Η τρίτη εβδομάδα του Οκτωβρίου ήταν αρκετά πολυάσχολη από πλευράς live, με ονόματα όπως Ulcerate, Soen, Ultha, Godspeed You Black Emperor, Uada και Hellripper, μεταξύ άλλων, να κάνουν αρκετό κόσμο να ξεβολευτεί και να εναρμονιστεί με τα πρώτα κρύα, προκειμένου να βρεθεί στα εν λόγω event.
Η Πέμπτη ειδικά, φιλοξενούσε τους Soen στο Fuzz και τους Ultha στο An και μιας και οι δεύτεροι έρχονταν για πρώτη φορά στην Ελλάδα, η επιλογή για τον γράφοντα ήταν ξεκάθαρη, παρότι θρέφει ιδιαίτερη αδυναμία προς τους prog Σουηδούς. Αυτήν τη φορά όμως, οι εξ Κολωνίας πρεσβευτές του D.S.B.M. (depressive suicidal black metal) μπήκαν σε προτεραιότητα κι εκ του αποτελέσματος, όσοι επέλεξαν να βρεθούν στις 17 Οκτωβρίου στο αγαπημένο υπόγειο της Σολωμού, έγιναν μάρτυρες μιας θριαμβευτικής εμφάνισης, η οποία επιβεβαιώνει την επιλογή της Ten out of Ten productions.
Η βραδιά όμως ξεκίνησε αρκετά νωρίτερα, με 2 από τα καλύτερα εγχώρια σχήματα να αναλαμβάνουν να στρώσουν το πένθιμο χαλί που θα πατούσαν πάνω οι Ultha, συστήνοντας (ή κι επανασυστήνοντας) το υλικό τους.
Πρώτοι οι Okwaho, στις 20:45, κέρασαν άπλετο blackened post sludge metal, με το περσινό album τους, “The Usurper Regime”, να εξακολουθεί να λαμβάνει, δικαίως, τη μερίδα του λέοντος στης ζωντανές εμφανίσεις τους.
Μπάσιμο με το “Okwaho”, το μόνο κομμάτι λοιπόν που ακούστηκε από το ντεμπούτο τους, που και πάλι παίχτηκε στη version που βρίσκεται στο προαναφερθέν “The Usurper Regime” (τουτέστιν πιο black, λιγότερο doom), και καπάκι σκάει το “Between Ruins and Blood”.
Κι ενώ οι Okwaho «μαύριζαν» τις ψυχούλες μας, στο merch είχε ήδη δημιουργηθεί ουρά από κόσμο, προκειμένου να προμηθευτεί τα συλλεκτικά, απίστευτα, μερακλήδικα και τούμπανα t-shirt που είχε σχεδιάσει ειδικά για το event η καλλιτεχνάρα που ακούει στο όνομα Γιάννης Νάκος (aka Remedy Art). Κρίνοντας κι από το ντου που έγινε και μετά το πέρας της εμφάνισης των Ultha, θα έμειναν ελάχιστα από τα πράγματα που είχαν φέρει και μπράβο μας για αυτό!
Επιστροφή στο σλατζαριστό black των Okwaho, οι οποίοι έδωσαν πόνο ως συνήθως, κερδίζοντας όσους δεν είχαν επαφή με το ποιόν τους, αλλά κι εμάς που τους ξέρουμε, μιας και κάθε τους εμφάνιση αποτελεί ένα «βρώμικο» και σκοτεινό ποίημα, που δύσκολα ξεχνάς μετά.
Top στιγμή (όπως και top κομμάτι) το “The Mermaid” (για το οποίο πριν λίγο καιρό, η μπάντα έβγαλε και lyric video), με το “What A Wonderful Hell” να κλείνει υπέροχα το set τους, ενώ νωρίτερα είχαμε την τύχη να ακούσουμε και μια νέα τους σύνθεση! Μια ακόμα καλή εμφάνιση των Okwaho λοιπόν, που άνοιξε τον δρόμο για μια φοβερή βραδιά στο An club.
Μικρή διακοπή για το changeover και χωρίς καθυστερήσεις, οι post black doomsters Euphrosyne παίρνουν τα ηνία. Για να είμαι ειλικρινής, δεν είχα εκτεθεί ιδιαίτερα στο υλικό τους και είχα αμφιβολίες για το κατά πόσο ήταν καλή επιλογή για το εν λόγω live.
Ε, αυτές τις αμφιβολίες, το group μού τις έδωσε να τις φάω, μιας κι αυτό που είδα πάνω στη σκηνή ήταν αρκετό για να αναθεωρήσω. Ήξερα πως έχουν συζητηθεί κι ότι έχουν πλαισιώσει ηχηρά ονόματα σε διάφορες συναυλίες, αλλά τα δείγματα που είχα ακούσει σε κάποια φάση δεν με κέρδισαν. Ύστερα από την εμφάνιση της Πέμπτης, κατάλαβα πως οφείλω να τους τσεκάρω με περισσότερη προσοχή, κι αν δεν είναι “win” το να πείθεις τον άλλον με την αξία σου, τότε τι είναι;
Σκοτεινοί κι ατμοσφαιρικοί, με την Efi Eva να παίζει μπαλάρα και στα growl και στα καθαρά φωνητικά, με το θεατρικό στοιχείο να συνδυάζεται άψογα με το μαυρομεταλλικό ντάπα-ντούπα και τα ποστικά ιντερλούδια να κεντούν ένα πολύ ενδιαφέρον υφαντό, που πιστεύω πως θα φορεθεί πολύ, ειδικά μόλις βγει το full length τους.
Καθώς οι Euphrosyne μάς πήγαιναν προς τη δική τους άβυσσο, να αναφέρω πως στο κοινό, από νωρίς κιόλας, βρισκόταν και η Melissa Moore (aka Sonja), η οποία μετά τα “loud arrivals” σε Θεσσαλονίκη κι Αθήνα την προηγούμενη εβδομάδα, αποφάσισε να κάτσει παραπάνω για να κάνει έκπληξη στους φίλους της, Ultha. Μπορεί να ακούγεται αδιάφορο σε μερικούς, αλλά κάτι τέτοια μικρά πράγματα είναι που κάνουν τη μουσική “true” κι όχι οι βαρύγδουπες δηλώσεις ή οι “macho” στίχοι.
Οι Euphrosyne (που παρεμπιπτόντως ήταν και οι μόνοι που είχαν guitar solo στις συνθέσεις τους την Πέμπτη), χάρισαν απλόχερα την καλλιτεχνική τους καταχνιά ως τις 22:10 κι εν τέλει έγιναν αποδέκτες έντονων επευφημιών, δίνοντας μια ωραία και out-of-the-box λύση στο billing του event.
Έχοντας ήδη περάσει από 2 διαφορετικά είδη «σκοταδιού», έφτασε η ώρα των Ultha να ανέβουν στη σκηνή κι αυτό που έγινε από τις 22:35 και μετά, δεν ξέρω πόσοι το περίμεναν.
Η μπάντα ξεκίνησε να αλώνει το An, απλώνοντας κάτι πολύ πιο «μαύρο» και πολύ πιο βάναυσο από τους προηγούμενους. Σαν να δημιουργήθηκε μια πολεμική ατμόσφαιρα, αλλά όχι σαν εκείνη κατά τη διάρκεια της μάχης. Σαν αυτήν που συναντάς μετά το τέλος της, με τα εκατοντάδες πτώματα να σου θυμίζουν πως «ζεις για το τίποτα».
Αρκετό (κι εύλογο) βάρος στο “All That Has Never Been True” κι ακόμα περισσότερο «βάρος» στην ψυχή, μιας οι περίπου 250 νοματαίοι που βρεθήκαμε εκεί, νιώσαμε στο πετσί μας το ψυχοπλάκωμα. Διάχυτη η μελαγχολία, απίστευτη η απόγνωση, άπλετος ο πόνος. Αυτά επικρατούσαν, αυτά έπεσαν σαν αμόνι στους τοίχους του An, αυτά δημιούργησαν μια αποπνικτική ατμόσφαιρα που θύμιζε την ίδια τη ζωή.
Ο ήχος πάρα πολύ καλός (όπως και σε Okwaho και Euphrosyne), βοήθησε σε αυτόν τον καταιγισμό νιχιλισμού, με τον γράφοντα να απορεί πώς πέρασαν τα πρώτα 60 λεπτά χωρίς να το πάρει πρέφα. Τόσο επιβλητική εμφάνιση.
Το κοινό κοιτούσε αποσβολωμένο και κουνούσε ρυθμικά το κεφάλι. Ήταν άλλωστε από τις συναυλίες που τα mosh γίνονταν στο μυαλό κι όχι στο pit.
“The Night Took Her Right Before My Eyes”, “Dispel”, “Der alte Feind (Jeder Tag reißt Wunden)”, “Bathed in Lightning, Bathed in Heat”, “The Avarist (Eyes of Tragedy)”, “Rats Gorged the Moon…and All Fell Silent”, ενώ για encore “Fear Lights the Path (Close to Our Hearts)”. Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε, ενώ όποιος ήταν εκεί, το έζησε κόλας!
Είχαμε ήδη ενημερωθεί πως θα έπαιζαν μεγαλύτερο σετ από ό,τι συνήθως, οπότε φτάνοντας, αν δεν κάνω λάθος, τα 90 λεπτά, οι Ultha έφυγαν από τη σκηνή εν μέσω χειροκροτημάτων που πιο πολύ θύμιζαν standing ovation. Στο τέλος αυτής της μάχης, υπήρξαν ευτυχώς μόνο νικητές και ύστερα από αυτήν τη βραδιά, θεωρώ δεδομένο πως το σχήμα θα επανέλθει δριμύτερο.
Kudos στα παιδιά από την Ten out of Ten productions και σε όλες εκείνες τις «μικρές» εταιρείες που κάνουν μεγάλο καλό στη σκηνή, όντας πρώτα fans και μετά οτιδήποτε άλλο.
Η συναυλιακή σεζόν έχει ξεκινήσει πολύ καλά ήδη κι από ό,τι φαίνεται, θα συνεχίσει εξίσου δυναμικά.
Φωτογραφίες: Νίκος Φιλιππόπουλος
483 
