– Αν διάβαζα την πρόβλεψη του ζωδίου μου και μιλούσε για “αλλαγές”, θα υπέθετα πως, για σήμερα τουλάχιστον, αναφέρεται στο σπάσιμο του σερί μου με post-metal-ικούς ήχους! Και μιας και μου αρέσουν οι αλλαγές και η ποικιλία…
– Έλα κοπελιά, μας ζάλισες. Πες μας για τον δίσκο.
– Μη με διακόπτεις! Οι Oblivious είναι το προσωπική μου πρόβλεψη για σήμερα. Η Σουηδία είναι…
– Koπελιά, αυτά τα έχεις ξαναπεί. Τίποτα καινούριο δεν έχεις σκεφτεί;
– Πάλι με διακόπτεις! Όχι, δεν έχω. Αν δε σ’αρέσει, το παραθυράκι σου και σε άλλη ιστοσελίδα! Τι έλεγα; Α, ναι! Ένα άλκιμο μουσικό φυτώριο εδώ και χρόνια και μας έχει προσφέρει σοκ και δέος, όχι λίγες φορές, με τις σπουδαίες μουσικές που έχει δώσει στο rock και metal κοινό. Η μπάντα μας λοιπόν, αν δεν είναι ήδη ηλίου φαεινότερο, προέρχεται από αυτή την παράδοση.
Οι Oblivious, έχοντας ήδη δύο album, έρχονται σε μία ακόμη απόπειρα με το τρίτο τους πόνημα, το οποίο ακούει στον τίτλο “Out of Wilderness”. O προσδιορισμός του ήχου είναι προσανατολισμένος στις heavy rock μελωδίες, ξεκινώντας από τις Sabbath επιρροές αλλά καταλήγοντας και σε σύγχρονους ομολόγους τους, όπως οι Clutch ή και οι The Black Keys.
Έχει σαφώς μία retrospective αισθητική, καθόλου άσχημη κατά τη γνώμη μου. Είναι αυτός ο ζεστός ήχος που έχεις από τα πρώτα album όταν ξεκινούσες να μαθαίνεις τους πρώτους all time δίσκους και το “επιμελώς ατημέλητο” ηχόχρωμα εντείνει αυτή ακριβώς την αισθητική.
Επί του συνόλου των οκτώ κομματιών, το επτά είναι δυναμικά. Κιθάρες που φλερτάρουν με Iommiστικους ήχους ή ακροπατούν σε Purpleικές επιρροές, ωραίες μπασογραμμές και ισχυρά τύμπανα, ό,τι χρειάζεται για να παρτάρουμε μέχρι πρωίας δηλαδή. Έχει δοθεί ιδιαίτερη προσοχή στο χτίσιμο ενός συμπαγούς τείχους σε επίπεδο choruses, ομολογώ τα θεώρησα αχρείαστα σε σημεία. Είναι το αποκύημα του υπερπροσπαθείν μάλλον! Το groovy σερί διασπάται από ένα μπαλαντοειδές διάλειμμα, το οποίο μου προσέφερε αρκετά χασμουρητά στην πρώτη ακρόαση και αρκετά “next” έπειτα, δε φαίνεται να είναι το δυνατό τους σημείο. Επί του συνόλου, ο δίσκος είναι tres sympa, ίσως και κάτι παραπάνω. Είναι ευχάριστος στο άκουσμα, περνάς καλά, γουστάρεις, τον βάζεις να ξαναπαίξει.
Θετικό πρόσημο λοιπόν στο overall για αυτή τη δουλειά (και για το artwork που προσωπικά μου άρεσε πολύ!).
818 
