που εκτός από ηλεκτρικό ρεύμα παράγει πολύ rock εδώ και δεκαετίες αλλά και αξιόλογους συντάκτες / κριτικούς μουσικής (έτσι λένε οι φήμες, κι εγώ από εκεί είμαι αλλά δεν έχω ακούσει τίποτα σχετικό, μα που ζω δηλαδίς…).
Επρόκειτο για τους ΠΑΝ, ένα σχήμα που ιδρύθηκε από τους Βασίλη Καρανικόλα (κιθάρες) και Δώρο Φλαμουρίδη (μπάσο) και οι οποίοι είχαν στα χέρια τους ένα σύνολο τραγουδιών η οποία κατέληξε να θεωρηθεί ως η debut κυκλοφορία τους, το ομότιτλο “ΠΑΝ” (πλήρης αναφορά του δίσκου μπορείτε να διαβάσετε στο review το οποίο εξακολουθεί να κατέχει το ρεκόρ μήκους, ακόμη με κυνηγάει ο beardifull chief που αναφέρθη ανωτέρω να με γαμ…εεε…πνίξει).
Από εκείνο το σημείο και μετά, το δίδυμο αποφάσισε να “ρετουσάρει” το υλικό του και με την προσθήκη στα lead vocals του Νίκου Δημητριάδη (ο οποίος στην αρχική έκδοση συμμετείχε τραγουδώντας μόνο στο καταπληκτικό “Τώρα” – ύμνος! – και κάποια άλλα διάσπαρτα σημεία) και του Αλέξη Μάγκου στις κιθάρες, προχώρησε σε ένα remastering του album με την προσθήκη δύο νέων κομματιών, των “Σκοτεινός” και “Τάλως”.
Το πρώτο από τα δυο νέα κομμάτια που έγραψαν οι Παν, το “Σκοτεινός”, είναι ένα αγχωτικής ατμόσφαιρας τραγούδι, γρήγορο, στακάτο, με αλλόκοτη ρυθμική riffολογία (προσωπικά μου θύμισε τα θεματικά riffs του “King Of Twilight” των Iron Maiden, αλλά στο πιο μπιχλωτό, μέχρι και την ακουστική minimal κιθαριστική γέφυρά του) και τα φωνητικά του Δημητριάδη να ακούγονται βρώμικα, βαθειά και πνιγηρά, σαν να τραγουδά τους εξαιρετικούς στίχους του βυθισμένος μέσα σε υγρό, απολύτως ταιριαστά στη σύνθεση. Το δε “Τάλως”, είναι μια πρωτότυπη μίξη από τη μία του καθαρού US stoner Sabbathικού ψυχεδελικού rock / metal απολύτου desert ατμόσφαιρας και από την άλλη αρκετών ανατολίτικων στοιχείων που συμπλέκονται ανάμεσα στις μπασογραμμές και τα drums, ένα πολύ καλό και δυνατό, πλήρως αμερικανοπρεπές άκουσμα.
Για τα υπόλοιπα τραγούδια τα έχω πει και στο προ διετίας κείμενο. Συνθετικά, ένα από τα πιο αυθεντικά album που έχω ακούσει σε ένα πάρα πολύ περίεργο ύφος (δεν μπορώ καν να σου δώσω με εγγύηση μια συγκεκριμένη ορολογία που να δηλώνει τη φύση της μουσικής, μπορείς να την ονομάσεις metal, stoner, doom, prog, tech, psychedelic, grunge και ταυτόχρονα όλα αυτά μαζί). Οι διαφορές της επανέκδοσης εστιάζονται από τη μία στην περεταίρω τελειοποίηση που υπέστη ο ήχος στο χρονικό διάστημα που μεσολάβησε από την αρχική ηχογράφηση με την προσθήκη φυσικά του Μάγκου στις κιθάρες (πολύ καλός παίχτης, με μέλλον αν συνεχίσει να δουλεύει έτσι), στη συμμετοχή της Δανάης Φλαμουρίδου στο “Νύμφες” (ανέλπιστα καλή παρουσία από τη θυγατέρα του Φλαμουρίδη, προσδίδει μια στοιχειωτική αιθέρια διάσταση στο τραγούδι που μέχρι που θα σε φόβιζε η αθωότητα της χροιάς της) και φυσικά στο ότι τα τραγούδια ερμηνεύονται πλέον από τον Δημητριάδη και τη διαφορετικής φύσεως φωνή που διαθέτει.
Κάπου εδώ, θα πρέπει να κάνεις έναν mini διαχωρισμό, θέτοντας το διακύβευμα στο τι είδους ακροατής είσαι. Η προσωπική μου άποψη είναι πως ο δίσκος δεν ακούγεται τόοοοσο διαφορετικός πια, ώστε να μιλάμε για μια εκ βάθρου αλλαγή. Όχι, οι συνθέσεις ηχούν το ίδιο δυναμικές, ίσως πιο ογκώδεις και φουτουριστικές ηχητικά και ο Δημητριάδης είναι εξαιρετικός, δίνοντας στο υλικό μια πιο “επιφανειακά γήινη” διάσταση φωνητικώς. Από την άλλη δεν μπορώ να μην αναφέρω τη σκέψη ότι ως σχετικά primitive metal ακροατής που είμαι με πολλές προσωπικές λόξες, σίγουρα η αρχική έκδοση με τα απάνθρωπα, ωμά και νεαντερταλικά “υπόγεια” φωνητικά του Φλαμουρίδη, μου έδινε ανέκαθεν την εντύπωση ότι προσέδιδε στο album μια περίσσεια αυθεντικότητα, μια ονειρεμένη doom metal “ξεραΐλα”, η οποία με το “γυάλισμα” που υπέστη κατά την επεξεργασία ακούγεται ελαττωμένη.
Επαναλαμβάνω, η διαφορά στις διαθέσεις που αποπνέονται κατά την ακρόαση και των δυο version απέχει αυτές τις δυο – τρείς μοίρες προσωπικής λόξας που ανέφερα παραπάνω και το υλικό του “Παν”, εξακολουθεί να είναι θηριώδες, πολύ έξυπνο, ισχυρότατο και ακούγεται με το ίδιο ενδιαφέρον δυόμιση χρόνια μετά. Μια αυθεντική πρόταση, σε έναν σχετικά παρθένο μεταλλικό ορίζοντα. Μεγάλες κουβέντες; Αυτό θα το κρίνει ο Απόλλωνας φίλε. Και ο Lemmy.
https://pantheband.bandcamp.com/releases
https://www.facebook.com/panthegreekband
457 
