Τι όμορφη αρχή!
Με ήχους ιρλανδικής σφυρίχτρας, πνευστού συνυφασμένου με την πολυετή αντιαποικιακή επανάσταση και τη συνοδεία χορωδιακών ιαχών, μπαίνει με φόρα το νέο album των ηγετών του κέλτικου rock, Dropkick Murphys.
Σχεδόν τέσσερα χρόνια μετά από το “Signed and sealed in blood” κι αφού το “Rose Tattoo” έχει παίξει ως και σε ΚΑΠΗ, οι Ιρλανδοί επιστρέφουν με ένα δίσκο όπως θα τον περιμέναμε.
Πριν περίπου 25 χρόνια ξεκίνησαν με πυξίδα το βοστωνέζικο punk, αλλά όπως ήταν περήφανοι της ιρλανδικής τους καταγωγής άρχισαν να αφομοιώνουν όλο και περισσότερα στοιχεία κέλτικης μουσικής, με αποτέλεσμα το punk rock να ακουμπήσει πιο πολύ στην drinking song φιλοσοφία των Dubliners και Pogues. Στην πορεία, και ειδικά την τελευταία δεκαετία, υιοθέτησαν μια Bruce Springsteen λογική που τους έδωσε μεγάλη ώθηση και μαζί με τα εκρηκτικά τους live τους έδωσε επιτυχία.
Οι παλιοί αμετανόητοι πάνκηδες θα δυσαρεστηθούν, μιας που απομακρύνονται ακόμη περισσότερο από την “επανάσταση”, όμως όσοι ακολουθήσαμε την αλλαγή τους, θα κατανοήσουμε την εξέλιξη και την απόλυτή τους μεταμόρφωση σε folk rock ήρωες.
Η παραγωγή είναι διαμάντι, τα κομμάτια θα σε κάνουν να τραγουδήσεις πίνοντας το νερό που καίει, θα νιώσεις το “γηπεδικό” παλμό στα gang choruses και κομμάτια σαν τα “First Class Loser”, “Payin’ my way”, “I had a hat”, ενώ άλλα θα σε αναγκάσουν να κεράσεις το διπλανό σου σφηνάκια. Οι φίλοι της Liverpool (Λιόντα πάρε να ‘χεις) θα χαρούν με την εκτέλεση του “You’ll never walk alone” των Gerry and the Pacemakers και κάποιοι θα μυρίσουν Beatles στο τελευταίο “Until the end”.
Με τους Dropkick Murphys έχεις στην ομάδα ένα παίκτη που σου παίζει σταθερά στο 7, δεν θα γίνει ταυτόσημος του παιχνιδιού, όμως χωρίς αυτόν μπάλα σωστή δε θα παιχτεί.
Χόρεψε τώρα κι ετοιμάσου για ξεφάντωμα το Φλεβάρη στο Piraeus Academy.
750 
