Όλοι έχουμε στις ζωές μας κάποια πράγματα να κάνουμε, τα οποία δε θέλουμε.
Συνήθως, αν μας παίρνει σε ένα βαθμό, τα κρύβουμε καλά κάτω από το χαλάκι ή σε κάποιο απόμακρο κουτί στην πιο σκοτεινή γωνία αποφεύγοντας την ιδέα τους κάθε φορά που κάτι τα επαναφέρει. Το κακό είναι ότι αυτή η τάση δε λύνει και το ζήτημα της εκκρεμότητας και αν είσαι και λίγο ψυχαναγκαστικός, όπως εγώ, καλώς ή κακώς κάποια στιγμή θα επιβάλλεις στον εαυτό σου το ξεκαθάρισμα. Αυτό το album με έβαλε στη διαδικασία της άρνησης και έρχομαι να ξορκίσω το κακό και να ξεμπερδεύω πλέον!
Δε βγάλατε άκρη από τον τίτλο; Ούτε από τη μουσική θα βγάλετε… Ο λόγος περί της αυτού παραδοξότητος Vampillia, εξ Ιαπωνίας ορμώμενους, έχοντας προκαλέσει εντύπωση στο κοινό για τις περίεργες συνθέσεις και τη μουσική τους…
Εντάξει, να τα δεχτώ όλα αυτά, ως θιασώτης της ευρύτερης μουσικής σκηνής έχω ακούσει διάφορα αλλά όχι κι έτσι! Ενώ σε ξεγελά μια ορχηστρική αρχή, ο δίσκος επιλέγει μία παραδοξότητα συνθέσεων. Ακούγoντας το “Silences” νιώθεις σα να βλέπεις τη τη Θεοπούλα (γιαγιά του Παρά Πέντε) στο μάθημα μουσικής. Hell No! Ελιτισμός χωρίς αιτία. Και η συνέχεια παραπαίει στο μεταίχμιο αδιαφορίας και ανορθοδοξίας. Tα τύμπανα ξεπετάγονται αχρείαστα και το αποτέλεσμα είναι σχεδόν ενοχλητικό. Άσχετα φωνητικά σε άκυρες στιγμές, μία κατάσταση mixer χωρίς καμία επιτυχία.
Είναι ένας δίσκος αν είσαι από αυτούς που θέλουν να κάνουν εντύπωση, γιατί ναι, θέλει κουράγιο για να τον ακούσεις. Κατά τα άλλα, μία ανουσιότητα που προμοτάρεται κάτω από το πρίσμα του “ιδιαίτερου”, “διαφορετικού”και “δεν μπορείς να καταλάβεις τι θέλει να πει ο ποιητής”. Ε λοιπόν, ας μην καταλάβω!
Για να είμαι δίκαιη, έχω διαβάσει καλές κριτικές για άλλα, τόνίζω, για άλλα album. Μπορεί να ήταν μία κακή στιγμή…
555 
