Η υπόθεση pop punk είναι ακόμη μία από εκείνες τις περίεργες υποθέσεις που χάνονται στα βάθη των αιώνων.
Το σίγουρο είναι ότι συνοδεύεται από χαζά mohawk, vans και skateboard κάπου στο Χαλάνδρι. Απλά δεν μπορώ να καταλάβω που άρχισε να επαφίεται όλο αυτό με την έντονη πολιτικοποίηση και το μένος κατά της κοινωνικής καταπίεσης. Πέραν της “fuck the system” στάσης που κάθε πανκρο μπάντα (punk rock), που σέβεται τον εαυτό της, πλασάρει, κάποιες φορές η ακραία αντίδραση (τυχαία λέξη) έρχεται από μεριές που δεν τον περιμένεις και όχι τους RATM.
Έτσι και οι Αμερικάνοι Anti-Flag, που τηρούν την ανωτέρω στάση, πριν γίνει “in” με την 180 μοιρών στροφή των Green Day και των NOFX επί προεδρίας George Bush Jr την περασμένη δεκαετία, ακολουθώντας κατά πόδας την παράδοση των MC5 και των Bad Religion. Η μπάντα έχει δισκογραφική παρουσία από το 1996 και παρ’ όλη την ελαφρότητα του ήχου τους προβάλλουν πολιτικά μηνύματα με κάθε κυκλοφορία, με κάθε στίχο τους και γενικά με κάθε μέσο έκφρασης τους, σε σημείο που να σε πείθουν ότι όντως αναπνέουν για αυτόν το λόγο. Και το κάνουν αυτό πάρα πολύ καιρό, πριν καν επανέλθει στο προσκήνιο ως μόδα.
Το κυριότερο είναι, εντούτοις, ότι σερβίρουν το μήνυμα σε ένα πολύ επιτυχημένο πακέτο μελωδικού punk rock, που κινείται σχεδόν παράλληλα προς αντίστοιχα μοντέρνα συγκροτήματα, όπως οι Against Me!, Hot Water Music, Rise Against και Gaslight Anthem, που γνωρίζουν άνθιση τον τελευταίο καιρό. Απλοποιημένες κιθάρες και ρυθμοί, πιασάρικα επαναλαμβανόμενα ρεφραίν και πολλά “Ωωω!!!” gang vocals, που μοναδικός σκοπός τους είναι να κολλήσουν κατ’ ευθείαν στον εγκέφαλο του οπαδού, αλλά και του μέσου ακροατή, που, ενδεχομένως, δεν είχε προηγούμενη επαφή με το γκρουπ. Χαρακτηριστικότατο παράδειγμα των παραπάνω είναι το single “Brandeburg Gate”, στο οποίο συμμετέχει και ο Tim Armstrong των βετεράνων Rancid/ Operation Ivy, και αποπνέει αυτό το αίσθημα ότι τραγουδάς σε pub με τους φίλους σου (ή στο Oktoberfest εν προκειμένω), και έχει και ολίγο το χυμαδιό των Rancid, αλλά εν τέλει είναι ένα ερωτικό τραγούδι για τον υπαρκτό σοσιαλισμό (doh).
Την ίδια συνταγή πάνω κάτω, με κάπως λιγότερες r’n’r ευαισθησίες ακολουθούν και τα υπόλοιπα singles του δίσκου , “Sky is Falling” και “Fabled World” και εν γένει όλος ο δίσκος, χωρίς βέβαια να περιμένετε κάτι σαν το “American Idiot”, αλλά κάτι πιο ευθύ και πιστό στις punk rock επιταγές.
Στο σύνολο ο δίσκος δεν χαλάει ούτε εμένα, ούτε τους ορκισμένους οπαδούς του γκρουπ και πιθανότατα ούτε αυτούς που έχουν μια πρώτη επαφή με την μπάντα. Η μόνη μου ένσταση είναι, επειδή φαίνεται πολύ έντονα και στο newsletter, σε περίπτωση που αυτός ο πονεμένος πλανήτης πάψει να έχει κοινωνικοπολιτικά ζητήματα θα πάψει και η μουσική των Anti-Flag; Απλά λέω εγώ τώρα.
669 
