Από την πρώτη στιγμή που ανακοινώθηκε η συναυλία των Riverside στην Αθήνα ως ακόμη μια τοποθεσία της περιοδείας με θέμα την παρουσίαση του νέου τους δίσκου “ID. Entity“, έπιανα τον εαυτό μου να χοροπηδάει από ανυπομονησία και ενθουσιασμό, μην έχοντας ξαναδεί αυτό το υπέροχο αυτό συγκρότημα που τόσο μιλάει στην ψυχούλα μου live.
Δεν μπορούσα να φανταστώ λοιπόν καλύτερες συνθήκες για να σπάσει αυτό το σερί απουσιών, από το να δω αυτήν τη μπάντα να παρουσιάζει ζωντανά έναν δίσκο που από τη στιγμή που κυκλοφόρησε με ακολουθεί στενά στην καθημερινότητά μου, με το δέσιμο μεταξύ εμού και αυτού να δυναμώνει ολοένα και περισσότερο.
Μιας που η ολοκληρωμένη κριτική για τον προαναφερθέντα δίσκο βρίσκεται ήδη στο ροκγουεϊικό μας αρχείο (διάβασε εδώ), είπαμε αυτήν τη φορά να κάνουμε κάτι πιο παιχνιδιάρικο και να διαλέξουμε τα αγαπημένα μας τραγούδια των πολωνών.
Είναι κομματάκι δύσκολο όταν μιλάμε για μια καθαρά progressive μπάντα με concept albums να ξεχωρίζουμε τραγούδια από δίσκους, όμως οι Riverside έχουν καταφέρει να τικάρουν και αυτό το κουτάκι, με τραγούδια τόσο διαμάντια που έχουν την ικανότητα να καταρρίψουν δίσκους ολόκληρους (όχι δικούς τους, προφανώς, duh!).
Πάμε να τα δούμε ένα ένα.
Ο2 Panic Room (Rapid Eye Movement – 2007)
Η κυκλοφορία του “Rapid Eye Movement”, τέταρτου full length album των Πολωνών, αποτέλεσε για τους ίδιους μεγάλο ρίσκο, μιας που η μικρή αλλαγή στον ήχο τους προξένησε πολύ διχασμένες αντιδράσεις, με μεγάλη μερίδα του κοινού τους να μην υποδέχεται θερμά αυτήν την αλλαγή στον ήχο τους. Οι Riverside αγγίζουν μια πιο σκοτεινή πλευρά τους, διατηρώντας ωστόσο τον ισχυρό progressive χαρακτήρα τους. Μέσα από το “Ο2 Panic Room”, οι Riverside δείχνουν μια πολύ αλλιώτικη πλευρά τους, με δυναμικές μπασογραμμές που σε ακολουθούν καθ’ όλη τη διάρκεια του πρώτου μέρους του κομματιού, και έναν ιδιαίτερα παιχνιδιάρικο – ερωτικής διάθεσης ρυθμό. Όλα αυτά, σε συνδυασμό με τη νωχελική φωνή του Mariusz σε παρασύρουν στο βούρκο όπου βρίσκεσαι ξαφνικά αντιμέτωπος με το δεύτερο κομμάτι του κομματιού, όπου τα πάντα σταματούν για λίγο. Η μουσική ηρεμεί και ένα πολύ μελαγχολικό riff προετοιμάζει την είσοδο του πιάνου, όπου ξεδιπλώνεται η ιδιοφυία και συνθετική μαεστρία των Riverside, οι οποίοι δε γράφουν απλώς μουσική, αλλά ακολουθούν πιστά το συναίσθημα για το οποίο γράφουν μουσική. Και στη στιγμή της συνειδητοποίησης, τα πάντα για τους Riverside ηρεμούν. Όταν αγκαλιάζεις τις ανάγκες του εαυτού σου και αφήνεις πίσω σου ό,τι σε σαμποτάρει, έρχεται η κάθαρση.
“I’ve tried to make self-portraits before
Through my eyes
Just see myself
Now I know
I’m not in denial
That I need someone else
To see me”
(Άννα Βασιλικοπούλου)
Driven to Destruction (Anno Domini High Definition – 2010)
Στο Anno Domini High Definition του 2009 οι Riverside κάνουν το μεγάλο άλμα και μπαίνουν για τα καλά ανάμεσα στα μεγαθήρια του Prog Rock/Metal. Ο δίσκος φτάνει Νο. 1 στα chart της Πολωνίας και πολλά μουσικά έντυπα τον κατατάσσουν μέσα στην πεντάδα καλύτερων κυκλοφοριών της χρονιάς. Κάπου εκεί τους γνώρισα και εγώ και από τότε κόλλησα. Το συγκεκριμένο κομμάτι είναι επηρεασμένο από djent μπάντες που αρχίζουν να κάνουν αίσθηση εκείνη την περίοδο αλλά και με πολλούς ηλεκτρονικούς ήχους που σε βάζουν σε ένα δυστοπικό περιβάλλον. Οι στίχοι αντιπροσωπεύουν αυτό το χάος που συμβαίνει στο μυαλό ενός ανθρώπου που έχει χάσει τον εαυτό του και αδυνατεί να βρει λύση.
(Νίκος Δράκος)
We got Used to us (Shrine Of New Generation Slaves – 2013)
Οι Riverside έχουν απίστευτη ποκιλία στην δισκογραφία τους και αυτό αποδείχτηκε σε μεγάλο βαθμό με το άλμπουμ Shrine of New Generation Slaves, του 2013. Είναι ίσως ο πιο hard rock δίσκος τους με κομμάτια που θα ζήλευαν πολλοί, όπως το Celebrity Touch που έφερε τον ήχο τους σε ένα πιο ευρύ κοινό. Το We got Used to us είναι στη ρομαντική πλευρά του δίσκου, έχοντας μια αίσθηση μελαγχολίας, σαν να τους άγγιξαν για λίγο οι Anathema. Το κομμάτι βασίζεται στην υπέροχη φωνή του Mariusz Duda και σε απλές μελωδίες πλήκτρων στο μεγαλύτερο μέρος του. Συναισθηματικά φορτισμένο, με πεντακάθαρα σόλο που μιλάνε στην καρδιά, είναι σχεδόν απαγορευμένο να το ακούσεις αν είσαι σε φάση χωρισμού. Είναι άνετα ένα κομμάτι που θα μπορούσες να ακούσεις να παίζει στο ραδιόφωνο σχεδόν σε καθημερινή βάση.
(Νίκος Δράκος)
Vale of Tears (Wasteland – 2018)
Όσο κι αν λατρεύω το “Wasteland”, το συμβάν που οδήγησε τα μέλη του συγκροτήματος στη δημιουργία του, είναι αυτή η περίπτωση που σκέφτομαι πως σίγουρα θα προτιμούσα να μην είχε υπάρξει ούτε σαν ιδέα αυτός ο δίσκος, αν αυτό σήμαινε πως οι Riverside δε θα έχαναν από τη ζωή το αγαπημένο και συν-ιδρυτικό μέλος τους, Piotr Grudziński. Το Φεβρουάριο όμως του 2016, ο Piotr συνάντησε ξαφνικά τον θάνατό του, γεγονός που, όπως είναι απόλυτα φυσιολογικό, προξένησε τόσο βαθιές πληγές στα υπόλοιπα μέλη της μπάντας όπου το μέλλον τους ως Riverside έμοιαζε πλέον αβέβαιο.
Παρ’ όλα αυτά, την ίδια χρονιά, τα τρία υπολοιπόμενα μέλη, αποφάσισαν να δώσουν φόρο τιμής στον αδικοχαμένο φίλο τους με την κυκλοφορία του “Eye of the Soundscape”, ένα compilation album που αποτελούταν από πιο πειραματικά τους τραγούδια, για τα οποία μεγάλη μερίδα της ενορχήστρωσης είχε αναλάβει ο Piotr. Αργά ή γρήγορα όμως, ο χαμός του αγαπημένου τους μέλους τους γεννά την ανάγκη για ένα νέο album. Έτσι, το 2018, το “Wasteland” αποτελεί την πρώτη επίσημη κυκλοφορία τους χωρίς τον Piotr. Ο δίσκος μας βρίσκει σε έναν post-apocalyptic κόσμο, που απορρέι θλίψη και πένθος, με τα κομμάτια να ορίζουν το ταξίδι εντός αυτού. Το “Vale Of Tears” καθόρισε την πρώτη μου επαφή με τη μπάντα και έκτοτε με στοιχειώνει.
“Wading through the desert
I am wading through the desert
To the promised land
You burned to the ground”
(Άννα Βασιλικοπούλου)
Big Tech Brother (ID. Entity – 2023)
Στο φετινό ID.Entity, οι Riverside κατάφεραν άλλη μια φορά να μας εκπλήξουν, βάζοντας τον δίσκο τους στους καλύτερους της χρονιάς ήδη από τον πρώτο μήνα του χρόνου. Έτσι μας έκαναν να ανυπομονούμε για μια ακόμα εμφάνιση τους στην πόλη μας που θα έχουμε την ευκαιρία να ακούσουμε διαμάντια όπως το Big Tech Brother. Αυτός ο progressive οργασμός ξεκινάει με ένα προειδοποιητικό μήνυμα πως η ακρόαση του “δεν θα πονέσει”. Όπως καταλαβαίνετε μετά το τέλος αυτού του κομματιού ίσως και κάποιοι να πόνεσαν από τα χαοτικά πλήκτρα, τα metal riff και την φωνάρα του Mariusz να απαλύνει τις πληγές. Από τα καλύτερα τραγούδια του δίσκου που θα είμαστε πολύ τυχεροί να απολαύσουμε σύντομα στο live τους.
(Νίκος Δράκος)
Friend or Foe? (ID. Entity – 2023)
Οι Riverside μέσα από ένα πολύ βαθύ και προσωπικό ταξίδι που αφορά την ταυτότητα, την θέση του ατόμου εντός ενός κοινωνικοπολιτικού συνόλου αλλά και τη σχέση που έχει το ίδιο με τον εαυτό του, οδηγούνται στη δημιουργία του “ID. Entity”. Και θα τολμήσω να πω πως είναι όχι απλώς από τους αγαπημένους μου φετινούς δίσκους, αλλά σίγουρα και από τις πιο σημαντικές στιγμές των Riverside, όχι απλώς ως συγκρότημα, αλλά κυρίως ως μία ομάδα συνειδητοποιημένων όντων, συμφιλιωμένων πλέον με τους εαυτούς τους, την “ταυτότητά” τους, τη θέση τους στον κόσμο που πια ορίζουν οι ίδιοι. Έτσι, το αγαπημένο μου σημείο στο δίσκο είναι φυσικά και το ξεκίνημα, με το “Friend or Foe?”, που έρχεται με αρκετά 80’s new wave αισθητικής synths, μεταδίδοντας την αισιόδοξη διάθεση του δίσκου. Με αρκετά κλασσικές progressive rock καταβολές, αλλά και την σύγχρονη πινελιά των Riverside, αυτή η πρόσμιξη του “παλιού” με το “καινούριο”, ορίζει και το ανθρώπινο ταξίδι στην αναζήτηση για την ταυτότητα, τι θα επιλέξει κανείς να αφήσει πίσω του, για να ορίσει ο ίδιος τη διαδρομή του. Οι Riverside κάνουν ακριβώς αυτό, μεταβιβάζοντας το βάρος της επιλογής πλέον και σε εμάς τους ίδιους.
“Tell me who made you up
Was it you or someone else?
Whose shadow is bеhind your back?”
(Άννα Βασιλικοπούλου)
807 
