Οκ,οκ. Απολογούμαι εξ’ αρχής σε όποιο προσφιλές πρόσωπο δεν κάλεσα να έρθει μαζί μου για να παρακολουθήσει αυτό το σύγχρονο θαύμα. Θα βρω έναν τρόπο να εξιλεωθώ, το ορκίζομαι.
Και τσουπ, να σου οι συμπαθέστατοι One Leg Mary, που μόνο συνώνυμο με την κουτσή Μαρία δε θα τους αποκαλούσε κανένας, καθώς τα παλληκάρια κεντάνε. Ομολογουμένως, ο ήχος δε βοηθούσε ιδιαίτερα τις γωνιώδεις, περίπλοκες post-hardcore συνθέσεις του γκρουπ, αλλά θεωρώ ότι έγινε φιλότιμη προσπάθεια, δεδομένου του μικροσκοπικού χώρου και του διαθέσιμου εξοπλισμού.
Τα παιδιά βαρέσανε τίμια και ειλικρινέστατα, εντούτοις κάπου εκεί στο χάος των εκλεκτικών συνθέσεων τους και στα μέσα του σετ τους, τους έχασα. Σίγουρα, είναι ό,τι πιο αντισυμβατικό έχω ακούσει από ελληνική μπάντα, αλλά δεν ήταν η νύχτα τους, καθώς η εμφάνιση τους άφησε πολύ ουδέτερη γεύση. Το “Arpeggiator” στο εισαγωγικό soundcheck με πρίζωσε αρκετά, αλλά δεν επακολούθησε κάτι αντίστοιχα διασκεδαστικό.
Αλλά το σοκ ήρθε μετά από λίγο με τους Βέλγους headliners της βραδιάς. Οι τύποι είναι όσο ψυχασθενείς τους άφησα πέρυσι, με την εκρηκτικότατη εμφάνιση τους στο Plissken,, ίσως και λίγο παραπάνω για να είμαι ειλικρινής, φίλοι αναγνώστες. Ό,τι και να πω είναι λίγο για το τι συνέβη μέσα σε εκείνη την πηγμένη μίνι σάουνα. Καταρχάς, καθ’ όλη τη διάρκεια του live, δεν ήταν ποτέ και τα τέσσερα μέλη της μπάντας επί σκηνής, καθώς τουλάχιστον ένας από τους τρελο-Βέλγους εγκατέλειπε τη θέση του και κατέληγε ανάμεσα στον κόσμο με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.
Ήταν τα δύο αλλεπάλληλα μποξεράκια του κατ’ επίφασιν πληκτρά ή το πιο-γραφικό-και-από-τσολιαδάκι-στο-Σύνταγμα μπλουζάκι του που έγραφε “This is Sparta” που έκανε το σκηνικό σουρεαλιστικό; Πάντως επανέλαβαν το περσινό stunt, κατά το οποίο ο αφιονισμένος φίλος drummer σκάει γλωσσόφιλο στον έξω φρενών, μουσάτο, φίλο κιθαρίστα. Ο μινιμαλιστικός εξοπλισμός της μπάντας σταδιακά εκμηδενίζεται με κάθε κίνηση επί της λιλιπούτειας σκηνής, ο τραγουδιάρης πνίγεται με αυτοϊκανοποιητικό τρόπο με το καλώδιο του μικροφώνου, το crowd surfing παίρνει και δίνει και η συνοδοιπόρος Βασίλω έχει φρικάρει με το όλο χάος που επικρατεί.
Η ερώτηση, προφανώς, είναι, μικρέ ανυποψίαστε αναγνώστη, τι διάολο παίζουν οι Raketkanon. Ξέρω και γω; Κάτι θορυβώδες, υπερμπάσο, παραμορφωμένο, παραφορτωμένο, που ξεκινάει από τους Melvins και καταλήγει στο industrial και το σύγχρονο garage. Άλλωστε τους έχει κάνει παραγωγή και ο φίλτατος Steve Albini. Αλλά ποιος χέστηκε; Οι άνθρωποι τα γαμήσανε τη μάνα τόσο άσχημα που δεν μπορούσαν να κάνουν πλέον ούτε encore, γιατί πολύ απλά δεν υπήρχε PA.
ΜΑΣ ΠΗΡΑΤΕ ΤΑ ΜΥΑΛΑ. ΠΟΛΥΣ ΚΟΣΜΟΣ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΔΙΝΕΙ ΤΕΤΟΙΑ SHOW ΑΛΛΑ ΜΟΝΟΝ ΑΥΤΟΙ ΤΟ ΚΑΤΑΦΕΡΝΟΥΝ. ΓΑΤΑΚΙΑΑΑΑ ΟΛΟΙ ΣΑΣ!!!
photos: Βασιλική Παναγοπούλου
446 
