Αν έχεις ντράμερ διάβαινε, λέει ένα παλιο ινδιάνικο ρητό.
Οι Dephosphorus λοιπόν, βρήκαν ένα χταπόδι που θαρρείς, με ανθρώπινη υπόσταση, υπέταξε το drum set σε απόλυτο βαθμό. Με τέτοια θεμέλια, δεν θα μπορούσε παρά να χτιστεί κάτι επιβλητικό, που όσο και αν με είχε τραβήξει δισκογραφικά, ποτέ δεν θα περίμενα να νιώσω έτσι στη ζωντανή τους εμφάνιση.
Καταρχάς, άλλη μια φορά αποδεικνύεται το πόσο βάθος έχει η ελληνική σκηνή, αν ξαφνικά αντιλαμβάνεσαι πως δεν είχες υπόψη σου, ένα συγκρότημα που έχει 20ετή πορεία, με τέσσερα album και αρκετά splits. Βασικός πυρήνας, ο κιθαρίστας Θάνος Μαντάς που έκανε σημαντική, και “αθόρυβη” δουλειά σε ένα γαϊτανάκι μουσικών τάσεων, από death και grind, σε post metal και sludge μέχρι hardcore και black metal, και ο τραγουδιστής Πάνος Αγόρος (ναι, είναι ο γνωστός) που έσκιζε τον αέρα με τα απεγνωσμένα και οργισμένα φωνητικά, άλλοτε σε ελληνικό άλλοτε σε αγγλικό στίχο, και έβαζε μια ευφυή κόντρα στη μουσική, με αποτέλεσμα μια φοβερή παράνοια.
Πίσω από τα τύμπανα, το χταπόδι/ ειδικός ανακαίνισης, Γιάννης Βότσης που πραγματικά έδωσε ένα ρεσιτάλ, αφού έκανε ό, τι ήθελε και όποτε, αλλάζοντας ρυθμούς χωρίς να δείχνει την παραμικρή δυσκολία, με φάτσα “σιγά δεν έκανα και τίποτα”. Στο μπάσο, ο Κώστας Ραγιαδάκος συμπλήρωνε με ιδανικό τρόπο στην παλαβή γκρούβα των Dephosphorus, η οποία δεν χάνεται ακόμη και σε υψηλές ταχύτητες. Ο ήχος ήταν όσο βαλτώδης θα ζητούσε κανείς για να μεταφερθεί σωστά η άγρια φύση της μουσικής τους και η σκηνική παρουσία έβριθε πάθους και αφοσίωσης στο υλικό.
Το γεγονός πως η βραδιά φιλοξενούσε δυο μόνο συγκροτήματα, μας έδωσε την ευκαιρία να δούμε δυο χορταστικά setlists σε μια ολοκληρωμένη εμπειρία.
Η σκηνή άρχισε να ετοιμάζεται, με δυο λάβαρα μπροστά από τους ενισχυτές, και αφού ξεπεράστηκαν κάποια προβλήματα στα τύμπανα του Νώντα Χατζόπουλου, οι Decipher βγήκαν στη σκηνή, μέσα από καπνούς βαμμένοι με φούμο, έτοιμη να ριχτούν στη μάχη.
Παρά το βάψιμο, δεν ήταν δύσκολο ακόμη και ένας περαστικός να καταλάβει πως ο Κώστας Ραγιαδάκος ήταν πάλι στη σκηνή, απλά αλλάζοντας το μπάσο που κρατούσε.
Βασιζόμενοι στο εξαιρετικό “Arcane Paths to Resurrection”, αλλά προσφέροντας και νέο υλικό από το δεύτερο album τους που θα κυκλοφορήσει το 2025,οι Decipher απέδειξαν πως είναι ένα άκρως επαγγελματικό σύνολο, με πλούσια σκηνική παρουσία, αυξημένο αίσθημα συνεννόησης μεταξύ τους και με ήχο που έχει αναπτύξει τη δική του ταυτότητα.
Η φωνή του Κώστα Γεροχρήστου είναι υψηλών προδιαγραφών για τα δεδομένα του black metal, με τον έτερο κιθαρίστα Κώστα Χατζή να συμπληρώνει όπου χρειάζεται με απόλυτη επιτυχία. Το ρητό που άνοιξε το κείμενο ισχύει και εδώ, αφού η σταθερότητα του Νώντα δίνει την ευκαιρία στους υπόλοιπους να αναπτύσσονται ελεύθερα και να αρπάζουν το κοινό από τον γιακά απευθείας.
Οι Decipher είναι ανεπιφύλακτα ένα γκρουπ με μέλλον, αφού υπάρχει η εμπειρία, το πάθος και οι δυνατότητες για να δημιουργήσει περισσότερα πολύτιμα πετράδια για τη συλλογή της πλούσιας ελληνικής black metal σκηνής.
Στο τέλος της βραδιάς, ο Manos Six ως καλεσμένος χάρισε τα φωνητικά του στο καινούργιο “Litany” και όλοι έφυγαν από το Temple γεμάτοι και ευχαριστημένοι, από όσα άκουσα από τις παρέες που περνούσαν δίπλα μου.
Ο κόσμος ήταν αρκετός, αν σκεφτεί κανείς πώς η μέρα ήταν γεμάτη με live σε κάθε γωνιά της πόλης. Αυτό από μόνο του είναι μια μεγάλη επιτυχία, παράλληλα με την παρουσία πολλών νέων ατόμων που θα έχουν έναν λόγο ακόμη να συνεχίσουν να ακούν αυτή τη μουσική.
Φωτογραφίες: Βαγγέλης Γιαννακόπουλος
493 
