Ένα κρανίο κείτεται στην έρημο, λουσμένο από τα χρώματα της αυγής και καλπασμοί νεκροζώντανων αλόγων ακούγονται από τον ορίζοντα. Τέτοιες εικόνες δημιουργεί η μουσική των Skull And Dawn, που μας μεταφέρει στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, σε παρτιτούρα σκοτεινής country/americana! Ο Δημήτρης Μαρσέλος, σε απευθείας ανάθεση από το Rockway.gr, μιλάει με την “κεφαλή” της μπάντας, Μάνο για την μουσική μεταστροφή των πάλαι ποτέ Defilé des Ames και το album “Lust ‘n’ Stone” (2008) στους Skull And Dawn και το ντεμπούτο τους “Zombie Horses”, το οποίο παρουσιάζεται ζωντανά την Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου στο An Club (δελτίο τύπου).
Καλημέρα, Μάνο! Πότε και γιατί αποφασίστηκε η μεταμόρφωση των Defilé des âmes σε :Skull and Dawn: ; Πως προέκυψε το όνομα;
Περίπου πριν έξι χρόνια έγινε η αλλαγή του ονόματος και η αιτία της αλλαγής ήταν καθαρά μουσικολογική και σηματοδότησε την μετάβαση της μπάντας στην άλλη μεριά του Ατλαντικού. Και όπως καταλαβαίνεις, δεν θα θέλαμε να παίζαμε country μουσική με γαλλικό όνομα. Το όνομα ουσιαστικά είναι μια εικόνα. Ένα κρανίο σε μια έρημο που φωτίζεται απ’το πρώτο φως της αυγής. Και εκφράζει τη διττότητα της ύπαρξης, που βρίσκεται μετέωρη μεταξύ θανάτου και ζωής.
Συναυλιακά σας έχουμε συναντήσει πολλές φορές, και ηλεκτρικά και ακουστικά, αλλά το ντεμπούτο album άργησε πολύ. Σας πήρε η μπάλα της κρίσης ή απλά κάτι δε σας κόλλαγε και περιμένατε τη σωστή στιγμή;
Τίποτα απ’ τα δύο. Είμαστε εκ φύσεως αναβλητικοί, αλλά ευτυχώς ο χρόνος δημιούργησε τον αναγκαίο χώρο για να προκύψει το πρώτο σκοτάδι που λέγεται 3 Shades of Black και που έβαλε τις καταστάσεις σε σωστή ροή.
“Zombie Horses” λοιπόν και φαντάζομαι πως είναι γεμάτο ιστορίες φόνων, αίματος και θανάτου. Έχω δίκιο; Μήπως έχει κάποια ενιαία δομή;
Έτσι ακριβώς όπως τα περιγράφεις είναι, όχι δεν υπάρχει ενιαία δομή στο δίσκο, το κάθε κομμάτι είναι και μία αυτόνομη ιστορία.
Πως ήταν η ηχογράφηση και η μίξη του; Είχατε το χρόνο να το δουλέψετε όπως το φανταζόσασταν;
Αν και ο ίδιος ο δίσκος ηχογραφήθηκε ζωντανά στα Sierra Studios μέσα σε 4 ημέρες, το καλό με την αναβλητικότητα, αλλά και τις ανακατατάξεις που οδήγησαν στην καθυστέρηση της κυκλοφορίας του δίσκου ήταν ότι μας έδωσε περισσότερο χρόνο απ’ όσο χρειαζόμασταν για να γίνει ο δίσκος τελικά ακριβώς όπως θέλαμε.
Αυτό που βλέπουμε στην αφίσα του release show είναι το εξώφυλλο του δίσκου; Ποιός το σχεδίασε; Σε τι μορφή θα είναι διαθέσιμο το album;
Είναι όντως το εξώφυλλο του δίσκου και το σχεδίασε ο εκ Θεσσαλονίκης Γιώργος Σχαράκης. Ο δίσκος βγαίνει σε τρίπτυχο digipack cd από τη 3 Shades of Black.
Σε μια χώρα που ασφυκτιά από το metal πως είναι να κάνεις τον “καουμπόυ”; Έχουν αρχίσει το κάουντρυ και η americana να κάνει εμφανίσεις στην ελληνική μουσική σκηνή; Πιστεύεις πως ταιριάζει αυτός ο ήχος στους Έλληνες;
Θα ξεκινήσω απ’ το τέλος. Στον Έλληνα ταιριάζει όπως δείχνουν τα πράγματα το stoner και το κλαρίνο. Η Americana/country σκηνή στην Ελλάδα είναι πολύ περιορισμένη και αυτό συμβαίνει, όχι γιατί δεν έχουμε ανθρώπους που ακούνε τέτοια μουσική ή παίζουν τέτοια μουσική, συμβαίνει γιατί φοβούνται να χαρακτηριστούν. Να μη σου λέω ψέμματα, ακόμα κι εγώ όταν άκουγα αυτή την ορολογία, δεν μου έρχονταν και οι καλύτερες εικόνες στο μυαλό. Αλλά μπαίνοντας όλο και πιο μέσα στην κουλτούρα και τη νοοτροπία του είδους, συνειδητοποίησα πως τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά.
Πριν από τρία χρόνια βοηθήσατε το Δημήτρη Καρρά να δισκογραφήσει το “Θνητάριο”. Έλαβε καλές κριτικές από όσο θυμάμαι. Σας πέρασε από το μυαλό να αλλάξετε σαν μπάντα σε ελληνικό στίχο;
Όχι ποτέ. Θεωρώ ότι είναι πάρα πολύ δύσκολο να γράψεις καλό Ελληνικό στίχο και είναι και επίσης πάρα πολύ δύσκολο να τραγουδήσεις καλά τον Ελληνικό στίχο.
Επίσης υπήρξατε η live band του εξαιρετικού King Dude στις εμφανίσεις του στην Ελλάδα. Επηρέασε η συνεργασία αυτή τον τρόπο με τον οποίο βλέπεις/ακούς τη μουσική;
Είμαστε τόσο συγγενείς και μουσικά αλλά και ιδεολογικά με τον King Dude που δεν ήταν το ζήτημα αν μας επηρέασε αλλά μάλλον ένα ζήτημα συγγενικής έκφρασης, αλλά και τιμή και ευχαρίστηση που τελεσφόρησε.
Πιστεύεις πως είναι πιθανό να ζεις από αυτό που αγαπάς σήμερα;
Προφανώς και δεν πρόκειται να ζήσουμε παίζοντας country μουσική στην Ελλάδα. Και το θέμα δεν είναι η country ή η underground μουσική σκηνή, έτσι όπως είναι τα πράγματα στην Ελλάδα και mainstream μουσική να παίζεις, πάλι δύσκολα ζεις απ’ αυτό.
26 Φεβρουαρίου το παρουσιάζετε ζωντανά και θα έχετε καλεσμένους. Θέλεις να πεις δυο λόγια για αυτούς;
Η μπάντα που θ’ ανοίξει το live, οι Grey River & the Smokey Mountain, είναι ένα νέο συγκρότημα το οποίο κινείται σε folk Americana και Irish μονοπάτια, είμαστε ιδιαίτερα χαρούμενοι που θα παίξουν μαζί μας και ελπίζουμε να έρθει ο κόσμος από νωρίς για να τους γνωρίσει αλλά και να τους απολαύσει.
Οι Love & Suicide Death Club έχουν ξεπηδήσει από τις τάξεις των ήδη καταξιωμένων στην Ελληνική σκηνή Dark Rags, η μουσική τους είναι ένα μελαγχoλικό alt Americana, με τους οποίους μοιραστήκαμε την σκηνή στην πρώτη εμφάνιση του King Dude στην Ελλάδα και έχω συνεργαστεί μαζί τους στο παρελθόν παίζοντας μπάντζο σε κομμάτια τους, με τους οποίους θα κάνουμε και μια διασκευή έκπληξη επί σκηνής.
Και o Mickey Pantelous, παλιός καλός φίλος με τον οποίο έχουμε παίξει αρκετές φορές μαζί στις καλές εποχές του After Dark και δεν θα μπορούσε με τίποτα να λείψει από τη συγκεκριμένη βραδιά μιας και πέρα από σπουδαίος μουσικός, έχει υπάρξει βασικός συνοδοιπόρος στην ιστορία της μπάντας.
20 ημέρες μετά το show σας έχω γενέθλια. Θα μου αφιερώσεις μερικούς από τους νέους στίχους;
“Your eyes are burning me, because you are a super model” (σ.σ. τύπου τα μάτια σου με καίνε, γιατί είσαι μανεκένε;). Χρόνια πολλά, Μαρσέλο.
298 
