Για τον γράφοντα η πλέον επαναστατική μπάντα που έβγαλε ποτέ η μεταλλική μουσική.
Οι μνήμες είναι ακόμη νωπές, αν και πέρασαν δυο και κάτι δεκαετίες από τότε που έπεσε στο διάβα μου μια καλογραμμένη κασέτα από έναν φίλο με την προτροπή “για ρίξε τους μια αυτιά”. Την έριξα και άλλαξε η μουσική αντίληψή μου για πάντα. Παντοτινός έρωτας που διήρκεσε ακέραιος χωρίς ίχνος παραπόνου ως και το “At War with Reality” του 2014. Και θα διαρκέσει χωρίς να αλλοιωθεί παρά το ότι για πρώτη (και ελπίζω τελευταία) φορά, οι At The Gates με απογοήτευσαν.
Και εξηγούμαι. Δεν άλλαξε το ύφος τους, παραμένει στα μονοπάτια που αυτοί χάραξαν με ίσες ματιές τόσο στο απώτερο παρελθόν όσο και στο πρόσφατο παρόν της. Αλλά οι συνθέσεις είναι ανεξήγητα μέτριες, με ελάχιστες καλές στιγμές. Η άρτια εκτέλεση του υλικού τους δεν δικαιολογεί την απουσία όλων σχεδόν των στοιχείων για τα οποία λατρεύτηκαν: την αμεσότητα και τη χειμαρρώδη ροή, το ολοκληρωτικό headbanging attitude, τα μελωδικά απέριττα solos και τα σπουδαία sing along ρεφρέν.
Όλα αυτά απλά απουσιάζουν, με το υπόλοιπο να ακούγεται σαν δοκιμαστική riffολογία πριν την πρόβα, λείπει η σαφήνεια στις μελωδίες που ενώ ξεκινούν ελπιδοφόρα, δυσαρμονίζουν, προς χάριν της φρασεολογικής διαφορετικότητας ίσως, αλλά για κανέναν άλλον προφανή λόγο. Είναι ο πρώτος δίσκος ο οποίος μου άφησε ελάχιστες στιγμές στις οποίες ένιωσα κάτι που να συγκινεί, όπως στα γρήγορα “A Labyrinth of Tombs”, “Seas of Starvation” και “In Death They Shall Burn” που δεν έχουν κάτι άλλο επιδείξουν εκτός από τη speedy ρυθμικότητά τους, το καλό ομότιτλο track με την Carcass-ίλα που αποπνέει και το “Daggers of Black Haze” που παραπέμπει στα mid tempo χωράφια του “At War With Reality”, με καλή γέφυρα και Maiden-ικό – του “Powerslave” θα ‘λεγα – solo part.
Το αρνητικό του “To Drink From The Night Itself” είναι η με το στανιό προσπάθεια επαναφοράς χωρίς αναμασήματα του παρελθόντος της μπάντας στο σύγχρονο παρόν, κάτι που ένα έμπειρο αυτί θα το αντιληφθεί άμεσα. Πολύ απλά, αυτή τη φορά, δεν τους βγαίνει με τίποτα. Προσπαθούν να παράγουν κάτι που να είναι τίμιο και να έχει ταυτόχρονα τη δική του αυτοτελή οντότητα αλλά πολύ απλά αυτό δεν συμβαίνει. Εκτελεστικά είναι άρτιο, εκεί που πάσχει ολοφάνερα είναι στις συνθέσεις, ένας ανούσιος “εμπλουτισμός” με “εμβόλια” που αποδυνάμωσαν το έτσι κι αλλιώς αδιάφορο, στην πλειοψηφία του, υλικό. Είμαι βέβαιος ότι η επαναφορά τους θα γίνει σε σύντομο χρονικό διάστημα, αποκλείεται να κλείσει αυτή η περίλαμπρη πορεία με ένα album σαν κι αυτό. Θα είναι κρίμα για τους ίδιους.
https://www.facebook.com/AtTheGatesOfficial
894 
