Η άφιξη αυτού του δίσκου, ομολογώ, υπήρξε ευτυχής συγκυρία.
Υπό τη σκέπη της Prophecy, η οποία ουκ ολίγα καλά κυκλοφορεί στο μουσικό σύμπαν (βλ. Arcturus, Alcest, Vàli etc), προσθέτει το “Mozaic” σε αυτά.
Οι Sunset in the 12th House προέρχονται, ως επί το πλείστον, από τα masterminds των Dordeduh, τον Hypogrammos, τον Sol Faur και τον Sergio Ponti. Έχοντας αυτό το υπόβαθρο, διατήρησαν τη μυστηριακή τους θεματική και τις γοητευτικές παγανιστικές τους τάσεις. Με γνώμονα την αστρολογία, μας πληροφορεί η μπάντα πως η δύση (σ.σ. το “Sunset” του τίτλου) συμβολίζει το πέρας της περιόδου του Υδροχόου και την αρχή της εποχής του 12ου Οίκου των αμφιστρεφών Ιχθύων, αυτού των, του υποσυνειδήτου, του αγνώστου.
Θα μου ήταν δύσκολο να συνεχίσω να αναλύω το φιλοσοφικό/ ζωδιακό υπόβαθρο, αλλά μπορώ να υποθέσω ότι, εσκεμμένα ή μη, οι τρεις συμμετέχοντες ομού στα δύο σχήματα, έχουν περάσει σε μία νέα φάση με αυτή τη μπάντα και τον δίσκο, αφήνοντας κατά μέρος το πιο “βαρύ” balcan folk/ pagan/ black metal και έρχονται να δοκιμαστούν (επιτυχώς κατά τη γνώμη μου) σε νέα πράγματα.
Το “Mozaic” αποτελείται από έξι μακροσκελείς συνθέσεις, οι οποίες όμως, παρόλη τη μεγάλη τους διάρκεια καταφέρνουν να μην κουράσουν στο ελάχιστο. Ξεκινούν μία ίδέα, την αναπτύσσουν και την ολοκληρώνουν χωρίς να αφήνουν την αίσθηση ότι κάτι θα έπρεπε να είναι αλλού ή αλλιώς. Οι επιρροές τους αντλούν από τον χώρο της progressive, όπως το εναρκτήριο “Artic Cascades”, ένα σχεδόν δεκαπεντάλεπτο prog επύλλιο, άλλοτε από την παλέτα της post, όπως στο “Rejuvenation”. Έντονες oriental επιδράσεις και σιτάρ έρχονται να ενισχύσουν το μυστηριακό ύφος μαζί με ψυχεδελικές ατμόσφαιρες, δημιουργώντας ένα mind blowing αποτέλεσμα. Κάθε μέρος είναι ξεχωριστό και δένει παράλληλα στη συνολική δομή του δίσκου. Τα φωνητικά απουσιάζουν, μάλλον δε χρειάζονταν κιόλας, πλην του “Seven Insignia”, το οποίο ο Hypogramοs ντύνει με σκληρά vocals.
Ο εν λόγω δίσκος, θεωρώ πως είναι ένα μικρό αριστούργημα στο είδος του. Ναι, δεν είναι ένα είδος που απευθύνεται σε όλους, όταν μιλάμε για κομμάτια δέκα και δεκαπέντε λεπτών, αλλά για τους συνήθεις υπόπτους, θα είναι, πιστεύω, μία από τις καλές στιγμές της δισκογραφικής χρονιάς.
624 
