Δεν πέρασε ολόκληρη μέρα από την καθηλωτική εμφάνιση των Melvins και επιστρέψαμε back to back στην Τεχνόπολη για λογαριασμό της Kim Gordon και της νέας καλλιτεχνικής πτυχής που λανσάρει με τη solo καριέρα της.
Στον απόηχο της δευτεριάτικης θορυβώδους ηχητικής σύναξης, βρεθήκαμε στο γνωστό σημείο για ακόμα μία ακόμη αναμενόμενη must see ζωντανή παράσταση. Η απουσία opening act φαίνεται πως είναι μία συνθήκη που βολεύει, ειδικά τις καθημερινές διότι δεν νιώθεις τον εργασιακό κλοιό να σου σφίγγει τον λαιμό από άποψη χρόνου και επιπρόσθετα δεν βάζεις τον εαυτό σου στην αποπνικτική σάουνα των πυρωμένων τσιμέντων.
Το ανακοινωθέν χρονοδιάγραμμα έλεγε έναρξη στις 21:30, οπότε η άφιξη μας λίγο νωρίτερα μας έδωσε άπλετο χρόνο ώστε να βολτάρουμε, να αφουγκραστούμε τον χώρο και να κάνουμε μία άτυπη σύγκριση με την προηγούμενη μέρα υπό τους ήχους του Nas και του “The World is Yours”.
Αφού επιλέξαμε το κατάλληλο spot, λίγο μετά της 21:30 γίναμε μάρτυρες της εμφάνισης της μοναδικής Kim και τις εξαίσιας παρέας μουσικών που την περιβάλλουν. Το video wall στο πίσω μέρος ήταν απόλυτα ταιριαστό με την αστικότητα του venue και κατ’ επέκταση με την ηχητική κατεύθυνση που ακολουθεί πλέον η Kim.
“Sketch Artist” και “Air BnB” για το ξεκίνημα με την Kim να ηγείται με το νέο της ρόλο ως εξ ολοκληρου front-woman για την αρχή τουλάχιστον της παράστασης. Παρατηρώντας την να τραγουδάει και να κινείται στην σκηνή αλλά και λόγω της μοναδικής της στιλιστικής επιλογής, αισθανόσουν το Sonic Youth vibe παντού ολόγυρα να σε καταβάλει, και πιθανόν ενδόμυχα να ήθελες να ακούσεις κάτι.
Πρώτα φεύγει η ψυχή και μετά το χούι. Όμως κάτι τέτοιο δεν κατέστη εφικτό, όπως έχει δηλώσει και η ίδια σε συνεντεύξεις, καθώς το έκανε για τέσσερις δεκαετίες και πλέον θέλει κάτι διαφορετικό γυρίζοντας σελίδα στις μουσικές της αναζητήσεις. Σίγουρα είναι επώδυνο να ξύνεις πληγές έπειτα και από το δύσκολο διαζύγιο με τον για πολλά χρόνια συνεργάτη και σύντροφο Thurston Moore.
Στην παρούσα φάση πατώντας στην κληρονομιά των Sonic Youth επεκτείνει τα όρια της μουσικότητάς της και πειραματίζεται με νέους ήχους αγγίζοντας το Noise. Ο τρόπος που τραγουδάει και η εναλλακτική rap rock φωνητική γραμμή που ακολουθεί θυμίζουν την Backxwash σε ένα μικρό βαθμό. Ενώ την ίδια στιγμή από πίσω υφαίνεται ένα drone-noise μουσικό χαλί από τις τρεις κυρίες που την περικλείουν. Ο ρητορικός τρόπος που εκφέρει τους στοχευμένους πολιτικοποιημένους στίχους σε στοιχειώνουν και σε νουθετούν, “Air BnB παντού και γείτονες πουθενά”.
Ο δίσκος της “No Home Record” μονοπώλησε την εμφάνιση με το κοινό να βιώνει αυτήν την εμπειρία κυρίως πνευματικά όχι με απαραίτητα έκδηλες αντιδράσεις, ειδικά σε κομμάτια όπως το “Get your Life Back”, ενώ στα λιγότερο υποτονικά και πιο uptempo μπορούσες να διακρίνεις ένα χορευτικό στοιχείο να ξεπροβάλει αυξάνοντας το cardio σου “βάζοντας φωτιά” στις θερμίδες σου. Η αλήθεια ήταν πως όταν έπιανε την κιθάρα η Kim άλλαζε η ψυχοσύνθεση ολόκληρης της μπάντας και τους τροφοδοτούσε με την απαραίτητη ηλεκτρισμένη ενέργεια με αποτέλεσμα να απελευθερώνεται κάθε μια ξεχωριστά και όλες μαζί από τα υποτιθέμενα δεσμά του τυποποιημένου τρόπου παιξίματος.
Αυτό που παρακολουθήσαμε όλοι δεν ήταν στα πλαίσια της συγκαταβατικής rock παράστασης αλλά κάτι νεωτεριστικό και αρκετά πρωτότυπο και για την ίδια την Kim, η οποία παρά τα χρόνια και τα μουσικά βιώματα που κουβαλάει συνεχίζει να εξελίσσεται αρνούμενη να επαναπαυτεί στις δάφνες του παρελθόντος. Κάθε μία από τις μουσικούς που έχει μαζί της αλληλοεπιδρούν με το εκάστοτε όργανο με τέτοιο τρόπο και με έναν χαρακτήρα καθαρά αυτοσχεδιαστικό επεκτείνοντας το, στα όρια του λαμβάνοντας το μέγιστο των δυνατοτήτων του.
Τα ξυσίματα στην κιθάρα και οι πειραματισμοί με τα τόσα πολλά πετάλια έδιναν βάθος στον ήχο και μας κερνούσαν συχνότητες. Το μπάσο ήταν ο πυλώνας της μουσικής προσφέροντας όγκο και ρυθμό, με τα κρουστά να κρατάει την ρυθμικότητα και να γεμίζει τα όποια κενά και να συμπληρώνει από πάνω.
Στην κορυφή όλων η αειθαλής Kim διατηρώντας την διττή φύση της άλλοτε με την πιο αστική και ψυχρή προσέγγιση και άλλοτε με πιο ένθερμες αντιδράσεις. Άλλωστε είναι γέννημα θρέμμα της Μητρόπολη της Νέας Υόρκης και μεγαλωμένη στηv ηλιόλουστη πολιτεία της Καλιφόρνια, κάτι που δικαιολογεί το προαναφερθέν.
Μπορεί να μην είχαμε κάποια έκπληξη από πλευράς επιλογής κομματιού, όμως διασκεύασε το “Blonde Red Head” των DNA λίγο πριν μας αποχαιρετήσει μαζί με την μπάντα της με το “Grass Jeans” συνδυάζοντας την ευχάριστη ηχητική noise παραφωνία με την κλασική rock ριφογραμμή.
Οι τίτλοι τέλους έπεσαν μετά μία ώρα περίπου όπου την ίδια στιγμή κάποιοι γιόρταζαν την ημέρα της ανεξαρτησίας, εμείς γιορτάσαμε την ίδια την μουσική και το ελεύθερο πνεύμα. Ο χρόνος είναι σχετικός όσον αφορά την διάρκεια του σετ, και δεν θα μπορούσε να επισκιάσει την συναυλία, ούτε και η προσέλευση του κόσμου που θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερη.
Ούτε και το γεγονός ότι μου έκλεψαν το ποδήλατο δεν θα μπορούσε να χαλάσει την διάθεση του live και όσα αποκομίσαμε από αυτό.
Χαλάλι τους, κάποια πράγματα στον υλικό κόσμο φθείρονται και χάνονται, ενώ οι εμπειρίες που αποκομίσαμε μένουν αναλλοίωτες για πάντα μέχρι να φθαρούμε εμείς και να γίνουμε αστερόσκονη.
Και στο τέλος της βραδιάς γεμίσαμε από δαύτες…
Set List:
Sketch Artist
Air BnB
Paprika Pony
Murdered Out
Don’t Play It
Cookie Butter
Get Your Life Back
Earthquake
Hungry Baby
Blonde Red Head (DNA Cover)
Grass Jeans
photos: Γιάννης Σακκής
612 
