Το νέο abum των Καναδών Dead Quiet, συνεπήρε τον συνεντευξιαστή Δημήτρη Μαρσέλο, με το απλό και συνασθηματικό retro rock στο “Death And Ruin”, με αποτέλεσμα την επικοινωνία με τον Mike Grossnickle, μπασίστα του συγκροτήματος. Φίδια και καταιγίδες στο εξώφυλλο, εκκωφαντική ησυχία στη συνομιλία.
Καλησπέρα, Mike! Πρώτα από όλα θα δώσω την κοινωνική απόσταση που χρειάζεσαι για να παρουσιάσεις το συγκρότημα και τα μέλη του. Πως προέκυψε το όνομα; Δεν ταιριάζει σε μια ομάδα φασαριόζων…Καλησπέρα από το Vancouver! Οι Dead Quiet είμαστε οι Kevin Keegan (κιθάρα, φωνή), Brock Macinnes (κιθάρα), Mike Rosen (πλήκτρα, δεύτερα φωνητικά), Jason Dana (τύμπανα), και εγώ στο μπάσο. Διαλέξαμε το όνομα ακριβώς γιατί είμαστε μια ομάδα φασαριόζων, η μουσική μας είναι εκκωφαντική και ολοζώντανη, ενώ ταυτόχρονα ασχολείται με θέματα μοναξιάς και θανάτου.
Με συνεπήρε η παλαιομοδίτικη λογική του “Truth and Ruin” και η μεγαλοπρεπής ατμόσφαιρα που δημιουργείται από το Hammond. Πως έστησαν οι Dead Quiet αυτόν τον όμορφο hard rock ήχο; Ποιοι καλλιτέχνες σας επηρέασαν;
Δεν νομίζω πως ήταν συνειδητή απόφαση να ακουστούμε “old school” ή “retro”, αλλά η αγάπη μας για το 70’s hard rock και metal σίγουρα λάμπει μέσα στη μουσική μας. Ο βαρύς Hammond ήχος στον δίσκο προσθέτει αυτή τη 70’s ατμόσφαιρα, αλλά αισθάνομαι πως είναι ριζωμένος περισσότερο στο παρόν παρά στη λατρεία του παρελθόντος. Για μένα πρόκειται για ένα πολύ ευρύ φάσμα καλλιτεχνών και ειδών που με επηρεάζουν, όλα είναι δεκτά!
Πολύ συναίσθημα έρχεται από τα ηχεία μας, γεγονός που αποδεικνύει την αγάπη σας για τον ήχο αυτόν. Πως είναι όμως, η ζωή ενός πλήρους απασχόλησης μουσικού στον Καναδά;
Εννοείται πως αγαπάμε τον ήχος! Και ναι, δεν είναι εύκολο να είσαι μουσικός στον Καναδά! Όλοι έχουμε καθημερινές δουλειές, μιας που είναι δύσκολο να ζήσει από τις συναυλίες, ειδικά τώρα!
Στο εξώφυλλο μοιάζει πως το κακό έχει κατακτήσει τον κόσμο. Η θάλασσα δέχεται επίθεση από καταιγίδα και τα βουνά τα έζωσαν τα φίδια. Για τι θέματα μιλάνε οι στίχοι του δίσκου;
Δεν γράφω εγώ τους στίχους, οπότε δεν μπορώ να απαντήσω εν ολοκλήρω. Η πρόταση μου είναι να ακούσεις τον δίσκο, διαβάζοντας τους στίχους και να ανακαλύψεις τι σημαίνουν για σένα.
Τρία albums σε πέντε χρόνια είναι φοβερό σκοράρισμα, ειδικά αν σκεφτείς πως δεν γίνονται ποιοτικές εκπτώσεις. Πως δουλεύετε από τη σύλληψη της ιδέας ως την αποτύπωσης της σε album;
Η σύνθεση είναι συλλογική. Κάποιος θα φέρει την ιδέα ή κάποια μερική ενορχήστρωση στην πρόβα και από εκεί και πέρα, ο καθένα θα προσθέσει την ιδέα του ή τη δική του ερμηνεία και θα δουλέψουμε όσα έχουμε μέχρι να νιώσουμε τι είναι καλό για το κομμάτι. Είναι κυρίως μια οργανική διαδικασία, αν και κάποιες φορές το τραγούδι μπαίνει κάτω από μικροσκόπιο ώστε να βγεί το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.
Η πανδημία μας έχει στερήσει ένα από τα σημαντικότερα μέρη της μουσικής: τις ζωντανές εμφανίσεις. Πως αντικαθίσταται η έλλειψη του να μπορείς να βγεις στον δρόμο να προωθήσεις τη δουλειά σου; Νομίζεις ό,τι ξημερώνει μια νέα μέρα για τη μουσική;
Είμαστε μια live μπάντα και ζούμε για να βρισκόμαστε επί σκηνής, μπροστά από κοινο, οπότε μπορεί να φανταστείς πως είναι πολύ δύσκολη περίοδος και για εμάς. Ειδικά με νέο album στα χέρια μας. Έχουμε φτιάξει video υλικό, συμπεριλαμβανομένου και ενός live video για την προώθηση του album, αλλά μας τρώει για να επιστρέψουμε στον δρόμο. Δεν νομίζω πως θα επιστρέψουμε στις συναυλίες, όπως τις θυμόμασταν τουλάχιστον, σύντομα οπότε όντως ξημερώνει μια νέα μέρα για τη μουσική. Εύχομαι όμως, να επιστρέψουμε στα ιδρωμένα, γεμάτα rock n roll shows.
Πιστεύεις πως είναι δυνατό έας μουσικός να ζήσει από τα albums του;
Όχι, στο δικό μας είδος μουσικής. Το μεγαλύτερο μέρος του εισοδήματος μια μπάντας είναι οι συναυλίες και το merch, οπότε ώσπου να επιστρέψουμε σε αυτά καλύτερα να κρατήσω την πρωινή μου δουλειά!
Λίγο πριν αποχαιρετήσουμε αυτό το περίεργο έτος για την ανθρωπότητα, ποια albums που έχεις ακούσει τους τελευταίους μήνες, θα συνεχίσεις να ακούς και του χρόνου;
Κάποια από τα albums/καλλιτέχνες που έχουν παίξει πολύ τον τελευταίο καιρό είναι το “Man From The Future” των The Polyrhythmics, το “The Tales People Tell” της Kelly Finnigan, το “A Tribute to Jack Johnson” του Miles Davis και το νεο album των Necrot album που είναι φανταστικό. Επίσης τους 70s δίσκους του Elton John, και τελευταία έχω φάει κόλλημα με τον Charely Patton που είναι κιθαρίστας της πρώτης delta blues εποχής.
Για τελείωμα θα ήθελα να μας χαρίσεις έναν στίχο από το “Truth and Ruin”, εν είδει χαιρετισμού προς τους αναγνώστες μας!
“You want to come to my house? You’d better let your hair down.”
996 
