MOONSPELL

Οι Moonspell έχουν καταγράψει τη δική τους, μοναδική ιστορία στο metal τις τελευταίες τρεις δεκαετίες και για να γιορτάσουν την επέτειο 30 ετών, έρχονται στην Ελλάδα για ένα πολύ ιδιαίτερο σόου!

Με αφορμή τις επερχόμενες συναυλίες, κάνουμε μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συζήτηση με τον Fernando Ribeiro, ο οποίος μας πάει ένα ταξίδι από τις αρχές των Moonspell και τη συνάντηση με τον Quorthon, στις σπηλιές που έπαιξαν ζωντανά το Hermitage και καταλήγει στο… μουντιάλ! Απολαύστε έναν πολύ συγκροτημένο άνθρωπο, με έντονα ευαισθητοποιημένη σκέψη και συνειδητοποιημένη στάση στο ρόλο της μουσικής.

Συνέντευξη στον Γιώργο “πιο γρήγορος από τη σκιά του” Καλλίνη

–Είναι τεράστια η χαρά μου που σας μιλάω, ως παλιός fan των Moonspell. Πως νιώθετε που συμπληρώσατε τρεις δεκαετίες ζωής, το φανταζόσασταν ποτέ ότι θα φτάσετε τόσο μακριά;
Καλησπέρα, γεμάτη η μέρα με συνεντεύξεις για ελληνικά περιοδικά και είναι φυσιολογικό καθώς ερχόμαστε πολύ σύντομα. Αμέσως μετά πηγαίνουμε Ισραήλ και Ντουμπάι.
Όχι, σίγουρα δεν περίμενα ότι θα φτάσουμε ως εδώ! Φυσικά, το αν είναι επιτυχημένη η καριέρα μας είναι ακόμη… συζητήσιμο! Θεωρώ ότι οι Moonspell είναι μια αναγνωρίσιμη μπάντα, αλλά όχι καταξιωμένη. Καταναλώνουμε πάρα πολύ μεγάλη ενέργεια για το κάθε εισιτήριο σε κάθε συναυλία, για το κάθε μας album και κοιτάμε πάντα το επόμενο μας βήμα. Είναι πέρα από κάθε φαντασία ότι φτάσαμε 30 χρόνιας καριέρας, ξυπνάω και… τσιμπιέμαι για να συνειδητοποιήσω ότι κάνουμε αυτό που μας αρέσει για τόσα χρόνια.
Οι Moonspell από το 1992 που ξεκινήσαμε και μετά, είχαμε πραγματικά τόσα πράγματα που έδειχναν ότι… δεν θα τα πάμε καλά: Ήμασταν από την Πορτογαλία και όχι από τη Σουηδία ή την κεντρική Ευρώπη, προσπαθούσαμε σε κάθε άλμπουμ να μην ακουγόμαστε όπως το προηγούμενο και κάναμε πολλά καλλιτεχνικά «ταξίδια» στο Gothic, στο Black Metal, στο Industrial, ποτέ δεν παίξαμε safe. Αν κάποιος είναι έκπληκτος από τη μακροημέρευση μας, είμαι σίγουρα… εγώ!
Το σκέφτομαι συχνά αυτό, είμαι σίγουρος ότι πολλές φορές είναι δύσκολο στους οπαδούς να μας ακολουθήσουν, άλλωστε το metal έχει να κάνει με την παράδοση και την κληρονομία, τουλάχιστον μέχρι τα 90ς που τα metal συγκροτήματα άρχισαν να πειραματίζονται τόσο πολύ, που κατέληξαν να είναι κάτι άλλο. Πάρτε για παράδειγμα τους Ulver που άλλαξαν τελείως τη μουσική που παίζουν ή εμάς που πειραματιζόμαστε συνεχώς με άλλα είδη και βάση το metal. Υπάρχουν όμως και οι μπάντες που συνέχισαν με ένα συγκεκριμένο στυλ μουσικής και τις σέβομαι και οι οπαδοί τους είναι πολύ ευχαριστημένοι, όπως οι Amon Amarth ή οι Arch Enemy.
Κάθε φορά που οι Moonspell κάνουν ένα άλμπουμ, θέλουμε να αποτυπώσουμε εκείνη τη συγκεκριμένη περίοδο, τα βιώματα μας, την μουσική που ακούγαμε, τα βιβλία που διαβάζαμε, την κατάσταση γύρω μας και αυτό είναι ένα κομμάτι της αυθεντικότητας μας. Ποτέ δεν επαναπαυόμαστε ότι έχουμε γράψει το αριστούργημα μας και τελειώσαμε. Πάντα κάτι θα θέλουμε να αλλάξουμε.
Αυτή είναι η διαφορετική δυναμική μας, κάποιοι άνθρωποι το δέχονται, κάποιοι άλλοι όχι, κάποιοι δεν μας ακούν στην αρχή αλλά τους αρέσουν τα μεταγενέστερα άλμπουμ μας, ενώ υπάρχουν και φανατικοί ακροατές μας στην αρχή που κάνουν ένα διάλειμμα και επανέρχονται αργότερα! Είναι χαοτικό και τρελό, ταυτόχρονα!

–Το “Hermitage” ήταν ένα πολύ ιδιαίτερο album και για μένα προσωπικά, ένα από τα καλύτερα σας. Πως σας φαίνεται σήμερα και τι σημαίνει σε αυτό το σημείο της καριέρας σας;
Πραγματικά, δεν θα άλλαζα τίποτα στο “Hermitage”, είμαστε πραγματικά πολύ ευχαριστημένοι από το δίσκο. Βγήκε σε μια ιδιαίτερη στιγμή για την ανθρωπότητα και εμάς προσωπικά και έχει αυτή τη μακάβρια ιδιαιτερότητα. Θέλαμε κάτι εντελώς διαφορετικό από το “1755” που ήταν μια επική στιγμή και γράψαμε για ζητήματα κοινωνικής απόστασης ή και απόσυρσης από τα εγκόσμια για να αποκτηθεί η σοφία, όπως έκαναν κάποτε οι άνθρωποι που έφευγαν στην έρημο. Προφανώς δεν ξέραμε ότι λίγο καιρό αργότερα, όλα αυτά θα γίνουν πραγματικότητα, με έναν διαφορετικό τρόπο!
Φυσικά, στην περίοδο της πανδημίας, τα στοιχεία αυτά, όπως η απομόνωση, η στέρηση της ελευθερίας μας και της επικοινωνίας, πήραν πολύ διαφορετική τροπή από αυτά που εννοούσαμε στο δίσκο, όμως ο κόσμος που άκουσε το “Hermitage” υπό αυτές τις συνθήκες, ένιωσε ότι αυτό είναι το «album της πανδημίας». Όταν κάθεσαι σπίτι σου και κάνεις αυτό το αναγκαστικό διάλειμμα από τον έξω κόσμο λόγω του Covid, είναι πολύ σημαντικό ότι διασκέδασαν το δίσκο μας και βρήκαν καταφύγιο σε αυτόν. Στο τέλος της ημέρας, αν εγκαταλείψουμε εντελώς τον εγωισμό μας ως καλλιτέχνες και τις ανησυχίες μας, η μουσική είναι εκεί για να ψυχαγωγήσει, για να κάνει τους ανθρώπους να ξεχάσουν τις καθημερινές τους δυσκολίες και το “Hermitage” ήταν ένα μεγάλο ταξίδι με κοινές παραμέτρους τη μοναξιά, το progressive rock και την πολύεπίδεδη μορφή του. Θεωρώ ότι το άλμπουμ θα μείνει ως μια επιτυχημένη προσπάθεια, στο μέλλον. Όμως, και πάλι, δεν θα μείνουμε εδώ, αυτή είναι η φύση μας.
Το επόμενο άλμπουμ μας δεν θα έχει καμία σχέση με το Hermitage, θα είναι εντελώς in your face και ενστικτώδες και όχι τόσο ατμοσφαιρικό, χωρίς βέβαια να έχουμε γράψει ακόμη νέα τραγούδια. Μάλιστα, με ρώτησε ο κιθαρίστας μας τις προάλλες, αν θα συνεχίσουμε στο ίδιο μοτίβο, αλλά δεν υπάρχει καμία περίπτωση να μην πάρουμε τη μουσική μας, άλλη μία φορά, να την ταρακουνήσουμε και να φτιάξουμε κάτι εντελώς καινούργιο!

–Η τελευταία σας κυκλοφορία, το “From Down Below” ήταν κυριολεκτικά… underground! Πως ήταν το συναίσθημα να παίζεις και να ηχογραφείς μια συναυλία ζωντανά σε υπόγειες σπηλιές;
Έπρεπε να προσαρμοστούμε στις απόλυτα ιδιαίτερες συνθήκες των διάσημων σπηλιών που παίξαμε, σαν να είμαστε έτοιμοι να παίξουμε στο φεγγάρι! Όπως όταν οι Metallica έπαιξαν στον πάγο ή όταν οι Shining έπαιξαν σε ένα βουνό στη Νορβηγία, οι οποίοι ήταν η μεγάλη μας έμπνευση παρότι έπαιξαν κοντά στον ουρανό και εμείς ακριβώς το αντίθετο… 80 μέτρα μέσα στη Γη!
Είχα ένα συναίσθημα ηρεμίας, γαλήνης και απόλυτης απομόνωσης. Να παίξεις ζωντανά έναν δίσκο που μιλάει για τους Αγίους που αποσύρονταν σε σπηλιές μέσα σε μια αρχαία… σπηλιά, νομίζω ότι έχει ξεχωριστή σημασία. Πήραμε τους δαίμονες μας εκεί κάτω και τους απελευθερώσαμε σε ένα γαλήνιο και ήσυχο μέρος. Σκεφτείτε ότι όλα αυτά έγιναν στην κορύφωση της πανδημίας στην επιφάνεια της γης και ήταν πολύ έντονο να μπορούμε να τα ξεχάσουμε όλα, σε ένα τέτοιο σκηνικό, βρεθήκαμε σε μια χρονοκάψουλα αποκομμένη από τα πάντα.
Ο ήχος ήθελε ιδιαίτερη φροντίδα γιατί η ηχώ στην σπηλιά δημιουργούσε τεράστιο αντίλαλο, οπότε κάθε φορά που χτυπούσε τα ντραμς, περνούσαν μια… δεκαετία μέχρι να ταξιδέψει ο ήχος. Για αυτό το λόγο όλοι οι παρευρισκόμενοι φορούσαν ακουστικά και άκουγαν μια μιξαρισμένη έκδοση των τραγουδιών. Αν έβγαζες τα ακουστικά, το μόνο που θα άκουγες θα ήταν ο ήχος των ντραμς και εμένα… να ουρλιάζω! Σαν να πηγαίνεις πίσω στο χρόνο, όταν οι άνθρωποι έπαιζαν μουσική στις σπηλιές!

–Πως θα περιγράφατε μια συναυλία των Moonspell και τι μπορούμε να περιμένουμε το Σάββατο;
Οι ζωντανές μας εμφανίσεις, ειδικά αυτήν τη δύσκολη περίοδο των υγειονομικών και οικονομικών δυσκολιών, των πολέμων και της γενικευμένης κρίσης, έχουν πρωταρχικά την αποστολή να κάνουν τον κόσμο να ξεχαστεί. Δεν θα κάνω πολιτικές παρεμβάσεις, θα κάνουμε κάτι σα θέατρο, θα τους καθοδηγήσουμε με τα τραγούδια μας σε έναν άλλο κόσμο.
Ειδικά σε αυτά τα σόου σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα, παρέα με τους Green Carnation, θα παίξουμε στην αρχή της βραδιάς και ως ακουστικό τρίο, με εναλλακτικές εκδόσεις κάποιων κομματιών μας, θα ακούσουμε ερωτήσεις από το κοινό και θα πούμε ιστορίες για τα τραγούδια μας. Νομίζω το χρωστάμε αυτό στους οπαδούς μας, αυτή την εγγύτητα, για να μας δουν όπως πραγματικά είμαστε και μετά ως Moonspell.
Το setlist το δουλεύω ακόμη, ακόμη και αυτή τη μέρα που μιλάμε, καθώς θέλω να κάνω μια περιήγηση στην ιστορία μας, πως ξεκινήσαμε, πως φτάσαμε μέχρι το Hermitage, άλλα και κομμάτια που έχουμε πολύ καιρό να παίξουμε. Θέλουμε να κάνουμε ιδιαίτερες συναυλίες για την επέτειο 30 ετών, για αυτό ετοιμαστείτε για μια μεγάλη βραδιά!

–Ας πάμε πίσω στις αρχές της μουσικής περιπέτειας των Moonspell, στα πρώτα σας demo. Τι σκεφτόσασταν τότε και ποιες οι επιρροές σας; Ποιο είναι το πιο σημαντικό άλμπουμ για εσάς;
Θυμάμαι πάρα πολύ καλά όταν πρωτοξεκίνησα να παίζω μουσική, ήταν τρελές εποχές, δεν είχαμε καμιά εμπειρία. Ο λόγος που ξεκινήσαμε να θέλουμε να φτιάξουμε το συγκρότημα μας, ήταν επειδή είχαμε συναντήσει τον Quorthon το 1990, που είχε έρθει στην Πορτογαλία και ήταν τόσο ευγενικός και εμείς λατρεύαμε τη μουσική του, θέλαμε να του μοιάσουμε!
Ταυτόχρονα, είχαμε και ένα περιοδικό το Darkness, στο οποίο λαμβάναμε κασέτες από παντού και από την Ελλάδα, από τους Rotting Christ, τους Necromantia, τους Varathron και δεν υπήρχε ούτε μία μπάντα από την Πορτογαλία για να στείλουμε και εμείς υλικό, ως επιστροφή. Έτσι αποφασίσαμε να φτιάξουμε τη δική μας μπάντα, τους Morbid God.
Δεν μπορώ να ξεχωρίσω ποιο άλμπουμ ήταν το πιο σημαντικό για μας, όλα είχαν κάτι το ιδιαίτερο. Φυσικά τα πρώτα μας άλμπουμ, Wolfheart και Irreligious έδωσαν το στίγμα για όλη την πορεία των Moonspell. Ειδικά το Wolfheart ήταν ένα πολύ δύσκολο άλμπουμ, γιατί κανείς δεν μας πίστευε, όλοι ένιωθαν ότι είναι μια τρελή προσπάθεια, λίγο black, λίγο gothic, rock και metal μαζί. Όμως κατέληξε ένα σημαδιακό άλμπουμ για την ευρωπαϊκή σκηνή και το Irreligious έβαλε τα θεμέλια για το gothic metal.
Προσωπικά, ήθελα να εκφραστώ, ήμουν νέος, δεν είχα ιδέα από τη βιομηχανία και δεν με ένοιαζε καθόλου αν παίζω αληθινό μέταλ ή όχι. Κάναμε πάντα αυτό που θέλαμε, νιώθαμε ότι πρέπει να κάνουμε μια διασκευή Depeche Mode, την κάναμε και ας παραπονιούνταν μετά οι οπαδοί ότι παίζουμε Depeche Mode Metal! Οι οπαδοί πάντα θα παραπονιούνται, το μέταλ είναι μεγάλη οικογένεια με πολύ… γκρίνια, για αυτό πάντα με ενδιέφερε να εκφράζομαι όπως ήθελα. Αν κάθεσαι να σκέφτεσαι τι θέλει ο κάθε οπαδός, τότε παραλύεις.

–Πως διαλέξατε να κάνετε διασκευή στους Candlemass; Παρακολουθείτε ακόμη τη metal σκηνή και ποια η άποψη σας για το πως απολαμβάνει πλέον η νεολαία τη μουσική;
Ακούω τα πάντα, κυρίως metal και σκοτεινή, ατμοσφαιρική μουσική, απολαμβάνω τη μουσική με συναίσθημα. Λατρεύω τους Candlemass, μάλιστα παίξαμε μαζί τους πρόσφατα στο Μεξικό και μάλιστα μας άνοιξαν, κάτι που θεώρησα… προσβολή! Το Darkness in Paradise είναι μάλλον ένα ξεχασμένο τραγούδι και το προτίμησα από το Samarithan, λόγω του γενικότερου θέματος του Hermitage. Άλλωστε, μετά τους Black Sabbath, οι Candlemass εφηύραν το Doom Metal και είχαν μια ατμόσφαιρα… αγιοσύνης, καθολικισμού και μοναστισμού.
Όσον αφορά τη μουσική σήμερα, για να μην ακουστώ κωλόγερος, πιστεύω ότι πλέον η νεολαία έχει πολύ μεγάλη προσφορά ψυχαγωγίας, μπορούν να παίξουν τηλεπαιχνίδια, να δουν σειρές, να σερφάρουν άπειρη ώρα στο διαδίκτυο. Όταν ήμουν μικρός, η μουσική ήταν από τις πρωταρχικές μορφές ψυχαγωγίας. Πλέον, η μουσική δεν είναι στο επίκεντρο και οι νεότερες μπάντες έχουν διαφορετική άποψη για την καριέρα τους και όχι απλώς να εκφραστούν και να περάσουν καλά, όπως κάναμε εμείς στα 90ς. Ξέρουν τα μπάντα από μάρκετινγκ, σοσιαλ μίντια και όλα αυτά.
Εγώ προσωπικά, προσπαθώ να ακολουθώ τις σκηνές όσο περισσότερο μπορώ και αυτό που μπορώ να πω είναι ότι παλιά, εμείς ήμασταν λίγο πιο μίζεροι λόγω της κατάστασης στη μουσική, πλέον οι νέες μπάντες έχουν πάρα πολύ ενθουσιασμό μέσα τους, ίσως και υπερβολικό, χαχαχα!

-Τελευταία ερώτηση, ήρθε η ώρα για την Πορτογαλία να κερδίσει το Παγκόσμιο Κύπελλο;
Ααααα, δεν νομίζω, χαχα! Αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Δυστυχώς, το ερχόμενο Παγκόσμιο Κύπελλο έχει ήδη κακή φήμη λόγω της τοποθεσίας και των θανάτων που έχουν αναφερθεί στη προετοιμασία των εγκαταστάσεων. Κάποτε ήμουν μεγάλος οπαδός του ποδοσφαίρου, όμως σταδιακά… ξενέρωσα επειδή κατάλαβα ότι όλα γίνονται για τα λεφτά και το κεφάλαιο.
Δεν νομίζω να δω κάποια ματς, αλλά ακόμη και αν κερδίσει η Πορτογαλία, θα είναι μια παροδική χαρά, όπως όταν τη ζήσατε εσείς στην Ελλάδα ή εμείς εδώ. Ήταν μια όμορφη εβδομάδα, που όλοι ξεχάσαμε τα προβλήματα μας και αυτή είναι η «δουλειά» του ποδοσφαίρου.

*Οι Moonspell θα επισκεφτούν τη χώρα μας για δυο συναυλίες σε Θεσσαλλονίκη και Αθήνα, στις 19 και 21 Νοεμβρίου αντίστοιχα, όπου θα παίξουν δυο set ένα ακουστικό και ένα ηλεκτρικό, ενώ ενδιάμεσα θα εμφανιστούν οι Νορβηγοί Green Carnation (διαβάστε τη συνέντευξή τους στον Δημήτρη Μαρσέλο) σε δυο συναυλίες που θα ξεπεράσουν τις 4 ώρες η καθεμιά. ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ