Είδος: Intrumental rock
Δισκογραφική: Candyrat Records
Ημ. Κυκλοφορίας: 16 Οκτωβρίου 2020
Πέρασαν πολλά χρόνια, επτά για την ακρίβεια, από το πρώτο solo εγχείρημά του “Not Just Lipstick On A Pig”.
Ο λόγος για τον Chris Mike, κιθαρίστα επίσης των Αθηναίων progressive / power metallers Parthian Shot, ο οποίος στο διάστημα που μεσολάβησε μέχρι και το “Socialholic” φυσικά δεν έμεινε άπρακτος. Πολλές διασκευές, συνεργασίες με μουσικούς οίκους, endorsements και πολλά άλλα επιτεύγματα τα οποία δήλωναν το αυτονόητο, ότι πρόκειται για έναν εξαιρετικό μουσικό ο οποίος καταθέτει άλλη μια solo ολοκληρωμένη δουλειά.
Αν το πρώτο του εγχείρημα εκινείτο στον ευρύτερο χώρο του απλού κιθαριστικού rock (ως όρος), στο “Socialholic” ο Chris δεν κάνει καμία προσπάθεια να αποκρύψει την αγάπη του για το Dream Theater-ικό progressive metal τουλάχιστον ως πνευματικό οδηγό, δείχνοντας ταυτόχρονα τη φοβερή του εξέλιξη τόσο στον εκτελεστικό και κυρίως στον συνθετικό τομέα. Επτά συνθέσεις που φυσικά σφίζουν από κιθαριστική βιρτουοζίλα αλλά χωρίς καμία προσπάθεια να επιδειχθεί απλώς η τεχνική του δεινότητα. Instrumental μουσική με αυτοτέλεια σε διάφορα ηχοτόπια τα οποία πρωταγωνιστικό ρόλο έχει φυσικά η εξάχορδη (ή και 7χορδη, whatever) θεά.
Το πνεύμα των Dream Theater όπως προανέφερα υπάρχει παντού, τους νιώθεις στις ατμόσφαιρες των κομματιών αλλά επ’ ουδενί δεν αποτελεί στυγνή μίμηση από τον καλλιτέχνη μιας και το μπολιάζει με πολλές ετερόκλητες απολήξεις .Εξαιρετικό το εύγλωττα τιτλοφορημένο “Headbang” με essence από Racer X, το “Limerence” πατάει γερά στο late ’70s – early 80’s pop / rock και μπάντες όπως οι Foreigner ή οι Journey με μια μοναδική κλασσικίζουσα αύρα στα solos, το “Wildfire” στο οποίο συμμετέχει ο Derek Sherinian (πρώην Dream Theater, Sons Of Apollo και ένα κάρο ακόμη συνεργασίες και προσωπικές δουλειές) είναι ένα κομμάτι που θα μπορούσε να είναι κάλλιστα η επιτομή ενός soundtrack μιας ’80s ρομαντικής κομεντί, το “Velour” μου έφερε στο νου την εικόνα του Joe Satriani να παίρνει μάτι μια πρόβα μεταξύ των Theater και των Animals As Leaders και θα έλεγα ότι είναι η πιο fusion στιγμή του album – μέχρι και sax part έχει, το “Rue Flower” είναι επίσης ένα κλασσικίζον διαμαντάκι, σαν μια αναγωγή του κιθαριστικού rock με αφετηρία τους Procol Harum ή τους Emerson, Lake & Palmer και όλο το prog ρεύμα κατά τα ’70s, το ομότιτλο track “Socialholic” επίσης θα μπορούσε να αποτελεί soundtrack για αστυνομική σειρά με φόντο τους ουρανοξύστες της Νέας Υόρκης και το album κλείνει με to “Detox”, ένα ακόμη Satriani-ικό θέμα με χαλαρή διάθεση, εντελώς θετικής αποχρώσεως και με πολύ καλά ακουστικά leads, μια σύνοψη της γενικότερης διάχυτης “cool-αμάρας”.
Σπουδαία δουλειά το “Socialholic”, κοιτάει στα μάτια όλες τις δουλειές των Dream Theater από το “Scenes of a Memory” και έπειτα (για να ακριβολογήσω, τουλάχιστον συνθετικά και με κριτήριο το απομνημονευτικό απόβαρο, τις συντρίβει), με επαγγελματική προσέγγιση, περφεξιονιστική παρουσίαση σε κάθε λεπτομέρεια και φυσικά μεγαλείο στις εκτελέσεις και στα συναισθηματικά προϊόντα που παράγονται κατά τις ακροάσεις.
Οι εραστές της κιθάρας θα πρέπει να ρίξουν οπωσδήποτε τις αυτιές τους, το υλικό του album είναι αριστουργηματικό και ίσως θα μπορούσε να τους ανοίξει οδούς και αφετηρίες, εμπνέοντάς τους. Ο Chris Mike είναι ένας ολοκληρωμένος guitar hero (τον θεωρώ μαζί με τον έτερο θεούλη Μιχάλη Κυριακού ως δυο από τα φωτεινότερα επιχειρήματα για να ορίσεις την Ελλαδίτσα μας στον παγκόσμιο κιθαριστικό / συνθετικό χάρτη) και θα πρέπει να καθιερωθεί στις συνειδήσεις ως τέτοιος, χωρίς ίχνος υπερτίμησης. Θαυμάσια δουλειά, απολύτως προτεινόμενη σε όλους.
Facebook: https://www.facebook.com/ChrisMikeOfficial/
Official website: https://www.chrismikemusic.com/
1067 
