Ποτέ δεν έκανα την παραμικρή προσπάθεια να αποκρύψω τη λατρεία μου για τους Σουηδούς In Flames, μια από τις σπουδαιότερες αλλά και πιο αμφιλεγόμενες metal μπάντες των σύγχρονων καιρών.
Αν και ο γράφων έχει συνηθίσει στους τόννους άδικης λάσπης που έχουν εκτοξευθεί προς το πρόσωπό τους και έχοντας γνώση ότι αυτό θα συμβαίνει σε κάθε κυκλοφορία τους ανεξάρτητα της ποιότητάς της, η πορεία, η δημοτικότητα και η σταθερή εμπορική τους αξία μάλλον αποδεικνύουν το αυτονόητο: ότι στο φινάλε, κάτι αξίζουν βρε αδερφέ! Κι ας ήταν τα τελευταία τους “Siren Charms” και “Battles” οι πιο μαλακές, “γλυκούλικες” στιγμές τους κάτι που από τη στιγμή που η ποιοτική συνθετική τους στάθμη δεν αλλοιώθηκε, δεν είναι και τόσο σημαντικό.
Η ολοκαίνουργια λοιπόν δουλειά τους “I, The Mask” δεν διαφέρει εμφανώς ηχητικά, ακολουθώντας την αμβλυμμένη λογική του μαλακού (αλλά ολοκάθαρου) ήχου που φυσικά παραμένει metal. Αυτό που έχει αλλάξει προς το καλύτερο είναι οι συνθέσεις. Οι οποίες είναι πιο σαφείς, με υλικό αυξημένων ταχυτήτων σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν τους (και με το απώτερο αν παρακάμψεις την ηχητική “εκτράχυνση”). Από την άλλη όλα – μα όλα – τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τους In Flames είναι παρόντα και στο “I, The Mask”.
Κλασσική Maiden-ική riffολογία, τεχνική στα πλαίσια της απόλυτης ευληψίας από τον ακροατή και εξαιρετικά, λιτά solos που κλιμακώνουν τη ροή σε κάθε τραγούδι από τους πολύπειρους Bjorn Gelotte και Niclas Engelin. Από εκεί και πέρα η αλλαγή του rhythm section δεν έχει να παρουσιάσει εμφανείς αλλαγές στο τελικό αποτέλεσμα γιατί από τη μια ο Bryce Paul Newman ο οποίος αντικατέστησε τον μεγάλο Peter Iwers στο μπάσο είναι εξίσου καλός παίκτης και από την άλλη όπως και ο προκάτοχός του, ο νεοφερμένος Tanner Wayne πίσω από το drumkit είναι επαρκέστατος αλλά δεν είναι δυνατόν να αναπληρώσει τον σπουδαίο Daniel Svensson και το εφευρετικό του στυλ που παρέμενε για δυο δεκαετίες η ραχοκοκκαλιά των In Flames. Κορωνίδα, το σπουδαίο λαρύγγι του Anders Friden ο οποίος ακούγεται πλήρως απελευθερωμένος και ώριμος, ερμηνεύοντας με πάθος και φοβερή δυναμική τα κομμάτια του album.
Οι In Flames δεν αποποιούνται πουθενά του παρελθόντος τους συνθετικά, οι νοητές παραπομπές σε δουλειές του παρελθόντος (κυρίως από το ορόσημο “Reroute To Remain” και έπειτα) είναι διάσπαρτες και σε πολλές στιγμές ο ακροατής θα σκεφτεί το “αυτό κάτι μου θυμίζει” και δεν θα κάνει λάθος. Και αυτό το γεγονός επίσης έχει λίγη σημασία για τον απλό λόγο ότι οι In Flames και αυτή τη φορά έγραψαν κομματάρες, με μηδενικά αδιάφορα σημεία στη ροή τους και τα οποία έχουν το καθένα τους δική τους αυτοτελή προσωπικότητα, δίνοντας περίσσειο ενδιαφέρον και ποικιλία στο άκουσμα.
Καταπληκτικά τα “I Am Above” (με το clip του να με έχει κατακτήσει at once, πραγματικά αν η ψυχή μου είχε πρόσωπο αυτό θα ήταν η μούρη του Martin Wallstrom, ηθοποιού ο οποίος πρωταγωνιστεί στη σειρά Mr.Robot και στο αναφερθέν video), “We Will Remember”, “Deep Inside”, “In This Life”, εξαιρετικό το ομότιτλο speedy track και το “Burn” τα οποία έχουν το κλασσικότερο DNA της μπάντας, η μπαλαντάρα “Stay With Me” που μου θύμισε ένα κορίτσι να κοιτάει τη θάλασσα (και με έκανε να πιώ τριά ποτήρια κονιάκ μονορούφι, να τα λέμε κι αυτά Blackie), η σολάρα του “All The Pain” και πολύ καλά τα υπόλοιπα κομμάτια που παρουσιάζουν μια δεμένη μπάντα που το υλικό της στοχεύει σε ένα ευρύτατο ακροατήριο.
Για μια ακόμη φορά η νέα δουλειά των σπουδαίων αυτών μουσικών χαρακτηρίζεται ελιτιστική παρά τη μόνιμη δίψα του γράφοντος για ακόμη πιο θυελλώδη, φουριόζικα ηχοτόπια. Αυτή η λόξα επ’ ουδενί δεν μειώνει το καλλιτεχνικό απόβαρο του “I, The Mask”, ενός ολοκληρωμένου album που θα διασκεδάσει εγγυημένα τον ακροατή. Θαυμάσια δουλειά που στο πέρασμα του χρόνου όλο και θα ισχυροποιεί το status της σε σχέση με την υπέρλαμπρη καριέρα τους, εδώ και κοντά 25 χρόνια. Still I trust λοιπόν και αφήστε τις “αλεπούδες” να πηδούν για “κρεμαστάρια”. Με λίγα λόγια, οι κουφοί με τους κουφούς, οι υπόλοιποι ορμήξτε χωρίς ενδοιασμούς.
https://www.facebook.com/inflames
872 
