“Επανάληψις, μήτηρ πάσης μαθήσεως”.
Το αρχαιοελληνικό αυτό ρητό δείχνει να έχει τέλεια εφαρμογή στην περίπτωση των Γερμανών Grave Digger μιας και είναι από τις μπάντες που μας τιμούν συχνά πυκνά με τις εμφανίσεις τους στην χώρα μας εδώ και χρόνια. Αυτό που διαπιστώνουμε όμως γιαυτούς μέσα από όλη αυτή την περίοδο είναι πως τιμούν την φανέλα τους, παίζουν μπροστά στο κοινό τους δίνοντας τον καλύτερο τους εαυτό και επικοινωνώντας με τους οπαδούς τους απαλλαγμένοι από διάφορα συμπλέγματα που καλλιεργούνται συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις.
Αυτή τους η επίσκεψη δεν είχε να δώσει κάτι διαφορετικό, αν έχεις δει μια φορά Digger έχεις δει τα πάντα. Ποιος μπορεί όμως να φάει μια μόνο φορά μουσακά; Οι Γερμανοί φρόντισαν και αυτό το βράδυ της Παρασκευής να σερβίρουν heavy metal πολλών θερμίδων, αν ήταν και το setlist λίγο πιο ενδιαφέρον…
Η βραδιά ξεκίνησε με τις καλύτερες προοπτικές με τους ανερχόμενους The Silent Rage να ξανασυστήνονται στο ομοεθνή κοινό που μέχρι τις 9 που εμφανίστηκαν είχε μόλις αρχίσει να πυκνώνει στο χώρο. Με εξαίρεση το γνωστό πλέον “Leading The Legions” από τα ep τους, παρουσίασαν νέα κομμάτια που πραγματικά μου άφησαν τις καλύτερες των εντυπώσεων με καλύτερο παράδειγμα το “A Piece Of Eden” (με το οποίο και έκλεισαν).
Δεμένοι μεταξύ τους, ειδικά το ρυθμικό κομμάτι, με καλό ήχο, επικοινωνία και αυτοπεποίθηση από τον Venardo (φωνητικά), αλλά και θετικότατη ανταπόκριση από το κοινό ήταν τα κύρια χαρακτηριστικά στο set τους. Για την παρέα του Νίκου Σιγλίδη θα έχουμε να πούμε πολλά σύντομα, όταν και επιτέλους θα κυκλοφορήσει το ντεμπούτο τους πλήρες άλμπουμ.
The Silent Rage setlist
Intro : The Coming Of The…
My Race Won’t Last
The Deadliest Scourge
Leading The Legions
The Right To Dream
Between Harmony And Sorrow
A Piece Of Eden
Οι Νεκροθάφτες εμφανίστηκαν επί σκηνής στις 10 υπό τους ήχους της εισαγωγής του νέου τους άλμπουμ “Return Of The Reaper” και άνοιξαν παίζοντας το “Hell Funeral” (με το οποίο επίσης συνεχίζει και το άλμπουμ).
Με το Κύτταρο να έχει σχεδόν γεμίσει (ενώ άλλες εποχές γέμιζαν άνετα χώρους όπως το Gagarin), έδωσαν στους παρευρισκομένους την ευκαιρία να περάσουν μια όμορφη βραδιά γεμάτη ένταση και headbanging. Το Κύτταρο είναι ένας χώρος που λόγω της εύκολης πρόσβασης στην σκηνή και της απουσίας ενδιάμεσων “μπράβων” προσφέρεται για καλό πατροπαράδοτο stage diving. Αυτό όμως όταν γίνεται με σεβασμό στους μουσικούς και ακόμη περισσότερο στο κοινό, κάτι που δεν συνέβη όταν κάποιος κατά την εκτέλεση του “Killing Time” παραχάρηκε και έπιασε κεφαλοκλείδωμα τον Boltendahl πιέζοντας του, προφανώς άθελα του, την καρωτίδα. Ο Chris το έκανε ολόκληρο θέμα το ότι δυσκολεύεται να τραγουδήσει πλέον, ενώ το πραγματικό πρόβλημα ήταν ΚΑΙ στο πόσο απρόσεκτα και επικίνδυνα πήδηξε πίσω στο κοινό. Πραγματικά απορώ πως δεν χτύπησε σοβαρά κάποιος από κάτω, κάτι που δεν έδειξε να το απέφυγε ο ίδιος ο πρωταγωνιστής του σκηνικού. Eλπίζω να μην ήταν κάτι σοβαρό.
Πίσω στα όσα διαδραματίστηκαν από σκηνής, με τους Γερμανούς να σαρώνουν σε κάθε κομμάτι που έπαιζαν. Highlights η ετοιμολογία του Boltendahl στα σχόλια του κοινού, η απολαυστικά ποζεράδικη σκηνική παρουσία του Axel Ritt ο οποίος όμως υπήρξε και ουσιαστικός στο παίξιμό του, τα γυαλιά του Chris στην τετριμμένη πλέον διασκευή στο Ελλάς του Β. Παπακωνσταντίνου (με τον ίδιο να ρωτάει το κοινό αν ζει ακόμη), η μαυροφορεμένη φιγούρα του Reaper, o Katzenburg (πλήκτρα) πρέπει να έβγαλε τη μπέμπελη εκεί μέσα. Κάποια στιγμή ο Chris προλογίζοντας το “Hammer Of The Scots” αναφέρθηκε και στην ψηφοφορία που έλαβε χώρα στην Σκωτία για την παραμονή ή όχι υπό την ίδια σκέπη με την Αγγλία, με τα γνωστά αποτελέσματα. Είπε συγκεκριμένα, δεν πειράζει εμείς θα παίζουμε για όλους τους υπόλοιπους που ψήφισαν υπέρ του διαχωρισμού…
Μουσικά αξίζουν μνείας η επιλογή του “Wedding Day” από το “The Reaper” του 1993, μια κίνηση που εν μέρει ίσως προσπαθεί να αιτιολογήσει και την ονοματοφορία του τελευταίου τους άλμπουμ. Ο χαμός που γινόταν κάθε φορά που έπαιζαν κάτι από τα παλιά με την ανεμική κατάσταση ακρόασης όταν έπαιζαν πιο πρόσφατα κομμάτια υπήρξε και το μήνυμα πως ο κόσμος δεν έχει ασχοληθεί τόσο με τα πρόσφατα άλμπουμ και έρχεται στις εμφανίσεις τους να τραγουδήσει και να ακούσει το κλασικό τους υλικό, από το οποίο πάντως υπήρξε άφθονο. Ειδικότερα στα “Rebellion” και “Heavy Metal Breakdown” το κλίμα στο Κύτταρο παρέπεμπε σε μέταλ πάρτι.
Περίμενα πως θα έπαιζαν περισσότερα κομμάτια από την προηγούμενη concept δουλειά τους, “Clash Of The Gods”, αφενός επειδή είναι εμπνευσμένο από την αρχαία Ελληνική μυθολογία, αφετέρου επειδή δεν είχαν περάσει από τα μέρη μας τότε. Και δεν είναι η ποσότητα που με απογοήτευσε (2 τραγούδια είναι ρεαλιστικό νούμερο για μια μπάντα με τόσες κυκλοφορίες), αλλά οι συγκεκριμένες επιλογές έναντι αυτών που άφησαν απέξω (“Death Angel & The Grave Digger”, “Home At Last”).
Το μέτριο set list υπήρξε ο τομέας με τα μεγαλύτερα περιθώρια βελτίωσης. Από εκεί και πέρα δεν νομίζω πως άφησαν χώρο για οποιοδήποτε παράπονο. Ακόμη και το σχεδόν δίωρο που έκλεισαν παίζοντας τους τιμά. Οι Grave Digger είναι μια μπάντα με συνεχή ροή δισκογραφικών κυκλοφοριών και ζωντανών εμφανίσεων με σταθερό πυρήνα οπαδών. Αυτή είναι μια αμφίδρομη σχέση που τροφοδοτεί την ύπαρξη τους. Όσο εκείνοι θα συνεχίζουν έτσι νομίζω πως δεν έχουμε κανένα λόγο ανησυχίας για το αν θα τους ξαναδούμε από τα μέρη μας ή για το αν θα ξανακυκλοφορήσουν νέα κομμάτια.
Grave Digger setlist
Return Of The Reaper
Hell Funeral
The Roundtable
Knights Of The Cross
Wedding Day
Ballads Of A Hangman
Tattooed Rider
Hammer Of The Scots
Season Of The Witch
Death Angel & The Grave Digger
Excalibur
Killing Time
Morgane Le Fay
Grave Desecrator
In The Dark Of The Sun
Home At Last
Rebellion (The Clans Are Marching)
Hellas (cover)
Highland Farewell
Heavy Metal Breakdown
Photos: Καλλιόπη Τσουρουπίδου
409 
