O καιρός δεν μας έχει φερθεί ως συνηθίζει το καλοκαίρι στην Ελλάδα και ο καιρός το Σάββατο 17 Ιουνίου ήταν ως επί το πλείστο φθινοπωρινός.
Μαύρα σύννεφα, συνεχόμενη βροχή με έντονες εξάρσεις και γενικά, όχι κλίμα συνηθισμένο για μουσικό γεγονός ανοικτού χώρου στη χώρα μας.
Παρόλα αυτά, η υγρασία ευνοεί την καλλιέργεια κολοκύθας προφανώς και χιλιάδες φίλοι της, έσπευσαν στην Πλατεία Νερού (που ευτυχώς παρόλες τις συνθήκες δεν ήταν όνομα και πράγμα).
Παρκάροντας εύκολα στην απέναντι όχθη της Λεωφόρου Ποσειδώνος, βάδισα προσεκτικά προς τον προορισμό μου, ανακαλύπτοντας πως το άνοιγμα της πόρτας είχε καθυστερήσει λόγω κάποιου θέματος με το soundcheck των Silent Winter και είχε δημιουργηθεί μια μακριά ουρά, η οποία είχε ήδη αρχίσει να μικραίνει όταν έφτασα και η είσοδος των πρώτων καγκελομάχων έγινε χαλαρά υπό τις σταγόνες τις βροχές όμως.
Ειδική μνεία πρέπει να γίνει για τα αδιάβροχα, που ενώ αρκετοί πλήρωσαν 5 ευρώ από τους γνωστούς φεστιβαλέμπορους, η διοργάνωση του Release Athens Festival είχε στη διάθεση του κοινού και πρόσφερε δικά της, χωρίς κόστος. Οπότε και για τις επόμενες μέρες είστε πλέον ενήμεροι.
Η πρώτη μπίρα με βρήκε στις 6 ακριβώς με τους ST να ξεκινάνε το 40λεπτο σετ τους και μαζί έσκασε και η καταιγίδα που έκανε αρκετούς να τρέξουν να βρουν υπόστεγο. Ο ήχος των Ελλήνων Power metalers ήταν εξαιρετικός και η φωνή του Κου Λίβα μας συνόδευσε επάξια, παράλληλα με την όμορφη σκηνική παρουσία και την επικοινωνία με το κοινό που αψήφησε τους κουβάδες που έπεφταν από ψηλά.
Με βασικό γνώμονα το δεύτερο album τους “Empire of Sins” (review), οι Silent Winter ήταν ιδανική αρχή για την φεστιβαλική αυτή ημέρα και πρέπει να ομολογήσω πως παρότι οι σχέσεις μου με το συγκεκριμένο ιδίωμα έχουν διαρραγεί εδώ και δεκαετίες, πέρασα πάρα πολύ όμορφα βλέποντας/ακούγοντας το set τους.
Μεγάλη υπόθεση για έναν αγγλόφωνο τραγουδιστή να καταφέρνει να μην αποκαλύπτει την καταγωγή του και ο Λίβας θεωρώ πως αυτό το πετυχαίνει καλά, δίνοντας κύρος στις όμορφες συνθέσεις της μπάντας που ήταν όσο πιο κοντά μουσικά στους headliners γινόταν εκείνη τη μέρα. Ο frontman μας ανακοίνωσε το τελευταίο κομμάτι τους και μαζί την άφιξη του ήλιου, πράγμα που δεν πιστέψαμε όσο πλατσουρίζαμε στους νερόλακκους σαν την Πέπα το γουρουνάκι. Είχε δίκιο όμως. Τα σύννεφα διαλύθηκαν και ο πολύς κόσμος άρχισε να μαζεύεται ανάμεσα σε σκηνή και ηχολήπτη.
Setlist
Gates of Fire
Final Storm
Hunter’s Oath
Shout
The Circles of Hell
Empire of Sins
Dragons Dance
Δείχνοντας πως το πρόγραμμα θα τηρηθεί μέχρι κεραίας, οι Γερμανοί symphonic metalers Beyond The Black εμφανίστηκαν στις 19.15 με ηγέτιδα τη μαυροντυμένη Jennifer Haben που σάρωνε τη σκηνή καθόλη τη διάρκεια του μια ώρας σετ τους.
Η αλήθεια είναι πως δεν είχα υπόψη μου τους BTB πριν την ανακοίνωση της συμμετοχής του στο Release Athens, αλλά το στιλ του που γειτνιάζει με αυτό των Within Temptation δεν μου είναι καθόλου ξένο. Η ένταση του ήχου είχε ανέβει εξωφρενικά πολύ σε σχέση με την έναρξη του live και δυστυχώς οι τυμπανιστικές “μπότες” ήταν τόσο έντονες που ένιωθες κάποιες στιγμές ασφυκτική πίεση, στα περισσότερα σημεία του μπροστινού μέρους της Πλατείας.
Ο ηχοκράτορας των Γερμανών φαινόταν να μην το αντιλαμβάνεται και οι φιλότιμες προσπάθειες της τραγουδίστριας, ορισμένες φορές χανόντουσαν στην επιθετικότητα του παιξίματος του Kai Tschierschky.
Η Jennifer άλλαζε αρκετά συχνά αμφίεση και αν εξαιρέσουμε την μποταστοχία, το ωριαίο σετ της μπάντας που είχε εκπροσωπήσει από όλες τις δουλειές τους και κυρίως του ντεμπούτου τους “Songs of Love and Death” ζέστανε και σε κάποιες στιγμές, ξεσήκωσε το πλήθος που ολοένα αυξανόταν τώρα που είχε κοπάσει και η νεροποντή.
Οι σκηνοθετικές λήψεις είχαν αρχίσει να κλέβουν την παράσταση, ειδικά για εμάς που δεν αρεσκόμαστε στο να πλησιάζουμε πολύ τη σκηνή, και δημιουργούσαν ένα πανέμορφο οπτικοακούστικό αποτέλεσμα που θα γινόταν ακόμα καλύτερο όσο περνούσε η ώρα.
Η παρουσία των BTB ήταν αρκετά επιτυχημένη και όσοι γουστάρουν το είδος που πρεσβεύουν, σίγουρα βρήκαν ένα ακόμη σχήμα για να εμπλουτίσουν τη δισκοθήκη τους.
Setlist
Is There Anybody Out There?
Lost in Forever
Songs of Love and Death
Reincarnation
Human
Heart of the Hurricane
When Angels Fall
Shine and Shade
In the Shadows
Running to the Edge
Hallelujah
Μετά τη θριαμβευτική εμφάνιση των Ουκρανών Jinjer στην περσινή version του φεστιβάλ, αρκετός κόσμος περίμενε πως και πως να παρακολουθήσουν και φέτος την παρέα που είχε μπροστινή τη “μάγισσα” Tetiana Shmailyuk.
Αν και ο ήχος αρχικά πήγαινε να πέσει στην ίδια παγίδα με τον προηγούμενο, γρήγορα ευτυχώς τα πράγματα μπήκαν στη θέση τους και οι Jinjer έσπευσαν να αποδείξουν την ορθότητα του hype που τους ακολουθεί. Παίζοντας 8 κομμάτια από το πιο πρόσφατο τους album “Wallflowers”, έδωσαν ένα πιο σκληρό στίγμα στη μεταλική εκείνη ημέρα, με το progressive metalcore τους να λάμπει μέσα στο σκοτάδι που είχε αρχίσει να πέφτει.
Οι εναλλαγές μεταξύ άγριου και μη, στα φωνητικά της Tetiana ήταν εντυπωσιακά, όπως ήταν και ο τρόπος που κρατούσε τονικά την ερμηνεία της, σε ένα μουσικό μοτίβο αρκετά απαιτητικό. Αφού ο ήχος έφτασε τα απαραίτητα υψηλά δεδομένα για να νιώσει κανείς τη μουσική των Jinjer, τα πράγματα πάνω στη σκηνή εξελίσσονταν ιδανικά, με φόντο το λογότυπο του που ήταν 50-50 χρωματισμένο στα χρώματα της Ουκρανίας.
Το κοινό ζεσταμένο πλέον, άρχισε να εκδηλώνεται πιο δυναμικά και να χειροκροτεί με πάθος το συγκρότημα που έδωσε μια performance υψηλού επιπέδου, προετοιμάζοντας μας για το τι θα επακολουθούσε.
Οι φωσφοριζέ σκιές στα μάτια της frontwoman την έκανε να μοιάζει μέρος γυρίσματος κάποιου Avatar Sequel και προσέθετε πόντους στην ανεπανάληπτη ερμηνεία, μην αφαιρώντας βέβαια από τους υπόλοιπου που έδιναν πόνο επί σκηνής, παίζοντας τη “δύσκολη” μουσική τους με ακρίβεια.
Πρέπει να ήταν 22.00 όταν οι Jinjer μας καληνύχτισαν και οι κολοκύθες άρχισαν να φαίνονται τριγύρω μας.
Setlist
Perennial
Ape
Colossus
Words of Wisdom
Call Me a Symbol
Vortex
Copycat
Wallflower
The Prophecy
Pit of Consciousness
Sleep of the Righteous
Disclosure!
As I Boil Ice
Sit Stay Roll Over
Η ανακοίνωση της επιστροφής των Helloween στην Ελλάδα από μόνη της ήταν ένα σημαντικό γεγονός. Το ότι θα βλέπαμε τους Helloween στα πλαίσια του Pumkins United κάνει όλο το γεγονός μυθικό. Πάνω στη σκηνή και οι δυο τραγουδιστές, Michael Kiske και Andi Deris, ενώ και η παρουσία του εμβληματικού Kai Hansen ήταν αρκετή για τη δημιουργία υγρών ονείρων στους Έλληνες metalheads.
Όμως όσο υψηλές και να ήταν οι προσδοκίες μας, ο επαγγελματισμός αυτών των ανθρώπων και ο σεβασμός που νιώσαμε σαν κοινό από το αποτέλεσμα, τις άρπαξε, τις έκανε κομματάκι και προς στο τέλος του live της είδαμε να γίνονται χαρτοπόλεμος.
Η σκηνή διακοσμημένη με μια τεράστια φωτιζόμενοι κολοκύθα που είχε την κορυφή της το drum set του ΜΟΝΑΔΙΚΟΥ Daniel Löble, ο οποίος απέδειξε με το παίξιμό του πως είναι μια κατηγορία μόνος του και το παίξιμο του θα είναι ένα λόγος που θα θυμόμαστε για πάντα αυτή τη νύχτα (καλώς ο σκηνοθέτης επανερχόνταν τακτικά στη drumcam).
Με την απαραίτητη Helloween-ική εισαγωγή και τα videos να παίζουν ήδη στο βάθος της σκηνής, οι Γερμανοί θρύλοι ξεκίνησαν με το νέο τους “Skyfall”. Και μετά μια γιορτή-πέρασμα από όλες τις σημαντικές εποχές των Helloween. H αρχή έγινε με το αγαπημένο μου “Eagle Fly Free”, με το “Mass Pollution” να δίνει τη σκυτάλη σε ένα επαναστατικό “Future World”.
O ήχος; Αν κάποιος γκρινιάξει πως δεν ήταν καλός, θα πετάξω τα αυτιά μου στα σκυλιά! Μηδέν πρόβλημα από την αρχή ως το τέλος και μια καθαρότητα για σεμινάριο, ενώ παράλληλα η μπάντα ήταν τόσο προβαρισμένη και αποφασισμένη που τίποτα δεν μπορούσε να χαλάσει το πάρτι. Η μοναδική συνεργασία των Kiske-Deris ήταν ένα μάθημα κατά της εγωπάθειας, αφού η αλλαγή θέσης από main σε backing vocals ή σε ντουέτο ήταν τόσο συγκινητική που θα νόμιζε κανείς πως η μπάντα είχε πάντοτε δυο τραγουδιστές.
Η μεγάλη έκπληξη ήταν το medley από κομμάτια των “Helloween” EP και “Walls of Jericho” με τον Kai Hansen να παίρνει τα φωνητικά πάνω του και να μας επιστρέφει στα αθώα μας παιδικά χρόνια. Victim of Fate από το λαρύγγι του Hansen, το έβλεπα μόνο στα όνειρα μου και να που, η ανατριχίλα με έκανε να πιστέψω πως όλα όσα βλέπω μπροστά μου ήταν αλήθεια.
Οι 3 κιθάρες των Hansen, Weikath, Gerstner σε άψογη αρμονία με τον μάστορα με τις μπούκλες, Markus Grosskopf στο μπάσο και μια φοβερή σκηνική παρουσία από όλους τους, αλλά και από φοβερή παρουσία του κοινού που ξελαρυγγιάζονταν χωρίς σταματημό, άναβε καπνογόνα, έπαιζε τις ψιλές του, όλα όπως πρέπει. Στις διακοπές μιλούσαν όλοι τους με σεβασμό για τους υπόλοιπους και έδειχνα το πόσο καλό κλίμα υπάρχει αυτή τη στιγμή στους Helloween.
Το καλό κλίμα αυτό εξαργυρώσαμε όλοι εμείς στο Release Athens, σκοράροντας μια εξωπραγματική εμφάνιση της “κολοκύθας” ως εμπειρία.
Ακολούθησε η συναισθηματική στιγμή του “Forever and One”, το καινούργιο “Best Time”, πίσω πάλι με το “Dr. Stein” και “How Many Tears” να βάζει φωτιά και τον Kiske να ρωτά αν θέλουμε άλλα δυο κομμάτια με την απάντηση να είναι τύπου “ΔΕΝ ΠΑΩ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ ΑΠΟΨΕ”.
Τα δυο έγιναν τρία και τι τρία. Μία μαγική (η καλύτερη στιγμή για μένα) εκτέλεση του “Perfect Gentleman” με τον Andi Deris να σε κάνει να καταλαβαίνεις τι λαχείο έπιασαν οι Helloween, μετά το έπος (ακόμη και σε διάρκεια) “Keeper of the Seven Keys” με τα “ωω ωω ωω” του πλήθους να μη σταματούν ακόμη και όταν ο Kiske μας παρακαλούσε και αναγκάστηκε γελαστός να πει “Shut Up you Motherfuckers” και η έξοδος του έγινε με το “μεγάλο” “I want out” και την υπόσχεση πως θα ξανάρθουν σύντομα.
Με τέτοια εμφάνιση, δεν θα μου φανεί καθόλου περίεργο να τους ξαναδούμε σε 1-2 χρόνια πάλι και ναι, θα είμαστε πάλι εκεί.
Κολοκύθα, σε ευχαριστούμε για τις μνήμες!
Setlist
Skyfall
Eagle Fly Free
Mass Pollution
Future World
Power
I’m Alive
Walls of Jericho
Metal Invaders / Victim of Fate / Gorgar / Ride the Sky / Heavy Metal (Is the Law)
Forever and One (Neverland)
Best Time
Dr. Stein
How Many Tears
Encore:
Perfect Gentleman
Keeper of the Seven Keys
I Want Out
Φωτογραφίες: Release Athens Festival
586 
