Πατάς το play και νιώθεις ένα ηφαιστειακό κύμα να σε χτυπάει καταμέτωπα.
Ακόμα και αν η κάψα υποχωρήσει, το ωστικό κύμα της έκρηξης έχει αφήσει εμφανή τα σημάδια στο σώμα σου. Το “Rust” των Mammock ήταν μια τέτοια επίθεση και αφού ο Δημήτρης Μαρσέλος παιάνισε αρθρογραφικά (review) απεύθυνε ερωτήσεις στον μπασίστα της μπάντας, Κλέαρχο, εν όψει και της εμφάνισης τους στο τεράστιο event της Venerate Industries στο Fuzz Club στις 18 Δεκεμβρίου (ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ), αλλά και την προηγούμενη μέρα στο The Nomads στην Ερμού (FB Event). Οι θεατές πάντως στο τέλος του ΠΑΡΤΥ θα είμαστε τα παπούτσια του Peter Sellers.
-Καλησπέρα, παιδιά! Τα ταπεινά μου σέβη για αυτό το τέρας που αμολήσατε πρόσφατα. Αναρωτιέμαι δαγκώνει;
Καλησπέρα, Δημήτρη και ευχαριστούμε για τη φιλοξενία! Τέρας, ε; Πιθανότατα. Δαγκώνει μόνο αν πλησιάσεις πολύ κοντά του, αφού απαιτεί ένα συγκεκριμένο χρόνο αφοσίωσης για να βιώσεις το συγκεκριμένο δίσκο, να γίνουν τα κομμάτια κτήμα σου και να κατανοήσεις τι θέλει να πει ο ποιητής. Εμείς δεν έχουμε καταλάβει επακριβώς βέβαια, γιατί τα γράφουμε και είμαστε μέσα σε όλο αυτό. Αλλά παίζοντας τα ξανά και ξανά, ορισμένες φορές νιώθω πως δεν δαγκώνουν αλλά μας καταπίνουν αμάσητους, χαχα!
-Μου φαίνεται πραγματικά με μετεξέλιξη τεραστίων διαστάσεων, τόσο που θέλω να πιστεύω πως η χήνα στο εξώφυλλο του “KLMT”, έγινε cyborg στο “Rust” και πλέον “δεν παίρνει ούτε αιχμαλώτους”. Ποιος είναι υπεύθυνος αυτής της εξωφυλλικής ρομποτικής που τόσο ταιριάζει στα κομμάτια;
Το KLMT ήταν μια live κυκλοφορία, οπότε η χήνα ήταν μια δικιά μας φωτογραφία. Αλλά μπορείς όντως να πεις πως έγινε cyborg – κι εγώ κάποιο είδος πτηνού διακρίνω στο σχέδιο. Υπεύθυνος για τα εξώφυλλα μας στους δυο στούντιο δίσκους μέχρι στιγμής είναι ο Περσέας Ρίζος, με τον οποίο συνεργαστήκαμε ξανά στο Rust. Εκτός από μαγικά χέρια, έχει απόλυτη αίσθηση της minimal αισθητικής μας και κατευθείαν αποδίδει αυτό που αρμόζει στο ηχητικό περιεχόμενο. Από κει και πέρα ας αναφερθούμε και στο Γιάννη Πατελιά, που ολοκλήρωσε το layout από γραφιστική σκοπιά.
-Παραγωγή υψηλών standards σε ένα σύνολο απόλυτης μουσικής παράνοιας. Ποιοι είναι οι συντελεστές που βοήθησαν σε ένα τέτοιο αποτέλεσμα; Πόσο χρόνο κράτησε η ηχογράφηση/μίξη και τα συνεπακόλουθα τους;
Χαιρόμαστε που ακούγεται η εξαιρετική δουλειά στην παραγωγή που έκανε ο Γιώργος Χριστοφορίδης από Ignite Music. Οι ηχογραφήσεις έγιναν σε διάστημα δύο βδομάδων το καλοκαίρι του 2021 στο Ignite Music στούντιο και στο Piper Studio για το μπάσο. Ακολούθως ο Γιώργος ασχολήθηκε με τη μίξη και το mastering τα οποία ολοκλήρωσε αρκετά γρήγορα γιατί ξέρει πολύ καλά τον ήχο μας. Αν θυμόμαστε καλά, ο δίσκος ολοκληρώθηκε περίπου μέσα Σεπτέμβρη του ιδίου έτους.
-“No means fuckin’ no” μας φωνάζετε στο “Boiling Frog” που επιλέχθηκε και το πρώτο teaser πριν την κυκλοφορία. Σε τι αναφέρεται το κομμάτι;
Το κομμάτι πραγματεύεται το φαινόμενο της ενδοοικογενειακής βίας και αγγίζει πτυχές των κακοποιητικών συμπεριφορών και σχέσεων. Είχε ολοκληρωθεί πριν καν κυκλοφορήσει το Itch και στην πορεία αντιληφθήκαμε πως είναι δραματικά επίκαιρο, λόγω της έξαρσης των κακοποιητικών περιστατικών και του πολλαπλασιασμού των γυναικοκτονιών που συμβαίνουν γύρω μας. Ειδικότερα ο τίτλος – αλλά και ο στίχος που ξεχώρισες – αποτελούν αναφορά ενάντια στην ενοχοποίηση του θύματος (victim blaming), φαινόμενο που εμπίπτει στη σφαίρα του κοινωνικού αυτοματισμού και εμποδίζει το σπάσιμο του φαύλου κύκλου της τοξικής αρρενωπότητας.
-Στιχουργικά υπάρχει κάποια κοινή αόρατη κλωστή που ενώνει τα τραγούδια; Τι σας εμπνέει να δημιουργείτε;
Μπορείς και να πεις πως υπάρχει. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ο ελέφαντας στο δωμάτιο δεν είναι άλλος από τις κοινωνικές συνθήκες που μας περιβάλλουν. Είτε πρόκειται για την πατριαρχία, την αποδοχή των φύλων, το ρατσισμό, το φασισμό, ή την ατομικοποίηση, θέματα δηλαδή με τα οποία ασχολούνται οι στίχοι, η αόρατη κλωστή που τα συνδέει είναι η σκουριά που υπάρχει εκεί έξω και διαβρώνει τα πάντα. Μας εμπνέουν αρκετές παρόμοιες καταστάσεις που βιώνουμε και επίσης άλλες τέχνες όπως ο κινηματογράφος, τα κόμικς, η ζωγραφική, η ίδια η μουσική, που μας παρέχουν εφόδια και ερεθίσματα για να εκφραζόμαστε κι εμείς οι ίδιοι.
-Η μουσική που παίζετε περιέχει έναν βαθμό δυσκολίας για τον μέσο μη απαιτητικό ακροατή, αλλά νομίζω πως έχετε βρει εκείνη τη χρυσή τομή που την κάνει πιο προσιτή μετά την πρώτη ακρόαση. Δημιουργείται σιγά σιγά ένας δεσμός εθιστικός για τον ακροατή. Πόσο χρόνο δουλεύετε πάνω σε ένα τραγούδι; Δεν φαντάζει εύκολο να ενορχηστρώσεις όλη αυτή την jazz νοοτροπία που φυσάει μέσα σας.
Έχει τύχει να τελειώσουμε τη σύνθεση κομματιού σε μία πρόβα. Αλλά έχει τύχει και να αφιερώσουμε μια πρόβα για να αναλύσουμε μια ιδέα που φέρνει οποιοσδήποτε. Πχ όταν ο Γιάννης έφερε το εισαγωγικό ριφ του Last days of the second elephant man, φάγαμε δυο ώρες να προσπαθούμε να το μετρήσουμε για να δούμε τι ακριβώς είναι, μαζί κι εκείνος χαχαχα! Κάθε τραγούδι που γράφουμε ωριμάζει διαφορετικά στον καθένα μας, και το να φτάσει σε μια μορφή που ικανοποιεί όλους στον ίδιο βαθμό είναι μια συλλογική διαδικασία και εντελώς απρόβλεπτη αφού συνθέτουμε όλοι μαζί. Όσο για τη jazz νοοτροπία ναι, φυσάει περισσότερο ή λιγότερο μέσα σε όλα τα μέλη της μπάντας.
-Όσο το άκουγα ήρθαν στο μυαλό μου οι υποτιμημένοι Jesus Lizard, οι Faith No More, αλλά και οι Nomeansno στη συνεργασία τους με τον Jello Biafra. Ποιους καλλιτέχνες είχαν όμως σαν κοινό τόπο οι Mammock όταν δημιουργήθηκαν;
Ωχ αρχίσαμε το namedropping, δεν βλέπω να πηγαίνει καλά αυτό! Σίγουρα τα ονόματα που ανέφερες έχουν υπάρξει βάση για να εξερευνήσουμε τις κοινές συνισταμένες. Αλλά για να μην αδικήσουμε κι άλλους υποτιμημένους καλλιτέχνες όπως οι Don Caballero, οι Dazzling Killmen, οι Keelhaul, οι Melvins, ας τους αναφέρουμε κι αυτούς. Βασικά βλακείες λέω, πιάσε τη λίστα με τα 50 αγαπημένα άλμπουμ του Cobain, βρίσκεται κι εύκολα, και θα τσεκάρεις εκεί αρκετά πράγματα που γουστάρουν οι Mammock.
-Χωρίς να θέλω να υπερβάλλω, θεωρώ πως αυτό το album θα μνημονεύεται στο μέλλον ως ένα από τα σημαντικότερα albums που γέννησε αυτή η χώρα. Ποια είναι τα albums που θα επιλέγατε εσείς για αυτήν την κατηγορία; Με τι ακούσματα μεγαλώσατε;
Επειδή αυτή είναι χαοτική ερώτηση, ας πούμε πως μεγαλώσαμε με πολύ μεταλ και ροκ, πανκ/χαρντκορ, τζαζ και χιπχοπ. Τώρα τι να σου πω, σου αξίζει να σου γράψουμε μια εικοσαριά σημαντικούς δίσκους ο καθένας για τιμωρία, να τρέχεις και να μη φτάνεις! Άντε να σου πω τρεις δίσκους που έχουμε πάρει μαζί σε περιοδεία, Soundgarden – Superunknown, Death – Individual Thought Patterns, Tom Waits – Bone Machine.
-Αν κάποιος θέλει να προμηθευτεί το “Rust”, που μπορεί να το βρει και σε τι format; Επιλέγει αρκετός κόσμος τα digital πλέον;
To Rust κυκλοφορεί μέσω της Venerate Industries σε βινύλιο μέχρι στιγμής. Στο επόμενο δίμηνο θα είναι διαθέσιμο και σε cd και κασέτα. Οπότε οι τρόποι είναι το ηλεκτρονικό κατάστημα της Venerate ή το bandcamp μας. Την ώρα που μιλάμε ο δίσκος πηγαίνει και στα δισκάδικα όπου υπάρχει η διανομή του label. Θα λέγαμε πως το ψηφιακό format είναι το κυρίαρχο πλέον, αφού είναι ο πιο γρήγορος τρόπος. Για όσα άτομα δεν ψήνουν και εμπιστεύονται το φυσικό προϊόν, μπορούν φυσικά να το προμηθευτούν ερχόμενα σε κάποια από τις προσεχείς συναυλίες μας.
-Ένα πουλάκι σφύριξε επίσης πως υπάρχει και κάποια επανακυκλοφορία. Μπορείτε να πείτε περισσότερα για όσους θέλουν να ζητήσουν Mammock από τον Άη Βασίλη;
Όχι ακριβώς επανακυκλοφορία. Ο πρώτος μας δίσκος το Itch τυπώθηκε επιτέλους σε βινύλιο μέσω της Mind The Cat, ενός συνεργατικού label από μέλη Mass Culture και Mammock. Σύντομα θα είναι διαθέσιμος μέσω του bandcamp μας, σε επιλεγμένα αθηναϊκά δισκάδικα και στα live μας. Ακολουθήστε μας στα social media για περισσότερες λεπτομέρειες.
-Λόγω του ότι ο δίσκος μου δημιουργεί κάτι το δυστοπικό στη φαντασία, θα ξεφύγω λίγο. Σε μια επικείμενη επίθεση των Decepticons που έχουν ως σκοπό την εξόντωση μας, ποιους τρεις δίσκους θα σώζατε από τα χαλάσματα;
Τι μας βάζεις πάλι να διαλέξουμε βρε σαδιστή, σχεδόν αδύνατο αλλά άντε. Ornette Coleman – The shape of jazz to come, Siouxsie and the Banshees – Juju και το πρώτο των Naked City του John Zorn.
-Ποιο τραγούδι θα έπαιζε στα τελευταία λεπτά της ύπαρξης μας;
Αναμφίβολα το “This Letter”.
-Στις 18 Δεκεμβρίου η Venerate Productions στήνει ένα γλέντι χωρίς προηγούμενο στο Fuzz Club. Θα ήθελα με μια μικρή ατάκα να παρουσιάσετε όλους τους συμμετέχοντες της βραδιάς για να πείσετε όλον τον ντουνιά πως εκείνη η βραδιά πρέπει να μείνει αξέχαστη.
Θα είναι πραγματικά ένα γλέντι χωρίς προηγούμενο! Επειδή εντελώς τυχαία τις προάλλες στην πρόβα έτυχε να συζητάμε για την αλησμόνητη ταινία “Το Πάρτυ”, ας μοιράσουμε ρόλους στα υπόλοιπα σχήματα. Oι ΛΔΛΜ/ΑΔΑΜ είναι εκείνοι που θα σε σαγηνεύσουν και θα σε γοητεύσουν για να μπεις μέσα εκεί που γίνεται το πάρτυ. Οι Blame Kandinsky είναι αυτοί με τους οποίους θα πιαστείς στα χέρια αλλά θα τις φας. Οι Krause είναι αυτοί οι τυπάρες που θα κερνάνε μπύρα όλο το μέρος. Και στο τέλος οι Sun Of Nothing είναι εκείνοι που θα σου πάρουν τα μυαλά, θα τα βάλουν στο μπλέντερ και θα τα μαζεύεις απ’ το πάτωμα! Ελπίζουμε να γίνει επίθεση στο merch και η Venerate να είναι σαν το μεθυσμένο γκαρσόνι στο τέλος, ενώ για τους εαυτούς μας κρατάμε το ρόλο του Πίτερ Σέλλερς, για να μην αφήσουμε τίποτα όρθιο, χαχαχα!
700 
