Για κάποιο λόγο ταυτίζομαι με τον συγκεκριμένο ήχο πολύ συχνότερα απ’ όσο νόμιζα και μάλλον οι μεταλλάδες φίλοι μου θα με παρατήσουν λίαν συντόμως.
Οι Anti-Flag μας έχουν απασχολήσει και στο παρελθόν (review) και έχουν, πλέον, τουλάχιστον 25 χρόνια στην πλάτη τους τα οποία είναι αρκετά για να τους μετατοπίσουν από το ακατέργαστο punk των πρώτων δίσκων στο πιο εύπεπτο pop-punk των τελευταίων δίσκων, χωρίς, βέβαια, ο Justin Sane και η παρέα του να συμβιβάζουν ούτε ένα χιλιοστό την punk αντιδραστικότητα τους. Κάθε άλλο μάλιστα, ιδιαίτερα τώρα που ο πρόεδρος των Η.Π.Α. έχει μπει στο στόχαστρο οποιουδήποτε Αμερικανού που βρίσκεται αριστερότερα των Ρεπουμπλικάνων – κάποιος είπε ότι θα βγει καλή μουσική στη θητεία του.
Όσοι είχατε μια προηγούμενη επαφή με την μπάντα, ξέρετε τι να περιμένετε από το νέο αυτό δισκάκι. Προφανώς, όπως προεξοφλήθη και ανωτέρω, το αντιδραστικό skate punk των αρχικών δίσκων έχει εγκαταλειφθεί προ πολλού. Στη φάση αυτή το κουαρτέτο από το Pittsburgh γράφει τραγουδάκια που προσεγγίζουν τον ήχο πιο εμπορικών συγκροτημάτων στον τομέα τους, όπως οι Green Day και οι Rancid – χωρίς να σημαίνει ότι επίγονοι αυτών – και το κάνουν με αρκετή επιτυχία όπως ακούγεται και στο πολύ πιασάρικο και δυναμικό “American Attraction”, που σαρκάζει το αμερικάνικό σύστημα.
Από εκεί και πέρα εύκολα διαγιγνώσκει κανείς την συγγένεια με τους Rancid σε τραγούδια όπως το αναίσχυντο a la Clash ska του “When the Wall Falls”, αλλά και σε άλλα τραγουδάκια όπως το γλυκύτατα φωνακλάδικο “Finish What We Started” με το πολύ Matt Freeman μπασάκι. Παρακάτω το “Liar” βγάζει στην επιφάνεια τον παλιό σκληροπυρηνικό punk rock εαυτό τους πράγμα που εξισορροπείται και πάλι με το “I Came, I Saw, I Believe”. Ακόμη και το αποχαιρετιστήριο “Casualty” δείχνει την κλίση της μπάντας προς πιο εύπεπτες φόρμες χωρίς, βέβαια, να είναι κακό αυτό για την εξέλιξη τους, ηχητικά ή από άποψη απήχησης.
Οι οπαδοί θα εκτιμήσετε και οι λοιποί θα περάσετε καλά.
757 
