Ένας πρόωρος εορτασμός της ημέρας του Αγίου Πατρικίου έλαβε χώρα στην Αθήνα, όπου η καρδιά της Βοστώνης χτυπούσε το περασμένο Σάββατο δυνατά.
Για δεύτερη φορά, σε λιγότερο από ένα χρόνο οι Ιρλανδοί, εξ Αμερικής, Dropkick Murphys ήρθαν και πάλι να μας βοηθήσουν να αδειάσουμε τα κιβώτια μπίρας της διοργάνωσης.
Δεν ήταν μόνοι τους όμως, αφού έφεραν και τους πατέρες του Βοστωνέζικου hardcore punk, Slapshot, για δεύτερη φορά στην πόλη (η πρώτη ήταν το 2012 αν δεν κάνω λάθος).
Οι Slapshot όμως δεν ήταν πολύ τυχεροί και λόγω τεχνικού προβλήματος αναγκάστηκαν να παίξουν χωρίς το μπάσο τα πρώτα τους κομμάτια, μη θέλοντας να σπαταλήσουν χρόνο. Πέρασε αρκετή ώρα μέχρι να φτιάξει το πράγμα, αλλά παρόλα αυτά το κατάμεστο Academy, καταχειροκρότησε τους Αμερικανούς που έδειχναν να διασκεδάζουν ιδιαίτερα και παρά τις δεισλειτουργίες έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό.
Δεν έλειψαν ύμνοι τους σαν τα “Hang up your boots” και “Oldtime hardcore” και η εμφάνιση τους ήταν καθόλα τίμια. Ο Jack μάλιστα, κουτούλησε με μανία το μικρόφωνο του κιθαρίστα, αλλά πιο απαλά από όσο το κανε κάποτε, που έσκιζε το μέτωπο του με το μικροφωνικό πλέγμα και τριγυρνούσε ματωμένος.
Η θερμοκρασία ανέβηκε όσο περιμέναμε την εμφάνιση του πολυπληθούς σχήματος και χώρος πλέον δεν υπήρχε πουθενά, αφού τα εισιτήρια είχαν εξαντληθεί μέρες πριν.
Στα ηχεία ακούστηκε το “If the kids are United” των Sham 69 και η δίπατη σκηνή με τους Murphys μαζεμένους αρχικά στο πάνω μέρος, απέπνεε ειδικό βάρος και μεγαλοσύνη στο σχήμα. Τα μέλη είχαν πάρα πολύ χώρο να κινούνται και στο “ρετιρέ” τύμπανα και πνευστά έδιναν μοναδικά το ρυθμό.
Φυσικά, δόθηκε ένα μεγάλο κομμάτι στο νέο album “11 short stories of pain and glory” (review) με “Blood”, “Paying my way”, “First Class Loser”, “Rebels with a cause” και “I had a hat” για να ονομάσω κάποια, που οι παρευρισκόμενοι ήδη σε πλειοψηφία, τα είχαν απομνημονεύσει και βοηθούσαν το συγκρότημα σε κάθε στίχο.
Τα ντουβάρια δεν απέτρεψαν τους πιο γηπεδικούς να ανάψουν καπνογόνα και να κάνουν το πανηγύρι ακόμη πιο διασκεδαστικό, παρασέρνοντας και τους υπόλοιπους σε φρενίτιδα. Κατά τη διάρκεια του show, υπήρχαν και προβολές πίσω από τη σκηνή, με αποκορύφωμα σκηνές από την ποδοσφαιρική ομάδα του Liverpool, όσο παιζόταν το “You’ll never walk alone”.
Παίχτηκαν όλα τα μεγάλα τους κομμάτια, σαν το “State of Massachussets” που ήρθε και νωρίς νωρίς στη setlist, το “Johnny I hardly knew Ya”, το “Going out In Style”, “Barroom Hero”, “Warrior’s Code” και εννοείται το “Rose Tattoo”, το οποίο ήταν το κομμάτι που τους απογείωσε σε δημοτικότητα.
To τέλος περίπου όλοι το φανταζόμασταν πάνω κάτω, όταν εμφανίστηκαν για encore με το “The Boys are Back”, το “I’m shipping up to Boston” στη συνέχεια κούνησε τα θεμέλια του κτιρίου, με τον κόσμο να χτυπιέται σε όλα τα μήκη του μαγαζιού και το group να ξεκινάει να ανεβάζει σιγά σιγά κόσμο στη σκηνή, η οποία μέχρι την τελευταία νότα του “Until The Next Time” που αφήνει και ένα είδος υπόσχεσης για επιστροφής τους.
Αυτή τη φορά σε σχέση με την προηγούμενη, γύρισα σπίτι μου ακέραιος, μιας που ήμουν στριμωγμένος σε μια γωνιά και αναγκαστικά δεν ξέσπασα σε τρελούς χωρούς.
Ευχαριστώ ιδιαιτέρως, τους φίλους μου Κύρο και Bob, που βοήθησαν να κάνουν τη νύχτα αυτή αξέχαστη!
The Dropkick Murphys setlist
The Lonesome Boatman
Rebels with a Cause
The State of Massachusetts
The Warrior’s Code
Sunday Hardcore Matinee
I Had a Hat
Caps and Bottles
The Wild Rover
Going Out in Style
Blood
God Willing
You’ll Never Walk Alone
First Class Loser
Johnny, I Hardly Knew Ya
Paying My Way
Barroom Hero
Rose Tattoo
Out of Our Heads
Worker’s Song
Kiss Me, I’m Shitfaced
Skinhead on the MBTA
The Boys Are Back
I’m Shipping Up to Boston
Until the Next Time
photos: Αποστόλης Καλλιακμάνης
720 
