Λατρεύω πολλά πράγματα σε αυτήν την ζωή, αγαπητέ αναγνώστη, και τα λατρεύω με πάθος. Τον Τζιμ Κάρεϊ, την πίτσα, το τσίπουρο, τον Ντένις Ρόντμαν, την τέχνη του να μην κάνεις τίποτα, τον Ρόμπι Φάουλερ, τους Μόντι Πάιθον και πολλά πολλά άλλα.
Όσον αφορά την μουσική όμως, τον θρόνο τον έχει ένας. Don’t get me wrong, κάθονται πολλοί εκεί γύρω στα πόδια του και μπορεί να τον κοιτάνε κατά καιρούς στα μάτια αλλά δεν θα καταφέρουν ποτέ να του τον πάρουν. Γιατί ο Iggy είναι ένας.
Είναι και άλλος ένας, ο σκύλος μου. Ναι, είμαι τόσο γραφικός και δεν φοβάμαι να το παραδεχτώ. Δεν υπάρχει τίποτα πιο γραφικό από γραφικούς που προσπαθούν να καμουφλάρουν την γραφικότητά τους, με γραφικά αποτελέσματα.
Πέραν της πλάκας (χοχο γέλια), όλοι έχουμε τα κολλήματά μας, τους fanboy/girlισμούς μας, τους καλλιτέχνες που μας κάνουν να μας τρέχει το σαλάκι όπως του Homer όταν σκέφτεται τα αγαπημένα του ντόνατς. Δεν είναι πάντα εύκολο να είσαι αντικειμενικός απέναντί τους, να τους δεις με ψυχρό μάτι και να τους ακούσεις με ψυχρό αυτί. Πώς να γίνει άλλωστε αυτό, όταν περνάς ώρες, μήνες, χρόνια, δεκαετίες της ζωής σου με έναν καλλιτέχνη, όταν η φωνή του, τα τραγούδια του σε έχουν κάνει να χοροπηδήξεις σαν κατσίκι, να βγάλεις τα εντόσθια σου κάτω απ’ την σκηνή ουρλιάζοντας, να μπήξεις τα κλάματα, σε έχουν κάνει να ζήσεις ρε παιδί μου. Προσωπικά έχω δει τον Ίγγαρο 4 φορές, και από κάθε συναυλία έχω στιγμές που τις θυμάμαι σαν out of body experience. Σαν να με έβλεπα από ψηλά, σαν να είχα χάσει κάθε έλεγχο του εαυτού μου εκείνη της στιγμή, να έχω παραδώσει την ψυχή μου σε αυτήν την δύναμη της φύσης που λέγεται James Osterberg.
Aπό την πρώτη φορά με Stooges το 2007, που με το που ακούγεται το ριφ του “I Wanna be Your Dog” απλώς νιώσαμε όλοι μια αόρατη δύναμη να μας τραβάει μπροστά λες και είμαστε οι αλογατάρηδες του Rohan μετά την ομιλία του Theoden (DEEEEEEEEAAAATH) , να πέφτουμε σε κάτι βράχια στο χωράφι του “γηπέδου Baseball” (ευχαριστούμε Ολυμπιακοί Αγώνες), να φεύγουνε μπλούζες και να σκίζονται παντελόνια (ακόμα πιστεύω πως είναι το καλύτερο λάιβ της ζωής μου), στο μακρινό πλέον 2019 στην Πλατεία Νερού να τον βλέπω μετά από σχεδόν μια δεκαετία συγκινημένος και ακίνητος λες και έχω παραλύσει στο “Gimme Danger”, τρία χρόνια αργότερα και φρέσκος από σοβαρό χειρουργείο να προσπαθώ να ηρεμήσω τον εαυτό μου γιατί αν συνέχιζα έτσι θα λιποθυμούσα (άμα μου ξεκινάς με “I Wanna be Your Dog” και “T.V. Eye” βρε Τζιμ, θες απλώς να με ξεκάνεις πριν καλά καλά πούμε γεια), τέλοσπάντων you get my point.
Όλα αυτά είναι πολλά λόγια για να πω πως αυτόν τον καλλιτέχνη τον αγαπάω όσο κανέναν, και μου αρκεί να τον ακούσω να λέει “Hello” για να λυγίσω. Σε έναν ιδανικό κόσμο θα έγραφα αυτό το άρθρο επειδή θα είχε ανακοινωθεί για το καλοκαίρι (μια τελευταία φορά, πλιιιιιιιιιζ), που τέτοια τύχη όμως. Δεν πειράζει, εμείς θα κάνουμε ένα deep dive στην καριέρα του και θα επιχειρήσουμε να κάνουμε ένα worst to best ξεχωριστά στα σόλο άλμπουμ του, αλλά και στων Stooges. Let’s fucking go:
Iggy Pop
20. Après (2012)
Σαφώς ο χειρότερος όλων. Ένα μεγάλο προσόν του Iggy σαν καλλιτέχνη είναι ότι πάντα έκανε αυτό που ήθελε να κάνει, χωρίς να τον πολυενδιαφέρει κιόλας. Θα το δούμε πολλές φορές αυτό στην πορεία. Εδώ του ήρθε να κάνει έναν δίσκο με διασκευές (κυρίως) γαλλικών τραγουδιών, με ένα αρκετά αστείο αποτέλεσμα. Βασικά είναι αστείο να ακούς τον Iggy από το Michigan να τραγουδάει “Et si tu n’existais pas” και “La vie en Rose”. Αν θες ντε και καλά να ακούσεις κάτι από το εντελώς αχρείαστο αυτό άλμπουμ που θυμίζει κυκλοφορία εφημερίδας, άκου την διασκευή του “Michelle” των Beatles και προχώρα.
19. Beat ‘em Up (2001)
O μόνος λόγος που ο δίσκος αυτός δεν είναι στην τελευταία θέση είναι πως τουλάχιστον είναι μια κανονική προσπάθεια δίσκου, άσχετα αν για μένα είναι απαράδεκτη. Μαρκεταρίστηκε ως η επιστροφή του Iggy στις punk ρίζες, αν και ρεαλιστικά είναι μια (nu) metal απόπειρα του να κάτσει με την νεολαία. Δεν μπορώ να βρω μισό saving grace σε αυτόν τον δίσκο, τον οποίον απέρριψα από την πρώτη ακρόαση και κάθε μετέπειτα απόπειρα είχε αντίστοιχη αποτυχία. Θεωρώ πως κάθε καλλιτέχνης/μπάντα έχει (τουλάχιστον) έναν “εγώ θα κάτσω με την νεολαία” κριντζοδίσκο, και ο συγκεκριμένος είναι τέτοιος.
18. Instinct (1988)
Δεν σου ταιριάζει το metal βρε Ιγγάκο, τί το παλεύεις; Ντάξει, ήθελε να το κάνει, το έκανε, κάτι λιγότερο από μέτριο στην καλύτερη, αδιάφορο στην δικαιότερη. Το εισαγωγικό “Cold Metal” είναι αρκετά ωραίο, κατά τα άλλα όμως ρηχά νερά, κι ας έχουμε Steve Jones των Sex Pistols στις κιθάρες. Ούτε καν η αγορά του σε βινύλιο δεν μπόρεσε να το σώσει στα αυτιά μου, καθώς όσες φορές και να το ακούσω προσεκτικά, δεν μου μένει σχεδόν τίποτα.
17. Party (1981)
“Bang bang” is a banger, και αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Κατά τα άλλα ένα πολύ περίεργο άλμπουμ, αλλά όχι με τον δημιουργικό τρόπο που είναι το επόμενο του (χρονολογικά, μεθεπόμενο στην λίστα μας). Τρίτο και τελευταίο του με την Arista Records, προσπάθησε να γυρίσει στις εμπόρικές επιτυχίες αλλά όπως έγραψε κι ενας μουσικοκριτικός της εποχης “the man doesn’t seem to know how to sell out even when he tries”. Δεν βοήθησε ούτε το all star cast, μιας και στις κιθάρες είχαμε τον Carlos Alomar, μακροβιότατο συνεργάτη του Bowie, στα drums τον Clem Burke των Blondie και τα τραγούδια γράφτηκαν με τον Ivan Kral, κιθαρίστα των Patti Smith Group μεταξύ άλλων. Έχει τις fun στιγμές του, αλλά τίποτα παραπάνω. Α, έχει κι ένα καταπληκτικά άθλιο εξώφυλλο που είναι λες και το έφτιαξα εγώ στο MS Paint όταν ήμουν 10 χρονών.
16. Naugthy Little Doggy (1996)
Μια πιο ωμή γκαράζ-πανκ απόπειρα, η οποία είχε τις στιγμές της – το γιομάτο ενέργεια “I Wanna Live”, το διασκεδαστικό και ρυθμικό “Pussy Walk” και το tribute στον Johnny Thunders και την Sable Star “Look Away”- αλλά όχι πολλά παραπάνω. Ίσως του άξιζε καμιά θέση πιο ψηλά, ίσως και λίγο πιο χαμηλά αλλά μικρή σημασία έχει. Τα ‘90s του Ίγγαρου ήταν ένα μεγάλο mixed bag, όπως πολλές άλλωστε περίοδοι της δισκογραφικής –και μη- ζωης του. Τίμιο, αλλά μέχρι εκεί.
15. Blah–Blah–Blah (1986)
Ποτέ δεν συμπάθησα αυτόν τον δίσκο, κι ας έχει δύο πολύ αγαπημένα μέσα (διασκευή του “Real Wild Child” & “Cry for Love”). Ανέκαθεν τον άκουγα σαν μια τεμπέλικη commercial προσπάθεια, και στο φτωχό μου το μυαλό αυτό είναι κυρίως ευθύνη του Bowie που ανέλαβε για τρίτη και τελευταία φορά την παραγωγή. Είναι στην καλύτερη ένας μέτριος δίσκος Billy Idol και σε καμία περίπτωση δίσκος Iggy Pop, και μια καλή πυξίδα για το που βρισκόταν δημιουργικά εκείνη την εποχή ο πρώην Thin White Duke. Τον στόχο του πάντως τον πέτυχε, καθώς ήταν μια σημαντική εμπορική επιτυχία σε μια εποχή που ο Ιγγαρος δεν τις είχε και στο τσεπάκι του, αλλά μεχ…
14. Zombie Birdhouse (1983)
Άλλο ένα περίεργο άλμπουμ, αλλά αυτή τη φορά γέρνει σαν τον πύργο της Πίζας προς το ιδιαίτερο. Στην παραγωγή –και στο μπάσο- έχουμε τον Chris Stein των Blondie, με τον Clem Burke να επιστρέφει στα drums και άλλον έναν σημαντικό παίχτη της σκηνής της ‘70s Νέας Υόρκης, τον Rob Dupree, να προστίθεται στις κιθάρες και την σύνθεση των κομματιών. Το αποτέλεσμα είναι ένας άκρως πειραματικός και πολύ δημιουργικός δίσκος γεμάτος διαφορετικές επιρροές και μια αρκετά ποιητική στιχουργική προσέγγιση από τον street poet της καρδιάς μας. Μπέρδεψε κοινό και κριτικούς τότε αλλά αποδείχτηκε αρκετά πρωτοποριακός και εκτιμήθηκε δεόντος στην πορεία. Κι εγώ άργησα να τον καταλάβω, αλλά όταν κάπως έπηξε το μυαλό και το αυτί μου και του έδωσα την ευκαιρία που του άρμοζε με κέρδισε απόλυτα.
13. Free (2019)
Ο 18ος δίσκος του αγαπημένου γιου του Ann Arbour είναι ένα ακόμα πολύ καλό παράδειγμα πως ο Iggy κάνει δημιουργικά αυτό που θέλει, όταν το θέλει. Επιστρέφοντας στο ατμοσφαιρικό jazzίζον περιβάλλον που πρωτοπαρουσιάστηκε στο “Avenue B” και επεκτάθηκε στο “Preliminaires”. Θέλησε να εκφράσει την κούραση που του επέφερε το εκτενές touring του “Post Pop Depression”, αποτυπώνοντας πολύ όμορφα το που βρισκόταν τότε ο κύριος Pop. Σαν ένας πίνακας γεμάτος κρυμμένα χρώματα, σκοτάδι, σκιές αλλά και φώς. Στιγμές που ξεχωρίζουν το μελοποιημένο ποίημα του Lou Reed ονόματι “We Are The People” το οποίο βάρεσε δημιουργική φλέβα στον καλλιτέχνη, και το ανατριχιαστικό “Do Not Go Gentle Into That Good Night” του σπουδαίου αμερικανού ποιητή Dylan Thomas.
12. Preliminaires (2009)
Πρώτη φορά παρατηρώ πως τα προαναφερθέντα “Avenue B”, “Free” και το συγκεκριμένο άλμπουμ βγήκαν με ακριβώς 10 χρόνια διαφορά το ένα με το άλλο! 1999 το πρώτο, 2009 το “Preliminaires” και 2019 το “Free”. Δεν ξέρω αν το έκανε επίτηδες, αλλά θα έβγαζε απίστευτο νόημα. Άλλη μια τζαζίζουσα απόπειρα, πολύ πιο επιτυχημένη από αυτήν που βρίσκεται στον πάτο αυτής της λίστας, με ποιητικές επιρροές και αναφορές στην γαλλική κουλτούρα. Ένας πολύ ευχάριστος δίσκος που θα περίμενες περισσότερο από τον Tom Waits, όμως τα μαγικά χαμηλά φωνητικά του Iggy φέρνουν εις πέρας την αποστολή με μεγάλη επιτυχία. Ακόμα θυμάμαι την έκπληξή μου όταν το πρωτοαγόρασα μιας και ήταν η πρώτη μου επαφή με αυτήν την πλευρά του. Τα εικαστικά του άλμπουμ έχει επιμεληθεί η Marjane Satrapi, γνωστή για το υπέροχο “Persepolis”. Αγαπημένος δίσκος δρόμου, κυρίως καλοκαιράκι.
11. Soldier (1980)
O Iggy υποδέχτηκε τα ‘80s με άλλο ένα ενδιαφέρον άλμπουμ, ίσως όχι αντάξιο των τριών +1 που προηγήθηκαν (θα εξηγήσω πιο κάτω γιατί το “Kill City” μπαίνει μόνο του). Ο Bowie για άλλη μια φορά βοηθάει στην παραγωγή με έναν ανεπίσημο ρόλο, πιο πολύ ως φίλος του Iggy. Θα δημιουργήσει και προβλήματα, καθώς η επιμονή του να την πέφτει στην κοπέλα του κιθαρίστα Steve New του χάρισε επάξια μια ξεγυρισμένη μπούφλομπουνιά στην μούρη. Για άλλη μια φορά όμως οι συνεργάτες του τραγουδιστή είναι απ’ το πάνω ράφι, μιας και ο Glen Matlock θα αναλάβει το μπάσο, ο Ivan Kral τις κιθάρες, ο Barry Andrews των XTC τα πλήκτρα, ενώ θα πετύχουμε και τους αγαπημένους Simple Minds να κάνουν backing vocals στο “Play it Safe”. Έχει ωραίες στιγμές, σοβαρές στιγμές, πιο ελαφριές στιγμές και συνολικά ένα άνισο αλλά ευχάριστο αποτέλεσμα.
10. Skull Ring (2003)
Μεγάλη αγάπη αυτός ο δίσκος, για πολλούς και διάφορους λόγους. Έχει μια υπέροχη, ειλικρινέστατη και ωμή αλλά καλογυαλισμένη ενέργεια και –για ακόμη μια φορά- φοβερές συνεργασίες. Green Day, Sum 41, Peaches και τους Stooges…
Ναι, ήταν η πρώτη συνύπαρξη του Ίγγαρου με τα αδέλφια Asheton μετά από τριάντα χρόνια, και η αφορμή για το reunion τους, τα δύο άλμπουμ τους (θα τα δούμε στο ξεχωριστό ranking της μπάντας) και τον πολυετή γύρο του θριάμβου που γέννησε, δίνοντας μας την δυνατότητα να εκφράσουμε την αγάπη μας για το θρυλικό αυτό σχήμα, αλλά και σε εκείνους την ευκαιρία να την εισπράξουν σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα μιας και όπως όλοι οι πρωτοπόροι, στην εποχή τους δεν εκτιμήθηκαν όσο τους άρμοζε.
9. Every Loser (2023)
Πολλοί θα θέλανε να μπορούν να βγάλουν ένα τέτοιο άλμπουμ στο peak τους. Ο Ίγγαρος το έκανε λίγο πριν τα 80 του. Δεν χρειάζεται να πω κάτι άλλο, τα έχω γράψει όλα εδώ. He’s got a dick and two balls, that’s more than you all
8. Avenue B (1996)
Άλλο ένα πολύ αγαπημένο άλμπουμ (καλά, μεταξύ μας από και πέρα όλα είναι πολύ αγαπημένα άλμπουμ και το ranking παίζειται σε λεπτομέρειες). Είναι η πρώτη φορά που ο Iggy κατεβάζει τόσο έντονα ταχύτητα και μας δείχνει μια πιο ευάλωτη πλευρά του εαυτού του ή και της περσόνας του, οι γραμμές είναι λίγο blurred. Είναι επίσης η πρώτη φορά που είναι τόσο έντονη η παρουσία της ποίησης στο έργο του, όπως έχει προαναφερθεί. Γι’ αυτούς τους λόγους είναι ένα σημαντικότατο άλμπουμ, ένας δίσκος- ορόσημο –και αρκετά υποτιμημένος- που θα αποκαλύψει μια νέα πλευρά της πολυσχιδής αυτής προσωπικότητας και θα υπογραμμίσει την πολυπλοκότητα του καλλιτέχνη. Ο Iggy δεν είναι η καρικατούρα που πολλοί έχουν στο μυαλό τους. Ο «Νονός της πανκ» (παρατσούκλι που πάντα σιχαινόταν), το ασυγκράτητο ζώο στην σκηνή, ο 20χρονος που κοβόταν με γυαλιά, έπνιγε τον εαυτό του με το καλώδιο του μικροφώνου και πλακωνόταν με μια ντουζίνα Χαρλεάδες just for the thrill of it. Έχει και μια διασκευάρα του “Shaking all Over”, τι άλλο θες;
7. American Caesar (1993)
Μετά την επιτυχία του “Brick by Brick”, o Iggy τα έβαλε κάτω και είπε να κάνει το ίδιο άλμπουμ θεματικά, αλλά με σαφώς πιο σκληρό ηχητικό background. Ένα εντυπωσιακό άλμπουμ που από την αρχή σε αρπάζει με βία, με έντονη πολιτική και κοινωνική απόχρωση αλλά και εντονα συναισθηματικά σημεία όπως το “Beside You”, “Jealousy” και “Fuckin’ Alone”. Στο ομοτιτλο τραγούδι θα πετύχουμε και τον λατρεμένο Henry Rollins στα φωνητικά, αλλά και την Lisa Germano στα υπέροχα backing vocals του “Beside You”, φέρνοντας έντονα “Candy” vibes.
6. Brick by Brick (1990)
Ό,τι πιο εμπορικό θα ακούσεις από τον Iggy, χωρίς όμως να «ξεπουλιέται». Είπαμε, δεν ξέρει να το κάνει, ακόμα κι όταν τον κατευθύνει ο Bowie (εσένα κοιτάω “Blah-Blah-Blah”). Hard rock αισθητική με pop ευαισθησίες, ένα από τα πιο επιτυχημένα άλμπουμ του, μια επιτυχία που χρειαζόταν καθώς τα ‘80s δεν τον πήγαν καλά σε αυτό το κομμάτι. Για άλλη μια φορά θα μαζευτούν εντυπωσιακοί συμπαίκτες όπως Duff McKagan , Slash, Katie Pierson και αρκετοί σημαντικοί sessionάδες με πλουσιότατο βιογραφικό. Μπορεί πλέον να μην επιλέγω να το ακούσω τόσο συχνά όσο τα προηγούμενα ή τα επόμενα, δεν παύει όμως να είναι ένας εξαιρετικός και καθ’ όλα πετυχημένος δίσκος.
5. Kill City (1977)
Tο συγκεκριμένο άλμπουμ στέκεται μόνο του, ή ακόμα καλύτερα βρίσκεται in limbo μεταξύ σολο Iggy και Stooges. Άλλωστε στις κιθάρες είναι ο James Williamson και ο Thurston σε μπάσο και πνευστά, οπότε ουσιαστικά έχουμε Stooges χωρίς τα αδέλφια Asheton. Μετά την ουσιαστική διάλυση της μπάντας με την κυκλοφορία του “Raw Power”, o Ίγγαρος θα κλειστεί σε μια κλινική μπας και καταφέρει να κόψει κόκα, φούντα, πρέζα κι αλκοόλ που λεν και οι ΖΝ. Τα ΣΚ θα πηγαίνει με τους άλλους στο στούντιο γράφοντας το συγκεκριμένο άλμπουμ ως demo μπας και τον υπογράψει καμιά εταιρία, αλλά μάταια.
Όταν μετά από λίγα χρόνια έκανε επιτυχία με τα δυο πρώτα Bowie albums, μια εταιρεία ονόματι Bomp! μαζεύει τσάτρα πάτρα τις ηχογραφήσεις και τον James Williamson, που είχε αρχίσει να ασχολείται με παραγωγή, τις γυάλισαν κάπως και το βγάλανε ως άλμπουμ. Γι’ αυτό κι έχει μια περίεργη θέση στην δισκογραφία του Iggy, δεν παύει όμως να έχει σπάταλη την ιδιοφυία του καλλιτέχνη, ακόμα και σε μια κάπως άγαρμπη μορφή. Κομμάτια όπως το ομότιτλο, το “I Got Nothin’”, “Consolation Prizes” και το προσωπικό αγαπημένο “Johanna” το εκτοξεύουν επάξια στην πρώτη πεντάδα.
4. Post Pop Depression (2016)
Τι άλλο θα μπορούσες να πάρεις όταν δυο μουσικές ιδιοφυίες όπως ο Iggy και ο Homme ενώνουν τις δυνάμεις τους, παρά ένα late-life masterpiece. O αρχηγός των QOTSA αναλαμβάνει την παραγωγή και τις κιθάρες, ο Matt Helders των Arctic Monkeys κάθεται στα drums και όλοι μαζί βγάζουν την φυσική συνέχεια των δυο αριστουργημάτων που γεννήθηκαν στο Βερολίνο στα μέσα των ‘70s.
Το άλμπουμ έχει τα πάντα. Στυλιζαρισμένο όσο πρέπει, ρεφρέν που σου μένουν με το πρώτο άκουσμα, στίχοι που δείχνουν πόσο αφοσιωμένος και συγκεντρωμένος ήταν ο Iggy στο εγχείρημα, ακούραστη αλλά εμφανώς ώριμη φωνή, δομή, ό,τι κάνει ένα άλμπουμ σπουδαίο εν πάση περιτπώσει. Κοιτάει πίσω, κάνει μια υπόκλιση στον Bowie, παίρνει ό,τι θέλει από το τότε και το φέρνει στο 2016, και ακούγεται το ίδιο φρέσκο δέκα χρόνια μετά (πότε πέρασαν διάολε, το νιώθω σαν τώρα να το ακούω και να μένω μαλάκας). Αν δεν το έχεις ακούσει, τρέξε. Αν δεν σε εντυπωσίασε τότε, σόρι αλλά κάτι δεν άκουσες καλά, και αν θες την φουλ εμπειρία δες και το πολύ ωραίο ντοκιμαντέρ “American Valhalla”, κι ετοιμάσου να χύσεις δάκρυ όταν ο Iggy μιλάει για τον Ziggy. It’s gonna break into your heart.
3. New Values (1979)
Ένα άλμπουμ που είναι Iggy through and through. Μετά τους Stooges, μετά τις συνεργασίες με τον Bowie ο Iggy παίρνει πραγματικά το τιμόνι (με Williamson και Thurston συνοδηγούς) και δείχνει κάθε πλευρά του χαρακτήρα του. Πανκ, αυτοπεποίθηση, αναζήτηση, ανασφάλεια, χιούμορ, κορίτσα,“King Kong ain’t got nothing on me” energy (μιλάμε άλλωστε για τον τύπο που όταν είδε τον Elton John, μεγάλο φαν των Stooges, ντυμένο γορίλα να ανεβαίνει στην σκηνή κατά την διάρκεια ενός εκ των τελευταίων συναυλιών τους, ήταν τόσο fucked up που νόμιζε ότι ήταν κανονικος γορίλας. Και τι έκανε; Προφανώς και πήρε φόρα να του την πέσει, μέχρι που ο Έλτον κατάλαβε τι παίζει κι έβγαλε το κεφάλι της στολής. ΠΟΙΟΣ ΓΑΜΗΜΕΝΟΣ ΒΛΕΠΕΙ ΓΟΡΙΛΑ ΚΑΙ ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ “ΘΑ ΤΟΥ ΤΗΝ ΠΕΣΩ ΤΟΥ ΚΑΡΙΟΛΗ”; Ο Iggy μαδερφακιν Pop.)
Mία αποδειξη στον εαυτό του αλλά και στον κόσμο ότι μπορεί να το κάνει και μόνος του. Όπως πολύ ωραία έγραψε ο αρθρογράφος του NME, Paul Morley, μετά την κυκλοφορία του άλμπουμ, το “New Values” αναδεικνύει τον James Osterberg ως “thinker” και τον Iggy Pop ως “performer”. “I’m Bored” και “Five Foot One” ακόμα βρίσκουν χώρο στις set list του, και δικαίως. Πολλές φορές νιώθω πως είναι ένας δίσκος που αγαπιέται από τους fans του Iggy αλλά περνάει κάπως πιο αδιάφορο από “casuals”. Αδίκως, αν όντως είναι σωστή αυτή η εντύπωσή μου.
2. Lust for Life (1977)
Πώς να διαχωρίσεις αυτά τα δύο διαμάντια; Μιλάμε ξεκάθαρα για 1a & 1b. Ίσως το πιο “βατό” από τα δύο, με χιτάκια όπως το “The Passenger” και το ομότιτλο (αν και ουσιαστικά έγινε χιτάκι 20 χρόνια μετά λόγω του Trainspotting). Tο “Lust for Life” ηχογραφήθηκε ακριβώς μετά το “Idiot”, κι επειδή ο Iggy ένιωθε πως το πρώτο (χρονολογικά) κατέληξε να παραέχει έντονη την σφραγίδα του βρετανού, πήρε βία τα ηνία και έβγαλε κάτι πιο κοντά στην δική του προσωπικότητα. Είναι άλλωστε θρυλικές οι κόντρες των δύο, όπως άλλωστε και η αγάπη, η φιλία και ο αλληλοσεβασμός τους. Λέγεται όμως πως πολλές φορές δεν κοιμόντουσαν για να προλάβουν να πάνε πρώτοι στο στούντιο και να κάνουν αλλαγές στις αλλαγές που είχε ήδη κάνει ο άλλος την προηγούμενη μέρα.
Oh, to have been a fly on the wall… Να βλέπεις αυτές τις δύο τόσο ξεχωριστές προσωπικότητες να παλεύουν δημιουργικά και να βγάζουν αυτά τα διαχρονικά έργα τέχνης.
1. The Idiot (1977)
Όταν δύο τόσο λαμπρά μυαλά ενώνουν, επί ίσοις όροις, τις δυνάμεις τους, δεν μπορεί το παρά το αποτέλεσμα να είναι κάτι τόσο μοναδικό. Η αυθόρμητη ιδιοφυία του Iggy κουμπώνει απόλυτα με την μελετημένη και σχολαστική μοναδικότητα του Ziggy, συμπληρώνοντας ένα καλλιτεχνικό παζλ που αποτυπώνει μια μουσική Καπελα Σιστίνα. Και όχι, δεν υπερβάλλω καθόλου. Protogothίλα, protopostpunkίλα, σκοτεινή και μινιμαλιστική μουσική ατμόσφαιρα, μονότονα και απογυμνωμένα drums σε βαθμό που θυμίζουν drum machine, πειραματισμός, εκδρομές, ναρκωτικά, έτσι μάθαμε από παιδιά.
Στιχουργικά ο Iggy γυρνάει και κοιτάει τον εαυτό του κατάματα, αρπάζει τον κεραυνό απ’ ταρχίδια και τον βάζει σε ένα μικρό μπουκαλάκι, αποτυπώνοντας στον πιο βαθύ ασπρόμαυρο καμβά πού βρίσκεται, τι νιώθει και τι θέλει να πει. Δεν έπιασε απλώς τον παλμό της εποχής, όπως λέει ένα κλισέ. Ήταν ο παλμός. Θα μιλήσει για τα “Dum Dum Boys”, τους Stooges δηλαδή και την Καλιγουλίστικη πορεία τους, την εμμονή και την ερωτική αυτοκαταστροφή στο “China Girl”, θα σε πάει για cool “Nightclubbing” και γενικά θα σε ρουφήξει στον κόσμο του, στο κεφάλι του, στην ψυχοσύνθεσή του και θα σε κρατήσει αιχμάλωτο εκεί. Ένα αριστούργημα που is often imitated, but never duplicated. Την haunting ατμόσφαιρά του έρχεται να υπογραμμίσει το γεγονός πως το συγκεκριμένο άλμπουμ έφερνε βόλτες στο πικαπ του Ian Curtis όταν τον βρήκαν κρεμασμένο.
The Stooges
Λίγο ακόμα έμεινε, τι είναι πέντε ακόμα αλμπουμάκια;
Ε όχι και αλμπουμάκια, θα απαντήσω στον εαυτό μου και θα τσακωθούμε για λίγο, πριν πάρω το χάπι μου και συνεχίζω να γράφω.
5. Ready to Die (2013)
Stooges lite. Ένα μεγάλο μεχ. Δεν έχει τίποτα από αυτά που κάνανε την συγκεκριμένη μπάντα σπουδαία. Δεν είναι για πέταμα, αλλά δεν είναι και για πάνω από μερικές ακροάσεις, κι αυτές έτσι για την ιστορία. Ο σπουδαίος Mike Watt των Minutemen είναι στο μπάσο, ο Williamson στην κιθάρα μιας και ο Ron Asheton μας είχε αφήσει λίγα χρόνια πριν, ο αδελφός στου στα drums και ο Steve Mackay στα πνευστά. Βάλε άκου καλύτερα το ομότιτλο άλμπουμ του Notorious B.I.G., γιατί οι Stooges ήταν όντως έτοιμοι να πεθάνουν πλέον.
4. The Weirdness (2007)
Μπορεί να σταθεί επάξια δίπλα στην ορίτζιναλ τριάδα; Όχι, κι ας είχε τους ίδιους παίχτες (40 χρόνια γηραιότερους). Είναι όμως ένα αξιοπρεπέστατο άλμπουμ με ωραίες στιγμές που, όπως προανέφερα, έδωσε το δικαίωμα σε μια από τις σημαντικότερες μπάντες που έχουν υπάρξει ποτέ να κάνουν έναν εκτεταμένο γύρο θριάμβου. Έχοντας την τύχη να τους δω εκείνη την περίοδο, δεν θα ήθελα να σκεφτώ το ενδεχόμενο να μην είχε υπάρξει αυτό το reunion και αυτή η περιοδεία. Φαίνεται πως εξαντλούν κάθε απόθεμα βενζίνης, υποστηριζόμενοι από τον ημίτρελο και καθόλα υπέροχο Watt μας έδωσαν μια γεύση κινδύνου, καύλας και χάους. O Ron Asheton μοιάζει να είναι σε αποστολή, να θέλει να δείξει τι έχανε ο μουσικός κόσμος τόσα χρόνια, και αυτό είναι που ξεχωρίζει για μένα στο άλμπουμ. Η κιθάρα του είναι τρακτέρ, οδοστρωτήρας, μπουλντόζα και ό,τι άλλο θες. Όχι με τον πανκ τρόπο του Williamson, αλλά με τον καθαρά δικό του που κανείς άλλος δεν έχει καταφέρει να πιάσει.
Τώρα,αρχίζουν τα δύσκολα… Τώρα, τον έλεγχο χάνουμε…
Τώρα, για πες μου τι κάνουμε;
Με τα λόγια αυτά του ποιητή θα πάμε στην Αγία Τριάδα
3. The Stooges (1969)
Μερικά χρόνια πριν, μπορεί να στο βαζα και πρώτο. Με εντυπωσιάζουν αφάνταστα τα “προοδευτικά” (στην ουσιά και όχι στο όνομα, σόρι προγκάδες) μουσικά ντεμπούτα. Με εξιτάρει η σκέψη κάποιου ράντομ ακροατή, όχι φανατικό των Stooges ή των Sabbath ή οποιουδήσποτε εξίσου σημαντικού συγκροτήματος, που δεν τους έχει δει ζωντανά και δεν ξέρει απαραίτητα πέρι τίνος πρόκειται, να ακούει πρώτη φορά τον δίσκο. Και να σκάνε οι νότες του “1969”, μετά η ριφάρα του “I Wanna be Your Dog” και στο καπάκι ένας δεκάλεπτος ινδικός ύμνος. Σαν να πηγαίνεις από χόρτο σε κόκα και καπάκι σε ηρωίνη μέσα σε 20 λεπτά (όχι από προσωπική εμπειρία, κάτι φίλοι μου). Απόλυτα λογικό να το κατανοήσουν λίγοι, απόλυτα λογικό ο μουσικός τύπος να το θάψει (μετά χρειάστηκε να θάψει το κεφάλι του στην άμμο)
Γυρνάς τον δίσκο απ’ την άλλη κι έχεις το “No Fun”, το “Real Good Time”, και γενικά μια φοβερή μείξη blues-jazz και ροκενρολ. Λογικό, αφού και ο Iggy πέρασε αρκετό χρόνο μερικά χρόνια πριν το συγκεκριμένο άλμπουμ ως σεσιονάς σε μπλουζίστες του Σικάγο. Τι κρατάει το ντεμπούτο των Stooges στο χάλκινο μετάλιο;
Ότι πολύ απλά η συνέχεια ήταν ακόμα καλύτερη…
2. Raw Power (1972)
Το κύκνειο άσμα των “κανονικων” Stooges, με την διαφορά ότι ο Ron “υποβιβάστηκε” στο μπάσο ώστε να κάνει χώρο στον Williamson. Και ήταν σημαντική διαφορά. Κάνουν στην άκρη οι μουσικοί πειραματισμοί, τα βαριά και ξερά riff του Asheton και οι κιθάρες γίνονται πιο ροκενρολίστικες. Κατά πολλούς ο πρώτος πανκ δίσκος. Δεν είναι μακριά από την αλήθεια αυτή η διαπίστωση, αλλά δεν περιγράφει και απόλυτα τι είναι ακριβώς. Ο Iggy πιάνει ίσως την –μέχρι τότε- στιχουργική κορυφή του με κομμάτια όπως το “Gimme Danger” και “Search and Destroy”, και η γενικότερη αισθητική του δίσκου περιγράφεται ιδανικά απ’ το title track. Έχω πολυλογίσει για το “Raw Power” εδώ, οπότε δεν θα το κουράσω περαιτέρω
1. Funhouse (1970)
Κυκλοφορούσε κάποτε στα ίντερνετς ένα βιβλίο που λεγόταν “Σειρήνες: Ο σατανισμός στην ροκ” ή κάπως έτσι, από κάτι εκκλησιαστικές εκδόσεις. Προφανώς και το διάβασα ολόκληρο.
Έλεγε σε ένα “εδάφιο” για τους αρχαίους ρυθμούς της ζούγκλας που χρησιμοποιούν αυτοί οι σατανάδες για να διαφθείρουν την ψυχή σου, να εισβάλουν στο μυαλό σου και να σε κάνουν να χορεύεις στους μανιακούς τους ρυθμούς.
Ε αυτό ακριβώς μου προκαλεί αυτό το άλμπουμ στο σύνολό του. Οι πειραματισμοί, σε σχέση με το ντεμπούτο τους, είναι πιο στοχευμένοι αλλά και ταυτόχρονα πιο τρελοί κι ελεύθεροι. Η μονολιθική μονοτονία του rhythm section σε αντιπαραβολή με την “free jazz” λογική πνευστών και κιθάρας δημιουργούν ένα αριστουργηματικό μείγμα, ένα οριακά concept album χωρίς απαραίτητα να είναι. Τρέλα της πόλης, ανιμαλιστική ελευθερία στην τσιμεντένια ζούγκλα, εσωτερική απόδραση από εξωτερικά κλουβιά, πολλά μπορεί να βρει κάποιος στα στιχουργικά και μουσικά θέματα. Από το εισαγωγικό “Down on the street” και το “Loose” (αν αναρωτιέσαι “μα που τα βρίσκουν αυτοί οι Viagra Boys βρε παιδί μου”, η απάντηση βρίσκεται εκεί. Και σε καμία περίπτωση δεν το λέω αρνητικά), στην κραυγή του “T.V. Eye” που με το που την ακούω θέλω να σταματήσω ότι κάνω και να ουρλιάξω με τον Ίγγαρο, στο (ημι)οργανωμένο χάος της δεύτερης πλευράς…
Όλα αυτά συνθέτουν έναν μουσικό ογκόλιθο, ένα magnus opus τόσο φρέσκο, τόσο δυνατό, έναν χείμαρρο που τον αφήνεις να σε παρασύρει και να σε πάει όπου σκατά θέλει, να σε κοπανήσει σε βράχια σα χταπόδι και να σε αφήσει να επιπλεύσεις ειρηνικά σε τροπικές θάλασσες. Χωρίς κανένα ίχνος υπερβολής, προσωπικά μου άλλαξε την ζωή –μουσικά τουλάχιστον, αλλά η επιρροή της μουσικής δεν σταματάει στο αυτί. Γι αυτό και η πρώτη θέση δικαιωματικά του αξίζει.
Τώρα βέβαια, σε δέκα χρόνια μπορεί να βάλω πρώτο το “Raw Power”, αλλά κι αυτό σωστό θα είναι…
90 
