Οι Baron παρουσιάζουν ένα νέο πόνημα στο μουσικό κοινό, το οποίο θα μπορούσε εν τάχει να χαρακτηριστεί ως retrospective.
To δεύτερο album των Λονδρέζων, όχι πολύ μακριά αλλά μάλλον πιο στοχευμένα από τον προηγούμενο δίσκο, έχει επιλέξει να φέρει ξανά στην επιφάνεια ένα ηχόχρωμα, το οποίο μπορεί να αναχθεί στον “ζεστό” ἠχο των παραγωγών των ‘60s και ‘70s. Ψυχεδελικές ατμόσφαιρες είναι το κυρίαρχο χαρακτηριστικό του “Torpor”, που ελάχιστα φλερτάρουν με όλες τις εξελίξεις και την πολυείδια του ευρύτερου rock φάσματος των τελευταίων δεκαετιών.
Έχοντας ως παρακαταθήκη όλη την κληρονομιά που άφησαν τα ιερά τέρατα της μουσικής όταν η progressive- psychedelic σκηνή άνθιζε και έγραφε το κεφάλαιό της στην ιστορία της μουσικής, οι Baron, έρχονται να αξιοποιήσουν εκ νέου αυτή την οδό και να δημιουργήσουν κάτι, όχι μοναδικό, αλλά -εκ των πραγμάτων- νέο. Έχοντας το βλέμμα στραμμένο στο παρελθόν (ίσως το ομολογεί και λίγο το medieval cover του δίσκου) και παράλληλα επεξεργαζόμενοι ό,τι νέο έχει περάσει στο μεσοδιάστημα, αφ’ ενός δείχνουν πιστοί στο παρελθόν, αλλά στην λεπτομερή τους επεξεργασία ο ακροατής καλείται να ανακαλύψει όλους τους δρόμους που ακολούθησαν έως το τελικό αποτέλεσμα. Το organ που συνοδεύει αρκετές από τις συνθέσεις τους δίνει συχνά έναν πιο μεγαλειώδη και παράλληλα πεσιμιστικό τόνο, άλλοτε οι μπασογραμμές που ανακαλούν doom μνήμες και τελικά, αν πάψεις να αναζητάς τα μικρά υποσύνολα που αποτελούν τη μουσική τους δημιουργία, ο δίσκος θα σε κερδίσει σε κάθε διαδοχικό άκουσμα.
Είναι μία από τις δουλειές που μπορεί να εκτιμήσει ο καθένας, δεδομένου ότι όλοι, λίγο έως πολύ, έχουμε κάποια κοινά ακούσματα, όπως αυτά των Floyd, ή των Jethro Tull. Από αυτό και μόνο, νομίζω πως ο δίσκος θα κερδίσει τους ακροατές του, κομμάτι το κομμάτι, καλοδουλεμένα μέλη του οργανικού συνόλου του Torpor. Το επιμύθιο μπορεί να συνοψιστεί στην οικεία των δημιουργών γλώσσα ως “well done”.
879 
